Νόμος “Άργος” Οι Μνηστήρες της Πηνελόπης τον πετάξαν έξω από το παλάτι!
Πώς ο Νόμος Άργος παραδίδει τη σχέση ανθρώπου-σκύλου στα χέρια όσων δεν την ανα-γνωρίζουν
Αυτός ο νόμος δεν νομοθετήθηκε από αγάπη για τα ζώα. Νομοθετήθηκε για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα: πολιτικά, οικονομικά, διαχειριστικά.
Δεν είχαν καν την ευστροφία να κρύψουν τις προθέσεις τους. Τον βάφτισαν «νόμο για τα ζώα συντροφιάς» — όχι «νόμο για τα κατοικίδια». Όχι «νόμο για τα ζώα διαχωρίζοντας τα ανά είδος». Τοποθέτησαν από τον τίτλο κιόλας, το ζώο σε ρόλο. Έναν ρόλο προκαθορισμένο, περιορισμένο, αποστειρωμένο. Όπως άλλωστε και τα συμφέροντα που δείχνει να εκπροσωπεί!
Αν ήταν έντιμοι, αν σέβονταν έστω κατ’ ελάχιστο την ιστορία του σκύλου και τη διαδρομή του δίπλα στον άνθρωπο, ο νόμος αυτός όσον αφορά το σκύλο θα λεγόταν «Νόμος για τα Ζώα Συντροφιάς και Εργασίας». Το πρώτο τμήμα το αφήνουμε σε άλλα είδη (προσωπικά δεν δέχομαι την λέξη “συντροφιά” ούτε για τον γάτο μου…άλλα ας είμαι λίγο “θετικός”)! Η δουλειά των συντακτών του νόμου θα ήταν πραγματικά εύκολη λοιπόν αφού θα εξαιρούσαν τα ελάχιστα ιστορικά δείγματα σκύλων που εξυπηρέτησαν τον τίτλο! Άλλα όχι βιαζόντουσαν να δώσουν υπόσταση σε ένα “σχέδιο” που ετοιμάζεται μιάμιση δεκαετία τώρα και έχω αναφερθεί σε αυτό εκτενώς!
Θα ήταν τίμιο, εύκολο και ιστορικά συνεπές να χαρακτηριστεί ο σκύλος “ζώο εργασίας”, και από κάτω να εξαιρούνται κάποιες περιπτώσεις “συντροφιάς”. Γιατί στην ιστορία του είδους, σκύλοι συντροφιάς υπήρξαν ελάχιστοι: άντε κάποιοι σε Αυτοκρατορικά και Βασιλικά Σαλόνια. Το υπόλοιπο σώμα του είδους, το πραγματικό σώμα της σχέσης ανθρώπου-σκύλου, υπήρξε Συν-εργάτης. Φύλακας, οδηγός, κυνηγός, ψαράς. Και επειδή κάποιοι θα μιλήσουν για τους ημίαιμους εκπροσώπους του είδους καλύτερα να μην το κάνουν γιατί αυτοί ήταν και οι πιο “μάχιμοι”.
Βάφτισαν λοιπόν όλους τους σκύλους “συντροφιάς” — και μετά έβαλαν σε μια υποσημείωση, ποιους εξαιρούν ως “σκύλους εργασίας”, υπό αυστηρό θεσμικό ή επαγγελματικό πλαίσιο.
Έτσι, ένα Pointer είναι κυνηγόσκυλο και σκύλος εργασίας αν ανήκει σε κυνηγό. Αν ζει στο δικό μου σπίτι, είναι “συντροφιάς”. Ένα Μαλινουά, αν φυλάει δημόσιο κτίριο, είναι εργάτης του κράτους. Αν φυλάει τη μάνα μου το βράδυ όταν κοιμάται, είναι “κατοικίδιο”. Όχι γιατί άλλαξε ο σκύλος. Αλλά γιατί δεν συμφέρει να του αποδοθεί αυτός ο ρόλος, το γιατί θα το αναλύσουμε διεξοδικά!
Ενημερώνω επίσης με την ευκαιρία αυτούς που παραβίασαν το σπίτι μου πριν περίπου δύο χρόνια (καταγεγραμμένο γεγονός στην αστυνομία) ότι ετράπησαν σε φυγή από τα “ζώα συντροφιάς μου” γιατί μας διέκοψαν την ώρα που βλέπαμε βουλή στην τηλεόραση! Τους ευχαριστώ δε για το μαχαίρι που μου άφησαν, άλλα το κατάσχεσε η αστυνομία!
Πάμε σοβαρά πάλι….
Οπότε τι μας λένε; Ότι ο σκύλος δεν είναι αυτό που είναι, αλλά αυτό που δηλώνεται από τον ιδιοκτήτη του; Η ταυτότητά του δεν πηγάζει από το DNA του, δεν αναγνωρίζεται από το ένστικτο, την ιστορία ή τον ρόλο του στον κόσμο. Πηγάζει από τον τρόπο που εξυπηρετεί τις δομές; Κι αν δεν ανήκει σε δομή, καταχωρείται ως “συντροφιάς” και τελειώνει εκεί;
Ξέρω θα πείτε μπες στην ουσία ο τίτλος δεν έχει σημασία…και θα σας πω λάθος εν αρχήν είναι ο τίτλος και αυτοί διάλεξαν αυτόν που θα εξυπηρετούσε συμφέροντα.
Συμφέροντα που ξεκινούν από την πολιτική και φτάνουν μέχρι τα εργαστήρια του dna που κατά τα άλλα απαξιώνουν ιστορικά.
Τα δικαιώματα των ζώων όπως τα ορίζει ο νόμος
Ο Νόμος Άργος επικαλείται ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ζώων, ενσωματώνοντας τις λεγόμενες Πέντε Ελευθερίες Ευζωίας. Αυτές είναι:
Ελευθερία από πείνα και δίψα
Ελευθερία από ταλαιπωρία και δυσφορία
Ελευθερία από πόνο, τραυματισμό και ασθένεια
Ελευθερία από φόβο και αγωνία
Ελευθερία έκφρασης φυσιολογικής συμπεριφοράς (αλήθεια τώρα;)
Όμως όλα όσα περιγράψαμε πιο πάνω — και όσα θα ακολουθήσουν — δείχνουν πώς αυτά τα “δικαιώματα” ακυρώνονται από το ίδιο το πλαίσιο που τα επικαλείται. Δικαιώματα χωρίς αναγνώριση της ταυτότητας του ζώου είναι κενά. Δικαιώματα που ισχύουν μόνο αν το ζώο δηλωθεί σε “κατάλληλη” κατηγορία είναι ψευδή.
Εδώ ξεκινάμε και εάν νομίζατε ότι θα γραφόταν ένα πλήρες κείμενο για να το αποδομήσετε κάνατε λάθος! Τα καλύτερα έρχονται!
