Ενα “συμβόλαιο” που δεν τηρείται

Ενα “συμβόλαιο” που δεν τηρείται
του Δημήτρη Παπαδόπουλου,Σταυριώτης
Σταυριωτης,Παπαδοπουλος
Πώς οφείλει να αντιδράσει ένας συνετός, ευσυνείδητος και εν τέλει πατριώτης πολίτης αυτής της χώρας, απέναντι στην φορολογική λαίλαπα που ενέσκηψε τα τελευταία τουλάχιστον επτά χρόνια στην Ελλάδα; Η αυτονόητη απάντηση είναι ότι ασφαλώς οφείλει να προσπαθήσει να είναι απολύτως συνεπής καλοπληρωτής, διαφορετικά δεν μπορεί να λειτουργήσει ορθά ένα ευνομούμενο κράτος. Ο πολίτης οφείλει να εμπιστεύεται την κυβέρνησή του, να υπακούει στους θεσμούς που υφίστανται, στις επιταγές του Συντάγματος και στους νόμους που ψηφίζει η Βουλή των Ελλήνων. Σε διαφορετική περίπτωση οδηγούμαστε σε καταστάσεις που υποθάλπουν τη διαφθορά, με επακόλουθο την κακοδιοίκηση και εν τέλει το χάος. Καλά όλα αυτά και γνωστά. Για να λειτουργήσει όμως η συνθήκη αυτή, προϋποθέτει κυρίως την ύπαρξη και την τήρηση ενός «σιωπηλού συμβολαίου» μεταξύ της Πολιτείας και καθενός πολίτη ξεχωριστά. Το περιεχόμενο του «συμβολαίου» αυτού είναι πολύ απλό και εύκολα κατανοητό: πρώτα απ’ όλα, τα δύο «συμβαλλόμενα μέρη» (κράτος – πολίτες) γνωρίζουν καλά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους και δεύτερον, να γίνει κατανοητό και σεβαστό ότι οι φόροι που πληρώνουμε εμείς οι πολίτες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η τιμή των αγαθών και των υπηρεσιών που (οφείλει να) μάς προσφέρει το κράτος.
Στην Ελλάδα είναι πρόδηλο ότι η συνθήκη αυτή δεν ισχύει. Παραβιάζεται εκτατέρωθεν. Το κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις του και οι πολίτες αποφεύγουν να πληρώσουν τους φόρους τους. Και τούτοι οι τελευταίοι, έχουν πολλούς και σοβαρούς λόγους να πράττουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Κατ’ αρχήν γνωρίζουν πολύ καλά ότι, ανταπόδοση ανάλογη των εισφορών τους, δεν πρόκειται να λάβουν ποτέ, καθώς τα χρήματά τους στο μεγαλύτερο ποσοστό κατευθύνονται προς την εξυπηρέτηση ενός ιλιγγιώδους εξωτερικού χρέους που δημιούργησαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις που ψηφίστηκαν από επίσης διεφθαρμένους (ή αφελείς στην καλύτερη περίπτωση) πολίτες. Η υγεία και η ασφάλειά τους, για παράδειγμα, που είναι υποχρέωση της πολιτείας να την προσφέρει, είναι απίστευτα υποβαθμισμένες. Τα χρήματα που πληρώνει ο πολίτης, βλέπει να σπαταλώνται αλόγιστα και κυρίως στο να στήνει το εκάστοτε κυβερνών κόμμα τον κομματικό του στρατό που θα το βοηθήσει, είτε να παραμείνει στην εξουσία, είτε όταν θα έχει αποχωρήσει υπό το βάρος της ‘’μνημονιακής πραγματικότητας’’, να διαθέτει την απαραίτητη ‘’μαγιά’’ ώστε να επανακάμψει. Το θλιβερό αυτό σκηνικό επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά μπροστά στα μάτια μας, όχι μόνον στα ‘’μνημονιακά χρόνια’’, αλλά και παλιότερα.
Σήμερα βλέπουμε πως η «Αριστερή Νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, έχει καταστεί ο πιο στυγνός δυνάστης και τοκογλύφος των πολιτών. Ο τρόπος που νομοθετεί, δεν αφήνει περιθώρια αντίδρασης στους πολίτες. Για παράδειγμα, εάν σού επιβληθεί ένα πρόστιμο το οποίο θεωρείς άδικο, οφείλεις πρώτα να το πληρώσεις, και μετά να προσφύγεις στη δικαιοσύνη. Όπου, εάν δικαιωθείς εις το απώτερο μέλλον, τότε ενδέχεται να πάρεις πίσω τα χρήματά σου (άτοκα εννοείται). Έχοντας στο μεταξύ ξοδέψει μια μικρή περιουσία σε δικηγόρους και δικαστικά έξοδα. Μια ακόμη παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία. Όσοι τυχαίνει να έχουν καθυστερημένες οφειλές στο δημόσιο, βλέποντας τα πρόστιμα και τους τόκους που ισχύουν, δεν μπορεί παρά να σκεφθεί ότι έχει να κάνει με έναν αισχρό τοκογλύφο που σκοπός του είναι, όχι η διευθέτηση του όπου χρέους, αλλά η διαρκής οικονομική υποδούλωση του πολίτη. Με δυό λόγια. Έχουμε μια κυβέρνηση που συμπεριφέρεται απέναντι στους πολίτες της, όπως της συμπεριφέρονται και οι δανειστές της Ελλάδος. Που μάλλον δεν ενδιαφέρονται τόσο για την αποπληρωμή των δανείων τους, όσο για την απόκτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στη χώρα και στην ουσιαστική υποδούλωσή της.
Ας επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο αρχικώς τεθέν ερώτημα… με ένα άλλο ερώτημα: μήπως τελικά ο Έλλην πολίτης έχει καθήκον ιερό και υποχρέωση απέναντι στην οικογένειά του και στην πατρίδα του, να φοροαποφεύγει ή να φοροδιαφεύγει, καθώς έχει απέναντί του μια κρατική οντότητα που αθετεί καταφανώς τις υποχρεώσεις της; Που, δηλαδή, αθετεί το «σιωπηρό συμβόλαιο» το οποίο δεχθήκαμε πριν ότι πρέπει να υφίσταται μεταξύ (πολίτη – κράτους); Όπως και να ‘χει, το ερώτημα αυτό, μάλλον οφείλουμε να το απαντήσουμε ο καθένας προσωπικά. Αναλογιζόμενοι πάντοτε τις συνέπειες, τόσο απέναντι στον εαυτό μας, όσο και απέναντι στην ταλαίπωρη χώρα μας.
Και κάποια σχόλια τώρα, όσον αφορά την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα και μια σύντομη επισήμανση σ’ ένα ζήτημα τοπικό.
Αναφορικά με τις πρόσφατες δηλώσεις Ξυδάκη περί της δραχμής. Θα ήθελα κάποιος να μού δώσει μιαν επαρκή εξήγηση, γιατί η συζήτηση περί δραχμής («δραχμολογία» κατ’ άλλους), έχει δαιμονοποιηθεί σε τέτοιο αίσχιστο βαθμό στη χώρα μας. Έχει κανείς την εντύπωση ότι επίκειται νομοθετική ρύθμιση για καταλογισμό ποινικών ευθυνών σε όσους τολμούν να προφέρουν τη λέξη ‘’δραχμή’’. Προσωπικά δεν θεωρώ τίποτα πιο φυσιολογικό, μια κυβέρνηση να έχει μελετήσει το ενδεχόμενο εξόδου μας από το ευρώ (όχι μόνον εξ αιτίας των δεδομένων μνημονιακών συνθηκών) και να έχει καταρτίσει σχέδια αντιμετώπισης του ενδεχομένου αυτού. Για την ακρίβεια θεωρώ ότι εάν μια κυβέρνηση δεν έχει ήδη τέτοια σχέδια στα συρτάρια της, είναι υπόλογη απέναντι στους πολίτες της και την Ιστορία. Και για να το πάμε και παραπέρα, τα σχέδια αυτά θα έπρεπε να τα είχε πριν ακόμη η χώρα εισέλθει στην Ευρωζώνη.
Όσον αφορά τώρα την (καταφανώς ατυχή και άκαιρη) δήλωση Ζουράρη περί απωλείας ελληνικών νήσων και ελληνικής γλώσσας, που ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών προ μηνός. Μια προσφιλής τακτική των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, που μπορεί να οφείλεται, ή στην βλακεία τους (διάχυτη ομολογουμένως) ή στην κατευθυνόμενη προσπάθεια σπίλωσης προσώπων και κομμάτων, είναι να απομονώνουν φράσεις και να τις αναμεταδίδουν, παραβλέποντας και ενίοτε διαστρεβλώνοντας την ουσία. Πιστεύω ότι εκείνο που ήθελε να επισημάνει ο Ζουράρης, ήταν, ότι η απώλεια της γλώσσας, είναι κάτι πολύ σοβαρότερο και εθνοκτόνο ακόμη και από την απώλεια τμήματος εθνικής κυριαρχίας. Πράγματι, αν παρατηρήσει κανείς τις αλλαγές στον χάρτη της Ελλάδος τα τελευταία διακόσια χρόνια, θα εκπλαγεί από το εύρος και τη συχνότητα των αλλαγών των συνόρων μας. Η Ελλάδα όμως δεν έπαψε να υπάρχει. Κι αυτό το οφείλει και στη διατήρηση της γλώσσα της που είναι καθοριστικό στοιχείο της διαμόρφωσης της εθνικής μας συνείδησης, και ύπαρξης. Εάν απολέσουμε την γλώσσα μας, η Ελλάδα μας απλώς θα εξαφανιστεί από τον παγκόσμιο χάρτη σε βάθος χρόνου.
Όσον αφορά τώρα το ουσιώδες ερώτημα εάν η γλώσσα μας κινδυνεύει, η απάντηση είναι σαφώς: ΝΑΙ. Και δεν κινδυνεύει η γλώσσα μας από τους μετανάστες που ήρθαν. Δεν υφίσταται ουδείς κίνδυνος «ισλαμοποίησης». Υπάρχει ωστόσο, κίνδυνος «αμερικανοποίησης». Όλοι αυτοί, ειδικά στην πόλη μας το Ωραιόκαστρο -με τις προσφυγικές του ρίζες, ας μην το ξεχνάμε- που έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο θέμα με τους πρόσφυγες, θα πρέπει μάλλον να πάψουν να κουρεύονται και να ντύνονται σαν αμερικανάκια, να εκστομίζουν τις διάφορες άθλιες αγγλικούρες τους μπερδεμένες με τα επίσης άθλια ελληνικά τους και κυρίως να μάθουν την γλώσσα τους που κοντεύουν να την ξεχάσουν. Εάν δεν το κάνουν κι αν περιμένουν να μάθουν την γλώσσα τους βλέποντας τηλεόραση, τότε σε σύντομο ιστορικό χρόνο η Ελλάδα θα πάψει να υπάρχει. Και δεν θα φταίνε οι πρόσφυγες γι’ αυτό.
Αυτά…

vendo

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.