Πόλεμος στη Γαζα και ολίγον αμερικάνικες εκλογές… του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Ας μιλήσουμε για τον πόλεμο στη Γάζα, λοιπόν. Γιατί όχι; Όλοι γι’ αυτόν μιλούνε. Και ορθώς πράττουν. Με μόνη τη διαφορά ότι όσα ακολουθούν δεν αποτελούν κάποια πολιτικο-στρατιωτικο-οικονομική ανάλυση των τεκταινομένων. Απ’ αυτές βρίθει η σχετική ενημέρωση. Μια άλλη ματιά, λοιπόν…
Στη Γάζα μιλάμε για μια γενοκτονία που προέκυψε ως απάντηση σε μια στυγνή τρομοκρατική επίθεση. Ταυτόχρονα μιλάμε και για την καταρρακωμένη ηθική των εμπολέμων. Για την αδικία που συντελείται εκατέρωθεν. Αλλά, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ο πόλεμος δεν έχει ηθική και η έννοια του Δικαίου του Πολέμου, έχει καταργηθεί ήδη σε κάθε προηγούμενο πόλεμο. Το λοιπόν, το ίδιο συμβαίνει και σε τούτον. Άλλωστε η ειρήνη, υπήρξε πάντοτε μια περίοδος προετοιμασίας για τον επόμενο πόλεμο. Έτσι δεν μας δασκάλεψαν κι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι; Μπορεί όλοι οι πολιτικοστρατιωτικοί ηγέτες να μιλούν για την ειρήνη, αλλά τα λόγια τους είναι κούφια. Ικανά μόνον για να συμβάλλον ώστε να τους απονεμηθεί κάποιο Νόμπελ Ειρήνης (στους νικητές βέβαια, διότι για τους άλλους ισχύει το ‘’ουαί τοις ηττημένοις’’). Δείτε σε πόσους εγκληματίες πολέμου απονεμήθηκε το βραβείο!
Όσο για τους ποιητές και καλλιτέχνες που ύμνησαν, υπηρέτησαν την ειρήνη, κι οι άμοιρες ανθρώπινες υπάρξεις που χάθηκαν όπου γης, είναι άραγε αρκετοί για να σώσουν την χαμένη τιμή της ανθρωπότητος;
Όλοι εμείς που παρακολουθούμε, επί του παρόντος ως θεατές (για πόσο ακόμη;) όλα όσα συμβαίνουν εκεί στην Μέση Ανατολή, είναι φυσικό να αισθανόμαστε φρίκη και θυμό για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων που συντελείται καθώς και για την κατάσταση του απαρτχάιντ που υφίσταται στη λωρίδα της Γάζας εδώ και δεκαετίες. Είναι αλήθεια ότι το Ισραήλ δεν τους προσφέρει καμία άλλη επιλογή παρά ανάμεσα στην ανυπαρξία και στον αγώνα. Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως ότι η εικόνα του Παλαιστίνιου τρομοκράτη είναι το ίδιο απατηλή όσο κι εκείνη που έχουν οι αντισημίτες για τους Εβραίους. Θέλω να πω: υπάρχουν Εβραίοι και «Εβραίοι». Ήδη στο Ισραήλ διαδηλωτές ζητούν να πάψει να χύνεται κι άλλο αίμα. Το θέμα είναι να βρεθεί ένας τρόπος να σπάσει αυτός ο μαύρος κύκλος της βίας που βαστά οκτώ δεκαετίες τώρα.
Ωστόσο η Ιστορία βρίθει ανάλογων καταστάσεων. Δεν υπάρχει τίποτα που να μας πείθει ότι ο κόσμος μας άλλαξε προς το καλύτερο. Ότι γινήκαμε πιο πολιτισμένοι, πιο ηθικοί. Ούτε και οι θρησκείες μας έχουν να επιδείξουν κάτι διαφορετικό. Και μιλώ εδώ για Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Από την αρχή όταν οι Άραβες εμφανίστηκαν στην Ιστορία, επέβαλαν την πίστη τους με το σπαθί. Δείτε πόσες μουσουλμανικές χώρες έχουν τη σπάθη αποτυπωμένη στις σημαίες τους. Όσο για τους χριστιανούς; Ρωτήστε τους λιγοστούς που απέμειναν από τα εκατομμύρια Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής, πώς τους μεταλαμπάδευσαν τον Λόγο του Χριστού οι «χριστιανοί» ευρωπαίοι 500 χρόνια πριν. Αλλά κι οι Εγγλέζοι, τι έκαμαν όταν πρωτοπήγαν στην Αυστραλία; Ξέρετε; Έριχναν δηλητήριο στα πηγάδια και αφάνιζαν χωριά ολόκληρα ιθαγενών. Στις λέσχες τους στο Λονδίνο, δίπλα στις βαλσαμωμένες κεφαλές λεόντων και άλλων αγρίων ζώων, υπήρχαν κι εκείνες των Αβοριγίνων.
Τι θέλω να πω; Μα πάντοτε έτσι δεν ήταν; Ο ισχυρός δεν επέβαλλε τη θέλησή του στον αδύναμο; Το λοιπόν, αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι το ίδιο που συνέβαινε ανέκαθεν. Είναι άραγε στην ανθρώπινη φύση; Διόλου απίθανο. Δεν ενθυμούμαι ποιος είπε κάποτε πως; μόνον το 10% του ανθρώπινου εγκεφάλου έχει εκπολιτιστεί στα τόσες χιλιάδες χρόνια. Το υπόλοιπο παραμένει εισέτι βάρβαρο. Άραγε πόσες ακόμη χιλιετίες πρέπει να περάσουν ώστε το ποσοστό αυτό να αντιστραφεί; Σίγουρα μέχρι να συμβεί αυτό, ο κόσμος μας θα έχει αυτοκαταστραφεί.
Μήπως έχει δίκαιο ο άγιος απαισιόδοξος Σοπενχάουερ όταν μιλούσε για εκείνην την παράλογη, (απάνθρωπη;) δύναμη που ονόμαζε ‘’βούληση’’, θέληση για ζωή. Ή ο Νίτσε όταν μιλούσε για θέληση για δύναμη; Ποιος ξέρει;
Στις σχέσεις μεταξύ κρατών, υπάρχει πάντα ένα δίκαιο που ισχύει. Αυτό του ισχυροτέρου. Χρειάζεται άραγε να πέσουμε σε κάποιο πηγάδι σαν τον Θαλή για να ανακαλύψουμε τούτη την αλήθεια;
Και πάμε στη Γάζα…
Είναι τραγικό, αλλά οι λαοί φαίνεται πως σπάνια διδάσκονται από την Ιστορία τους. Πρώτοι και καλύτεροι εμείς οι Έλληνες δίδουμε επαρκείς αποδείξεις για την ισχύ του αξιώματος. Ένα παράδειγμα; Κατά πως πολύ σωστά λέει και η κυρία Ευθυμίου στις διαλέξεις της, εκατό χρόνια μετά τον Εθνικό Διχασμό, παραμένουμε διχασμένοι.
Τούτο το κράτος του Ισραήλ που είναι περικυκλωμένο από εχθρούς, φαίνεται πως κι αυτό δεν διδάχθηκε από την ιστορία του. Ακολουθεί μια γενοκτόνο πολιτική λησμονώντας τη Σοά. Λησμονώντας πως, όπως το Ολοκαύτωμα δεν αφάνισε τους Εβραίους, έτσι και καμία γενοκτονία δεν μπορεί να αφανίσει τους Παλαιστίνιους.
Έχει ενστερνιστεί το ‘’δίκαιο του ισχυροτέρου’’. Το Ισραήλ έχει αποδεχθεί το αξίωμα: βία ενάντια στη βία. ‘’Οφθαλμόν αντί οφθαλμού’’ άλλωστε, δεν λέει και η πασίγνωστη βιβλική φράση, ο Μωσαϊκός Νόμος; Έχει υποκύψει στο απάνθρωπο ανορθολογικό ένστικτο, όπως και πάμπολλοι άλλοι λαοί στο παρελθόν. Κάποιοι λαοί έχασαν, κάποιοι κέρδισαν. Η Ιστορία βλέπετε, βαδίζει ερήμην των σχεδίων που καταστρώνουν οι ηγέτες, τα έθνη και τώρα στις ημέρες μας, οι μεγάλες, οι τεράστιες, οι υπερμεγέθεις εταιρίες. Ναι! Οι εταιρίες (Vanguard, BlackRock, State Street, κ.α.)!
Ζούμε ασφαλώς σε μια μεταβατική εποχή. Κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν μια Νέα Τάξη, και κάποιοι άλλοι αντιδρούν. Ασφαλώς πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα εποχή. Και καθώς λένε οι παλαιοί Κινέζοι ιστορικοί, οι ενδιαφέροντες εποχές, είναι σημαδεμένες από πολέμους, ανθρώπινη οδύνη και πολύ αίμα.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι όταν η Ιστορία αποφασίζει να προχωρήσει, φορά στρατιωτικές μπότες…
Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος των ΗΠΑ υποσχέθηκε ανάμεσα σε πολλά άλλα να σταματήσει τους πολέμους. Διόλου απίθανο το βαθύ κράτος, (οι εταιρίες δηλαδή που είπαμε πριν) να τον εξουσιοδότησαν να το κάνει. Τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα, οι αποχωρήσαντες από την προεδρία Δημοκρατικοί τους ξεκίνησαν (ναι, τους ξεκίνησαν!) και αυτοί τους συντηρούν. Μάλλον είναι καιρός να σταματήσουν. Η δουλειά γίνηκε…
Τι έγινε λοιπόν εκεί στην Αμερική; Πώς συνέβη κι ένας αχώνευτος, υπερόπτης, πολυεκατομμυριούχος, φασίστας για πολλούς και άκρως συστημικός, κέρδισε τις εκλογές; Μα, απλώς διότι το «έπαιξε» αντισυστημικός. Και το έχαψαν το παραμύθι οι αφελείς αμερικάνοι; Όχι βέβαια! Απλώς η άλλη πλευρά (η συστημική) μύριζε πτωματίλα. Όλο εκείνο το άθλιο σινάφι των Δημοκρατικών προκαλούσε αηδία παγκοσμίως. Αυτός ο αιμοβόρος καθωσπρεπεισμός, η διπλοπροσωπία με την οποία φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν τον κόσμο, δεν τους βγήκε. Το λοιπόν οι αμερικάνοι θαρρώ πως δεν ψήφισαν υπέρ του ρεπουμπλικάνου Τραμπ, αλλά εναντίον των δημοκρατικών.
Κι εδώ στην Ελλάδα τα συστημικά ΜΜΕ και οι φιλελεύθεροι Νεοδημοκράτες χύνουν μαύρο δάκρυ με την εξέλιξη αυτή. Εξανίστανται με την άνοδο της ακροδεξιάς και δεν βλέπουν τη δική τους την άθλια κατάντια.
Και σαν μην έφθανε αυτό, έχουμε κι έναν πρωθυπουργό που ενώ τρέχει μόνος του σε αγώνα δρόμου… έρχεται δεύτερος…
…πίσω από τον κανένα…
