Οι Ντονμέ της Σαλονίκης και η εβραϊκή συνθήκη…
του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2024
Ήταν η 16η Οκτωβρίου του έτους 1666…
Ο Σουλτάνος Μεχμέτ Δ’, κρυμμένος πίσω από ένα καγκελόφρακτο παραθύρι, παρακολουθεί τη σύναξη των υπουργών του. Κανείς δεν τον βλέπει, όμως όλοι ξέρουν πως είναι εκεί. Ακούει και παρατηρεί. Παρών ο μεγάλος βεζίρης Μουσταφά Πασά ντυμένος με λευκό μεταξωτό παλτό, γούνα ζιμπελίνας και ένα πολύ ψηλό τουρμπάνι. Δίπλα του σεϊχουλισλάμης Μινκαριζατέ Γιαχγιά Εφέντη και δυό βήματα πίσω ο Κούρδος αυτοκρατορικός ιεροκήρυκας Βανί Μεχμέτ Εφέντη. Κι είναι τούτος που ερωτά με τη βροντερή φωνή του:
«Οι Εβραίοι προδότες πιστεύουν ότι είσαι προφήτης;»
Η ερώτηση απευθύνθηκε σε έναν καχεκτικο σαραντάχρονο Ραβίνο από τη Σμύρνη με λεπτή γενειάδα, πρόσωπο σαν κουκουβάγια και τουρμπάνι. Ο Ραβίνος Σεμπατάι Σεβή, διότι περί αυτού επρόκειτο, δεν χρειάστηκε να σκεφθεί πολύ πριν ψελλίσει:
«Όλες οι ανοησίες που αυτοί οι άνθρωποι λένε για μένα, δεν είναι αλήθεια».
Ο Βανί Μεχμέτ Εφέντη τον καθοδηγεί με τον τρόπο του στο σωστό δρόμο:
«Σε αυτή την περίπτωση, γιατί να μην γίνεις Μουσουλμάνος; Μετά από αυτό το συμβούλιο δεν υπάρχει άλλη διέξοδος: είτε θα έρθεις στην ορθή πίστη είτε θα θανατωθείς. Γίνε ένας Μουσουλμάνος επιτέλους και θα μεσολαβήσει για σένα ο φιλεύσπλαχνος Σουλτάνος μας».
Ο Ραβίνος Σεμπατάι Σεβή, επέλεξε να ζήσει. Ίσως σκέφθηκε πως δεν είναι και τόσος
κακή ιδέα να υπηρετείς κανείς δύο Θεούς. Όντας ζωντανός…
Στην αρχή ήταν 200 έως 300 οικογένειες. Δυο τρεις δεκαετίες μετά τον προσηλυτισμό στο Ισλάμ του Σαμπετάι Σεβή, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι πιστοί του ως οργανωμένη ομάδα στην Αδριανούπολη. Οι θρησκευτικές πρακτικές τους ήταν μια μίξη στοιχείων της Εβραϊκής Καμπάλα και του Μουσουλμανικού Σουφισμού. Κάπου στα 1675 έρχονται στη Σαλονίκη, όπου ανταμώνουν τους άλλους πολυπληθείς ομόθρησκούς τους (και των δύο θρησκειών). Τους Εβραίους καμπαλιστές με τους ισπανόφερτους Σεφαραδίτες και βέβαια τους Μουσουλμάνους Σούφι (τους Μεβλεβίδες δηλαδή, πού ‘ταν πιστοί τη διδασκαλία του Πέρση ποιητή και θεολόγου Τζελαλεντίν Ρουμί).
Ντονμέδες τους είπαν οι Τούρκοι που πάει να πει ότι άλλαξαν την πίστη τους. Δεν ταίριαξαν ποτέ πραγματικά με τις άλλες ράτσες της πόλης, τους Τούρκους και τους Εβραίους. Κρατούσαν την ενδογαμία απαρέγκλιτα. Ζούσαν σε σειρές σπιτιών που ήταν ενωμένα, πιθανώς συνδεόμενα κρυφά μεταξύ τους και για κάθε συγκρότημα σπιτιών υπήρχε ένα μυστικό σημείο συνάντησης. Τα δε σπίτια των ηγετών τους χρησιμοποιούνταν ως τόποι της κοινής λατρείας τους. Όπως ο «Οίκος Ευδαιμονίας». Το σπίτι δηλαδή, όπου λεγόταν πως κατοικούσε κάποτε ο Σαμπετάι Σεβή, πολύ κοντά στο κυβερνητικό κτήριο (Κονάκ, που πάει να πει Διοικητήριο) και στην οδό Σαμπρί Πασά που σήμερα ονομάζεται οδός Ελευθερίου Βενιζέλου. Ναι, εις το όνομα του «εθνάρχου» μας του Βενιζέλου, του οποίου η εβραϊκή καταγωγή (Μπενί Σελόμ;) ελέγχεται ως… ακριβής). Το σπίτι αυτό ήταν τόπος λατρείας των Γιακουμπί (υποομάδα των Ντονμέδων μαζί με τις άλλες δύο υποομάδες: τους Καπαντζή και τους Καράκας).
Αργότερα, κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου, στη Σαλονίκη γίνονταν πράματα και θάματα! Οι ντονμέδες της πόλης, οι εξισλαμισθέντες δηλαδή οπαδοί του Σαμπετάι Σεβή, είχαν ήδη καταφέρει να «αλώσουν» την πόλη. Πως; Με την εργατικότητα, με την επιμονή στους στόχους τους, τους εμπορικούς δεσμούς τους με μεγάλους οίκους της Δύσης, με τις τράπεζες και τις κλωστουφαντουργίες τους και τελικά με την εμπλοκή τους στην διοίκηση της Σαλονίκης. Και βεβαίως με τα καλύτερα σχολεία τους. Καλύτερα σε όλη την Αυτοκρατορία! Σε ένα τέτοιο σχολείο φοίτησε κι ο μέγας και τρανός (για τους Τούρκους) Μουσταφά Κεμάλ. Στο σχολείο του Ντονμέ, Σεμσί Εφέντη που βασιζόταν σε νέες για την εποχή εκείνη παιδαγωγικές μεθόδους. Κάποιοι λένε ακόμα πως και ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο ιδρυτής της Τουρκικής Δημοκρατίας, ήταν κι ίδιος Ντονμέ. Κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει. Ο ίδιος αρνήθηκε επανειλημμένα σε συνεντεύξεις του να μιλήσει για τις ρίζες του. Το απέφευγε. Όπως και ο σημερινός «σουλτάνος» της Τουρκίας, ο Ταγίπ Ερτογάν. Όταν κι αυτός ρωτήθηκε για την απώτερη ρωμαίικη καταγωγή του, απάντησε υπεκφεύγοντας: ‘’Εγώ είμαι ένας πιστός Μουσουλμάνος…’’
Το λοιπόν, λίγο πριν γίνει η Σαλονίκη ελληνική, συνέβη ένα συνταρακτικό γεγονός στην πόλη. Ο γάμος ενός μουσουλμάνου, του Μεχμέτ Ζακερίγια και μιας Ντονμε της αίρεσης Καπαντζι, ονόματι Σαμπίχα, πού ‘ταν θυγατέρα του μεγάλου και τρανού Ναζμί Εφέντη. Ποτέ δεν γίνηκε τέτοιος γάμος! Γυναίκα Ντονμέ και Τούρκος Μουσουλμάνος να ενωθούν; Πού ακούστηκε;
Η οικογένεια της νύφης αντέδρασε σφόδρα. Όχι όμως και η οικογένεια του γαμπρού. Την οποία οικογένεια πλησίασε μιαν ημέρα ο Δρ. Νιαζίμ, της ‘’Κεντρικής Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’’ (οι Νεότουρκοι δηλαδή) που ήταν τότε στα πράματα και κυβερνούσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Συνεχάρη τον γαμπρό λέγοντας τούτα τα λόγια: ‘’Ξέρετε τη σημασία τούτου του γάμου; Θα ανοίξετε τον δρόμο για την ενοποίηση και την ανάμειξη των δύο κοινωνιών που έμειναν κλειστές για αιώνες. Μπορείτε να δώσετε το μοιραίο κτύπημα για να ανοίξει η κάστα των Ντονμέ. Δεν πρέπει να χάσουμε αυτήν την ευκαιρία. Πρέπει να γιορτάσουμε την ένωση Τούρκων και Ντονμέ που μπορεί να γίνει πραγματικότητα ξεκινώντας από τον γάμο σας. Θα πρέπει να θεωρηθεί ως ένα εθνικό και ιστορικό γεγονός! Εμείς θα αναλάβουμε την τελετή του γάμου, θα καλύψουμε όλα τα έξοδα, θα το ανακοινώσουμε στον Τύπο!’’
Κι έτσι έγινε. Η ‘’Επιτροπή Ένωσης και Προόδου’’ που γενικός γραμματέας της ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ Πασάς, μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών στον Μεγάλο Πόλεμο, ανέλαβε τα πάντα κι ο ίδιος συνόδευσε τον γαμπρό στην τελετή του γάμου. Τη νύφη παρέδωσε ο Δρ. Τεφβίκ Ρουστού, αργότερα κι αυτός υπουργός Εξωτερικών (1925–1938) που είχε παντρευτεί την αδελφή του Δρ. Νιαζίμ.
Λέγαμε λοιπόν ότι στη Σαλονίκη την εποχή εκείνη, στο γύρισμα του 19ου με 20ου αιώνα συνέβαιναν πράματα και θάματα. Αρκετοί Ντονμέδες δεν γίνηκαν μόνον δήμαρχοι αλλά είχαν καταλάβει σωρεία νευραλγικών θέσεων στη διοίκηση της πόλης. Και το άξιζαν καθότι η πόλη τότες άλλαξε μορφή υπό τη διοίκησή τους. Οικονομικές επενδύσεις από τοπικές, Οθωμανικές και διεθνείς επιχειρήσεις, σύνδεση με το κέντρο του παγκόσμιου εμπορίου στη βορειοδυτική Ευρώπη μέσω των νέων μορφών επικοινωνίας (τηλέγραφος) και μεταφορών (ατμόπλοια, σιδηρόδρομοι, δρόμοι) καθώς και τοπικές συγκοινωνίες (τραμ) συνέβαλλαν στη μεγάλη αλλαγή. Η Σαλονίκη γίνηκε μεγάλο κοσμοπολίτικο λιμάνι. Τα αρχαία τείχη γκρεμίστηκαν, δημιουργήθηκαν προάστια πέρα από τον Βυζαντινό πυρήνα της πόλης, κατασκευάστηκαν ευθύγραμμοι μεγάλοι πλακόστρωτοι δρόμοι με δενδροστοιχίες. Η παραλία και το λιμάνι επεκτάθηκαν για να δέχονται ατμόπλοια και το λιμάνι απέκτησε σιδηροδρομικό δίκτυο που συνέδεε τη δυτική Ευρώπη με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Κι όλα τούτα γίνηκαν σε χρόνους που Ντονμέδες διοικούσαν την πόλη. Σε διάστημα μιας μόνον γενιάς περίπου.
Παρένθεση: Τόσος χρόνος δηλαδή όσος χρειάστηκε για να κατασκευαστεί ένα (δείγμα) Μετρό στη Σαλονίκη μόλις 9 χιλιομέτρων σήμερα, ένα αιώνα και πλέον μετά! Τόσο καλά! Για να μη μιλήσουμε και για τον τόπο μας το Ωραιόκαστρο, όπου η υλοποίηση της δωρεάς του αείμνηστου κ. Κονταξόπουλου, καθυστέρησε τόσο που ο άνθρωπος απηυδισμένος είπε: ‘’Ο Μεγαλέξανδρος χρειάστηκε δέκα χρόνια να
κατακτήσει τον κόσμο, κι εδώ, είκοσι χρόνια μετά, και με τα φράγκα της δωρεάς στο χέρι, το έργο (Κονταξοπούλειο) ακόμη να αρχίσει’’.
Ναι! Τόσο καλά!
Ξέρετε, την εποχή εκείνη συνέβαιναν καθώς είπαμε συνταρακτικά γεγονότα. Και οι Εβραίοι ήταν πανταχού παρόντες και αρκετοί από αυτούς πρωταγωνιστές. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες στη Σαλονίκη, Εβραίο θα έβρισκες από κάτω. Και ξεκινώντας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (που λίγα ψωμιά της είχαν απομείνει), οι Εβραίοι και κυρίως οι Ντονμέ, δεν είχαν μόνο στηρίξει και χρηματοδοτήσει την μοιραία τριάδα της ‘’Επιτροπής Ένωσης και Προόδου’’, ήτοι τους Εμβέρ, Τζεμάλ και Ταλαάτ πασά, αλλά είχαν κατακλύσει και τις μασονικές στοές της Σαλονίκης. Την Ιταλική, την Γαλλική και βέβαια την Οθωμανική. Τότε κι η ‘’Στρατιά Δράσης’’ των Νεότουρκων με επικεφαλής τον Καράκας Ντονμέ, τον Γκαλίπ Πασά, πρώην μαθητή του Σεμσί Εφέντη, βάδιζαν πλέον προς την Κωνσταντινούπολη, συνοδευόμενοι από μια μάχιμη μονάδα Εβραίων εθελοντών (ανάμεσά τους και ο πολύ γνωστός μας Αβραάμ Μπεναρόγια). Παράλληλα ο Μεχμέτ Τσαβίντ μαζί με τον Εμμανουέλ Καράσσο (στοά Καράσσο στη Σαλονίκη, εάν σας θυμίζει κάτι) ενεργούσαν για την εκθρόνιση του Σουλτάνου. Κι αν θυμάμαι καλά ήταν αυτός, ο Καράσσο, που παρέδωσε στον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ το φιρμάνι της απόλυσής του.
Ας το απλώσουμε λίγο ακόμη το θέμα…
Έχουμε στα 1917 την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Τυχαία ονομάστηκε ‘’Εβραϊκή Μπολσεβίκικη Επανάσταση’’; Ίσως ναι, ίσως όχι. Όμως ο Λένιν ήταν Εβραίος από την πλευρά της μάνας του, ο Μαρξ το ίδιο, ο Τρότσκι επίσης. Σχεδόν τα δύο τρίτα αυτών που επέστρεψαν από την Ελβετία μέσω Γερμανίας αντάμα με τον Λένιν, με κείνο το γεμάτο χρυσάφι σφραγισμένο τραίνο το 1917, ήσαν επίσης Εβραίοι. Η επιστροφή του Λένιν είχε οργανωθεί από έναν επαναστάτη εκατομμυριούχο εβραϊκής καταγωγής ονόματι Αλεξάντερ Πάρβους, που έζησε κάποιο διάστημα στην Κωνσταντινούπολη και είχε στενές σχέσεις με τους Νεότουρκους. Ναι, Πάρβους: ιδού μια προσωπικότητα που παρουσιάζει δαολεμένο ενδιαφέρον. Σαν κι εκείνη του δικού μας του Ρωμιού εμπόρου όπλων και μεγιστάνα του πλούτου, του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Κι ο Πάρβους πουλούσε όπλα βέβαια, καθώς την εποχή εκείνη τα όπλα ήταν είδος πρώτης ανάγκης (όπως και σήμερα βέβαια). Άλλοι ηγέτες των Μπολσεβίκων που βρισκόταν δίπλα στον Λένιν, Ζηνόβιεφ, Καμένεφ, Ζβερλτόφ, ήταν επίσης εβραϊκής καταγωγής και ο τελευταίος όπως κι άλλοι δυό Εβραίοι ανέλαβαν να εκτελέσουν την εμπιστευτική επιστολή του Λένιν για τη δολοφονία του Τσάρου.
Το ερώτημα ένα αιώνα μετά, αιωρείται: ήταν η μπολσεβίκη επανάσταση έργο των Εβραίων; Καθώς επίσης και το συναφές ερώτημα: ήταν η επανάσταση των Νεοτούρκων έργο των Εβραίων Ντονμέ; Αυτή η επανάσταση που έμελλε να ξεπαστρέψει από την Οθωμανική Αυτοκρατορία (βοηθούντων των Γερμανών και όχι μόνον) εκατομμύρια Αρμένηδες, Ρωμιούς, Ασσύριους Άραβες; Είναι εύκολο να απαντηθεί το ερώτημα πιστεύετε; Καθόλου! Υπάρχουν ακόμη πολλά επτασφράγιστα κρατικά αρχεία να ανοίξουν. Εάν ποτέ ανοίξουν… Ιδού πεδίον λαμπρόν για μυθολπάστες. Βλέπετε, η μυστικότητα που διακατείχε τις ελίτ του επιχειρηματικού, πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου (των μασονικών στοών περιλαμβανομένων) ήταν απολύτως στεγανή. Και τότε και τώρα. Μπορεί ο καθείς να αφήσει την φαντασία του να… ανα-προ-τρέχει.
Ξεφύγαμε από το θέμα μας όμως…
Ξέρετε πάντοτε είχα την απορία, από πού προέρχεται αυτή η αντιπάθεια, το μίσος
συχνά προς τους Εβραίους που παρατηρείται σχεδόν σε όλους τους τόπους όπου
είναι διεσπαρμένοι και που καλά κρατεί αιώνες τώρα. Πού εδράζεται, γιατί υφίσταται;
Και δεν ομιλώ για τα τελευταία 70 χρόνια που υπάρχει το κράτος του Ισραήλ και το
οποίο ενεργεί με τρόπο που δικαιολογημένα επισύρει την οργή μας. Σκεφτόμουν
άλλοτε πως οφείλεται στο γεγονός ότι οι Εβραίοι αρνούνται πεισματικά την
αφομοίωση στα περιβάλλοντα όπου διαβιούν και δραστηριοποιούνται. Άλλοτε πάλι
στο φθόνο εξ αιτίας της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής επιρροής που
άσκησαν διαχρονικά και συνεχίζουν να ασκούν εκεί όπου ζουν. Άλλοτε για την
αντεθνική δράση τους στους τόπους, στα κράτη που τους «φιλοξενούν» (σχετικά
ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα).
Γιατί συμβαίνει πάντα να είναι οι Εβραίοι τα θύματα, οι διωκόμενοι; Και δη στα λεγόμενα χριστιανικά έθνη; Η αφελής απάντηση ότι αυτό συμβαίνει διότι σταύρωσαν τον Χριστό που μας βεβαίωναν οι θρησκευόμενες γιαγιάδες μας, δεν ισχύει, καθότι εμπαίζει την όποια (υπαρκτή;) πίστη μας. Ο πολύ σπουδαίος Εβραίος διανοητής Στάινερ παραθέτει μιαν εξήγηση περί αντισιωνισμού αρκετά ενδιαφέρουσα, που όμως ελέγχεται ως μεροληπτική: «Τον δυτικό αντισημιτισμό δεν τον στηρίζει ούτε τον συντηρεί η κατηγορία κατά των Εβραίων για θεοκτονία, για τη δήθεν συνενοχή τους στην θανάτωση του Ιησού της Ναζαρέτ. Αναμφίβολα, το μίσος για τους Εβραίους αυξάνεται τρομαχτικά με τον χριστιανισμό του αποστόλου Παύλου και των Πατέρων της Εκκλησίας. Προηγείται όμως χρονικά από αυτά τα δεινά. Πιστεύω ότι θεμελιώδες στοιχείο για την απέχθεια απέναντι στον Εβραίο, δεν είναι ο ‘’φόνος του Θεού στο πρόσωπο του υιού του’’ – ό,τι κι αν υποτεθεί πως σημαίνει αυτή η μακάβρια φαντασίωση. Είναι η αφηγηματική ‘’δημιουργία’’, η ‘’’επινόηση’’, ο ‘’προσδιορισμός’’ και η ‘’επανεκτίμηση’’ του Θεού στον εβραϊκό μονοθεϊσμό και στην ηθική του. Ο Εβραίος είναι ασυγχώρητος όχι σαν δολοφόνος αλλά σαν ‘’γεννήτορας’’ του θεού»
Αυτά λέει, αλλά βέβαια, δεν οφείλουμε να πάρουμε τοις μετρητοίς τα λόγια του. Κάπου αλλού ο ίδιος υποστηρίζει: «Κι όμως, πόσο δυσανάλογα λαμπερή υπήρξε η εβραϊκή συμβολή. Η συμβολή της εβραϊκής Βίβλου και της ηθικής που βλασταίνει από εκεί, είναι απροσμέτρητη. Για καλό ή για κακό, η Ρώμη και η Μέκκα είναι κόρες (μητροκτόνες;) της Ιερουσαλήμ. Σκεφθείτε μόνο τη νεοτερικότητα και το κλίμα της εποχής μας. Το κλισέ λέει πως αυτό το κλίμα προέρχεται κατευθείαν από τον Μαρξ, τον Φρόυντ και τον Αϊνστάιν… Η απαρίθμηση επιφανών επιστημόνων, εκείνων των επισκεπτών της Στοκχόλμης που είναι Εβραίοι, τουλάχιστον στην καταγωγή τους, είναι πιο πάνω από οποιονδήποτε στατιστικό μέσο όρο ή προσδοκία, που καταλήγει υπέροχα ενοχλητική…». Παρακάτω αναφέρει ακόμα: «Έχω παρακολουθήσει κοινό της Ανατολής να πεθαίνει στα γέλια, καταλαβαίνοντας αυτοστιγμεί το εξολοκλήρου εβραϊκό, θα τολμούσε να πει κανείς ‘’ταλμουδικό’’, αντιρητορικό και μαύρο χιούμορ κάποιας ταινίας του Γούντι Άλλεν».
Απόψεις που συμπαραδηλώνουν κάτι… που φέρνει προς… λαό περιούσιο…
Παρόλο που θεωρώ τον εαυτό μου Ανατολίτη, ουδέποτε μπόρεσε να γελάσω με το μαύρο ή άσπρο ή ταλμουδικό τέλος πάντων, χιούμορ του Γούντι Άλλεν. Υπήρξε μάλιστα ανέκαθεν απορία μου πώς αυτός ο παντελώς ατάλαντος ηθοποιός και σκηνοθέτης, υπήρξε κάποτε τόσο διάσημος. Όσο για τον εβραϊκής καταγωγής Αϊνστάιν και τη θεωρία της σχετικότητας που εκπόνησε, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι: η περιρρέουσα επιστημονική ατμόσφαιρα της εποχής (στο γύρισμα του 19ου προς 20ου αιώνα) καθιστούσε την επινόηση της σχετικότητας ζήτημα ελάχιστου χρόνου από κάποιον επιστήμονα. Για να γίνω πιο κατανοητός ας μιλήσω με όρους ποδοσφαιρικούς. Την επινόηση της σχετικότητας την είχαν προετοιμάσει κατάλληλα κι άλλοι παίκτες (επιστήμονες), φανταστικοί ντριπλαδόροι (φυσικοί, γεωμέτρες, μαθηματικοί) και την κατάλληλη στιγμή πάσαραν στον Αϊνστάιν που είχε βρεθεί σε πλεονεκτική θέση, μόνος απέναντι στον τερματοφύλακα (εν προκειμένω τον Θεό της Φυσικής). Έβαλε το γκολ και έκλεψε όλη τη δόξα. Οι επιστημονικές ανακαλύψεις είναι κι αυτές ομαδικό «παιχνίδι». Ο γκολτζής όμως παίρνει τη δόξα (και το χρήμα… εν προκειμένω ήταν Εβραίος).
Μήπως κάτι ανάλογο δεν έγινε και με την ταυτόχρονη επινόηση του διαφορικού λογισμού από τον Νεύτωνα και τον Λάιμπνιτς; Επινόησαν τον διαφορικό λογισμό ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον. Στην Αγγλία ο πρώτος, στην Ολλανδία ο δεύτερος. Αμφότεροι έπαιζαν σε καλές ομάδες με άριστους συμπαίκτες (επιστήμονες) κι έκαναν το θαύμα τους! Περιέργως τούτοι δεν ήσαν Εβραίοι και τότε δεν υπήρχε μάλλον το βραβείο Νόμπελ για τους το δώσουν.
Ας αφήσουμε όμως τα… ποδοσφαιρικά.
Θέλω να πω πως, όσο μελετώ την ιστορία των Εβραίων κι όσο αφήνομαι στην
επιρροή των πάμπολλων Εβραίων στοχαστών μέσα από το θαυμαστό έργο τους,
τείνω να θέσω με διαφορετικό τρόπο το ερώτημα. Εννοώ το ερώτημα περί
αντιεβραϊκού μένους που παρατηρούμε. Στη Δύση κυρίως, αλλά όχι μόνον. Και δεν
πρέπει να ξεχνάμε ότι μπορεί οι Γερμανοί να «χρεώθηκαν» το Ολοκαύτωμα, ωστόσο
το αντιεβραϊκό μένος υπήρξε το ίδιο και στη Γαλλία (κυρίως εκεί!). Κάπου κοντά στο
γύρισμα του περασμένου αιώνα στην Γαλλία, ο βουλευτής Ντρυμόν έγραφε: ‘’Πρέπει
να στείλουμε όλους τους Εβραίους στη Μαγαδασκάρη’’. Άλλωστε οι Γάλλοι είναι που
εκπόνησαν ένα από τα πρώτα προγράμματα εκκαθάρισης της Ευρώπης από τους Εβραίους και όχι Γερμανοί. Ο Χίτλερ απλώς τους πρόλαβε σ’ αυτό το απαίσιο έργο… Το λοιπόν, σκέφτομαι πια πως, ίσως το ίδιο το ερώτημα: ‘’προς τι το μίσος για τους Εβραίους;’’, να είναι εντέλει λάθος. Πέρα για πέρα λάθος!
Για κάποιον που έχει μια στοιχειώδη γνώση της ιστορίας, είναι εύκολο να ανασύρει
στην επιφάνεια πλήθος λαών που έχουν υποστεί μεταχείριση και τύχη ωσάν κι αυτή
των Εβραίων. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ολοκαυτώματα έχουν υποστεί κι
άλλοι πολλοί λαοί στην ιστορία και μάλιστα κάποιοι από αυτούς έχουν χαθεί από
προσώπου γης.
Σπεύδω να εξηγηθώ..
Στην σοφίτα μου όπου είναι κι ο χώρος της εργασίας μου υπάρχουν ζωγραφισμένα από τον αδελφικό μου φίλο Δημήτρη Μοράρο, έξι πορτραίτα. Έξι πορτραίτα ανδρών έναντι των οποίων με βαρύνουν οφειλές που είμαι πεπεισμένος πως ουδέποτε θα κατορθώσω να ξεπληρώσω. Τους απαριθμώ: Νίτσε, Μπετόβεν, Σοπενχάουερ, Μπόρχες, Σπινόζα και Βιτγκενστάιν. Υπάρχει κι ένας ξέχωρα που είναι ο Κέπλερ. Οι δύο τελευταίοι από αυτούς (Σπινόζα, Βιτγκενστάιν) είναι Εβραίοι στην καταγωγή. Ουδείς εξ αυτών Έλλην. Ξέρω όμως ότι όλοι αυτοί που προανέφερα, γνώριζαν πολύ καλά και το κατέθεσαν στα γραπτά τους (κι η μουσική είναι γραφή), ότι πάτησαν σε ώμους γιγάντων για να γίνουν αυτό που έγιναν. Κι οι γίγαντες αυτοί ήταν Έλληνες (όχι νεοέλληνες, σπεύδω να διευκρινίσω)… και για του λόγου το αληθές: τι θα είχε καταφέρει ο Κέπλερ που ανακάλυψε τις ελλειπτικές τροχιές των πλανητών, εάν δεν πατούσε επάνω στους ώμους του Απολλώνιου του Περγαίου που μελέτησε τις κωνικές τομές, ή του Αρίσταρχου του Σάμιου που έθεσε τις βάσεις της ηλιοκεντρικής θεωρίας 1500 χρόνια πριν τον Κοπέρνικο;
Τι θέλω να πω; Μα, πως οι Εβραίοι στοχαστές, που είναι πολύ περισσότεροι από αυτούς τους δυό που προανέφερα, διέθεσαν τους δικούς τους ώμους για να πατήσουν πάνω τους και να ψηλώσουν όσοι είναι άρρωστοι με τη σκέψη. Τούτη η ράτσα έχει κερδίσει τον απεριόριστο θαυμασμό και την εκτίμησή μου. Άρα θεωρώ πως όσα θα εκθέσω παρακάτω, δεν έχουν την παραμικρή αντισιωνιστική χροιά.
Πάμε τώρα κοντά 80 χρόνια πίσω. Στα 1948, κάπου εκεί στην Παλαιστίνη… το σημερινό Ισραήλ…
‘’Οι άνθρωποι που επέζησαν από τη σφαγή του Ντείρ Γιασίν (μερικούς από αυτούς οι Σιωνιστές τους περιέφεραν θριαμβευτικά στην εβραϊκή Ιερουσαλήμ κι ύστερα τους τουφέκισαν), έδωσαν σε αξιωματούχους του Ερυθρού Σταυρού και της Βρετανικής Διοίκησης που έκαναν ανακρίσεις, ανατριχιαστικές περιγραφές για ακρότητες. Ο Βρετανός ανακριτής Ρίτσαρντ Κάτλινγκ περιγράφει πόσο δύσκολο ήταν να πεισθούν οι τρομοκρατημένες και εξευτελισμένες κοπέλες και γυναίκες να περιγράψουν τι είχαν κάνει σ’ αυτές και σε άλλες που δεν επέζησαν:
«Έκανα ερωτήσεις σε πολλές γυναίκες για να τους αποσπάσω πληροφορίες για τις ακρότητες που διαπράχθηκαν στο Ντείρ Γιασίν, αλλά οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες είναι πολύ φοβισμένες και απρόθυμες να αφηγηθούν τις εμπειρίες τους, ιδιαίτερα σε θέματα που αφορούν σεξουαλική βία. Η καταγραφή των καταθέσεων εμποδίζεται από την υστερική κατάσταση των γυναικών που συχνά βάζουν τα κλάματα την ώρα που καταγράφεται η κατάθεση. Πάντως δεν υπάρχει αμφιβολία πως διαπράχθηκαν πολλά εγκλήματα από τους επιτιθέμενους Εβραίους. Πολλές νεαρές μαθήτριες βιάστηκαν και μετά σφαγιάστηκαν. Κυκλοφορεί μια ιστορία για μια νέα κοπέλα που την έσκισαν κυριολεκτικά στα δύο. Επίσης σφάχθηκαν πολλά νήπια… ξεκοιλιάστηκαν ετοιμόγεννες γυναίκες…»
Άμεση συνέπεια… χιλιάδες νεκροί, 700.000 πρόσφυγες Παλαιστίνιοι. Λίγες εβδομάδες αργότερα δημιουργείται του Κράτος του Ισραήλ. Μέχρις εδώ καμιά πρωτοτυπία. Κλασικός τρόπος δημιουργίας εθνών. Το έχουμε δει να συμβαίνει ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνος. Είναι τα χρόνια του αιματηρού εθνικιστικού παροξυσμού… που διαρκεί εισέτι…
Έκτοτε το Ισραήλ, επαναλαμβάνει με εκνευριστική όσο και απάνθρωπη συνέπεια το ίδιο τροπάρι. Όχι και πως οι Παλαιστίνιοι είναι τα καλύτερα παιδιά, αλλά μήπως η συντελούμενη διαχρονική γενοκτονία και το επίσης διαρκές καθεστώς απαρτχάιντ, τους ωθεί στην εξέγερση; Πιθανότατα.
Εν κατακλείδι υπό το πρίσμα των σημερινών γεγονότων στη Γάζα και με όλα όσα συνέβησαν εκεί στο παρελθόν, είναι πια σαφές ότι το όποιο ηθικό πλεονέκτημα διέθεταν οι Εβραίοι, έχει απολεσθεί. Τούτη η ράτσα δεν διαφέρει διόλου από οποιαδήποτε άλλη. Όσα συμβαίνουν στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα δεν είναι το φινάλε μιας γενοκτονίας κι ενός συστήματος απαρτχάιντ που διαρκεί ήδη τρία τέταρτα του αιώνα στη μαρτυρική Παλαιστίνη, είναι μάλλον ένα πρελούδιο που μέλλει να διαρκέσει πολύ καιρό ακόμη.
Οι Εβραίοι (όχι όλοι βέβαια) ζήλωσαν τη «δόξα» του θύτη. Κι έτσι εξομοιώθηκαν με αυτόν. Άσε που όλη εκείνη η χολιγουντιανή προπαγάνδα (και όχι μόνον) που μάς τους παρουσιάζει (και δικαίως) ως θύματα, αρχίζει πλέον να ενοχλεί με την επαναληπτική μονομέρειά της. Η ιστορική μυθοπλασία, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο που είναι και κύριο μέσο προπαγάνδας σήμερα και διαμορφώνει συνειδήσεις, αρχίζει πλέον να λειτουργεί αντίστροφα. Δεν εννοώ βέβαια πως άρχισαν πλέον να γυρίζονται σωρηδόν ταινίες για το δράμα των Παλαιστινίων. Όχι. Λέω ότι επήλθε πλέον κορεσμός. Δεν υπάρχει ταινία που αναφέρεται στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου να μην έχει αναφορά στα δεινά των Εβραίων. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στα Ευρωπαϊκά στρατόπεδα συγκεντρώσεως, δεν αφανίστηκαν μόνον Εβραίοι αλλά και εκατοντάδες χιλιάδες Σλάβοι, Τσιγγάνοι κ.α. Για όλους αυτούς η έβδομη τέχνη σχεδόν σιωπά. Ούτε επίσης είναι γνωστά τα δεινά πολλών λαών (των Γερμανών συμπεριλαμβανομένων με τους 11.000.000 πρόσφυγες) με το πέρας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνον το ακήρυχτο Πόλεμο, κυρίως στην κεντροανατολική και νοτιοανατολική Ευρώπη, που έλαβε χώρα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Την ιστορία την έγραψαν και τούτη τη φορά οι νικητές…
Τούτα έχω να πω κι ας ευαρεστηθεί ο Αλλάχ να με δικαιώσει…*
*Σήμερα δεν ξέρω γιατί, αλλά προτίμησα να κλείσω τούτο το άρθρο με μια μουσουλμανική ευχή.
Για τη συγγραφή του άρθρου χρησιμοποιήθηκαν τα εξής βιβλία (και όχι μόνον):
Marc David Baer: ‘’Οι Ντονμέ της Θεσσαλονίκης’’. Εκδ. Επίκεντρο
George Steiner: ‘’Errata’’. Εκδ. Scripta.
Rosemary Sayigh. Πρόλογος Νόαμ Τσόμσκι. ‘’Οι Παλαιστίνιοι: από αγρότες επαναστάτες’’. Εκδ. Άλμπατρος, 1981.
