New serif in town
του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Ας μου συγχωρεθεί ο βαρβαρισμός στον τίτλο του άρθρου, αλλά φταίει ο νέος αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. που το είπε στην ομιλία του και μου φαίνεται πως καταδεικνύει αρκούντως εύστοχα και παραστατικά το τι μέλλει γενέσθαι στον κόσμο που ζούμε. ‘’Το αφεντικό στην πόλη’’, λοιπόν άλλαξε. Και είναι από άλλο «ανέκδοτο».
Τι γίνεται εδώ λοιπόν; Είμαι σίγουρος πως όλοι μας έχουμε ενημερωθεί από τις πάμπολλες αναλύσεις για την επερχόμενη αλλαγή από ειδικούς και μη, οπότε ακόμη μία θα ήταν εντελώς περιττή. Ας πούμε μόνον ότι, το τι μας επιφυλάσσει το μέλλον σε τούτη την απόμερη γωνιά της Ευρώπης είναι από άδηλον έως επισφαλές. Πόσο μάλλον τώρα που φάνηκε πως τελικά δεν είμαστε με την σωστή πλευρά της ιστορίας(sic), όπως βλακωδώς μας διαβεβαίωνε ο Μητσοτάκης (όχι και πως τον πιστέψαμε ποτέ…).
Δύο επισημάνσεις μόνον. Η πρώτη είναι αισθητικής φύσεως. Αφορά την επικείμενη
εγκατάλειψη της WOKE ατζέντας που ευαγγελίζεται και εφαρμόζει ο Τραμπ (ξέρετε, ο
κύριος με το πορτοκαλί μαλλί). Μπράβο του! Ομολογώ ότι όλα αυτά τα χρόνια
αισθανόμουν πολύ άβολα με την σχεδόν απόλυτη κυριαρχία των ΛΟΑΤΚΙ (θυμίζω ότι
ο όρος περιλαμβάνει, λεσβίες, ομοφυλόφιλους, αμφιφυλόφιλους, Τρανς, Ιντερσεξ
άτομα, Queer, αλλά μη ζητήσετε να σας εξηγήσω τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι,
από το διαδίκτυο τους βρήκα και βαρέθηκα να διαβάσω παρακάτω), κυριαρχία
λοιπόν, κυρίως στο χώρο της τέχνης και πρώτιστα στον κινηματογράφο, αλλά όχι
μόνον. Μ’ άλλα λόγια βαρεθήκαμε να βλέπουμε ταινίες και σειρές όπου όλοι αυτοί
δίδουν το κυρίαρχο παρών. Δεν έχω κάτι μ’ όλους αυτούς, αλλά με ενοχλεί η
υπερβολή! Πώς να το πω βρε αδελφέ, προβάλλεται η αισθητική μου όταν βλέπω δυό
άνδρες (ή γυναίκες) να φιλιούνται παθιασμένα.
Εντάξει! Φθάνει πια με τις διαφορετικότητες και τις μειονότητες. Τις σέβομαι αλλά
με ενοχλεί η κυριαρχία τους. Όπως με ενοχλεί και η διαρκής υπόμνηση της
θυματοποίησης των Εβραίων στην τέχνη (κυρίως χολιγουντιανή). Αυτή η υπερβολή
έχει καταντήσει ενοχλητική και εν τέλει στρέφεται εναντίον τους. Δεν το
καταλαβαίνουν; Φθάνει πια με την εργαλειοποίηση του Ολοκαυτώματος!
Το δεύτερο αφορά το άκομψο ξεμπρόστιασμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην ομιλία του αντιπροέδρου των Η.Π.Α. Που βέβαια συνοδευόταν και από ανάλογες ενέργειες (βλ. η προκλητική αγνόηση της Ένωσης στις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη στην Ουκρανία). Και είναι κρίμα που αυτό το οικοδόμημα που χτίστηκε με τόσες θυσίες και προσδοκίες, κατάντησε ένα άντρο της ευνοιοκρατίας και της διαφθοράς. Όμως, για σκεφθείτε; Ήταν ποτέ δυνατόν να υπάρξει ισχυρή Ευρωπαϊκή Ένωση δίχως τη Ρωσία; Και δεν αναφέρομαι μόνον στην ενεργειακή επάρκεια που θα είχε η Ενωμένη Ευρώπη. Οι Ρώσοι εδώ και αιώνες έχουν δώσει και συνεχίζουν να δίνουν επαρκή διαπιστευτήρια στις τέχνες, τις επιστήμες. Και μ’ αυτούς μεγαλώσαμε, που να πάρει ο διάολος, και οι Ρώσοι μας άνοιξαν δρόμους και ψήλωσαν το νου μας. Πάντως έχω την εντύπωση ότι εάν τολμούσε ο αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. να εκστομίσει μια παρόμοια ομιλία κάπου στην Κίνα, τη Ρωσία ή σε κάποια σύνοδο των BRICS, αίφνης θα είχαν εμφανιστεί από το πουθενά πέντε φουσκωτοί και θα τον έπαιρναν σηκωτό από το βήμα. Κι εδώ φαίνεται η ασημαντότητα της Ε.Ε. και των νάνων ηγετών της (πλην Μητσοτάκη… όλα κι όλα!)
Και μια τρίτη επισήμανση. Παρόλο που η απώτερη καταγωγή του νέου προέδρου των Η.Π.Α. είναι γερμανική, εν τούτοις φαίνεται πως διόλου δεν τρέφει αντιεβραϊκά αισθήματα. Ο εγκληματίας πολέμου Νετανιάχου (το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο το λέει κι όχι εγώ), ήταν ο πρώτος που δέχθηκε ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο μετά την εκλογή του. Υποψιάζομαι ότι σύντομα θα προταθεί και για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για την ειρήνη στη Γάζα, πιθανολογώ μάλιστα πως θα βάλουν τον Κυριάκο να τον προτείνει.
Στα δικά μας τώρα. Πως τα φέρνει όμως η ζωή, ε; Εκεί που η οικογένεια Μητσοτάκη ήταν ήσυχη καθώς είχε εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο επί παντός εγχώριου πολιτικοοικονομικού επιστητού, ήτοι: Δικαιοσύνη, ΜΜΕ, «ανεξάρτητους θεσμούς», αντιπολίτευση, αίφνης σού προκύπτουν κάτι Τέμπη και μια χαροκαμένη γυναίκα η κ. Καρυστιανού, που δίχως να το ξέρει κι η ίδια (για την δικαίωση χαμένου του παιδιού της παλεύει), έρχονται και σού καταρρακώνουν την «επιτυχημένη» εικόνα σου, σε ξεφτιλίζουν και κλονίσουν συθέμελα ολάκερο το αφήγημά σου. Ποιο αφήγημα; Ιδού: είμαι εγώ και δεν υπάρχει άλλος καλύτερος από μένα. Τι θέλετε δηλαδή; Να πάθετε αυτά που γίνηκαν τότες με τον Τσίπρα; Ψηφίστε με να έχετε ήσυχο το κεφάλι σας, τις συντάξεις σας στην ώρα τους και τα επιδοματάκια σας ανελλιπώς, βρέξει χιονίσει… Τούτα δω λέει το μητσοτακικό «αφήγημα».
‘’Μη μασάτε’’ ρε (που θα ‘λεγε κι ο Ρένος Αποστολίδης), ‘’μη μασάτε’’! Ακυβέρνητοι δεν θα μείνετε. Η εξουσία απεχθάνεται το κενό. Είναι κάτι σαν τη φύση που επίσης απεχθάνεται το κενό. Τι έχουμε εδώ λοιπόν; Έναν πρωθυπουργό που ήδη εξασκείται στις κυβιστήσεις (κοινώς κωλοτούμπες) εν όψει της επέλασης Τραμπ (κι ακόμη η νέα πρέσβης των Η.Π.Α. δεν ήρθε), να μασά τα λόγια του για τα Τέμπη και να τρέμει… να τρέμει όσα μέλλει να έρθουν.
Και η Δικαιοσύνη; Εδώ εκτυλίσσεται το απόλυτο δράμα που εάν δεν είχε τραγικό πρόσημο θα μπορούσε να ήταν ωραιότατη αριστοφανική κωμωδία. Το κωμικοτραγικό του πράγματος βρίσκει την απόλυτη έκφρασή του στο πρόσωπο του υπουργού δικαιοσύνης. Ωραίος πρωταγωνιστής! Ξέρετε τον «κύριο» που είπε για όλους όσους ασχολήθηκαν με το μπάζωμα των Τεμπών, ότι είναι για τα μπάζα. Αλήθεια, το θυμάστε; Ήταν ο ίδιος που κατηγορούσε προεκλογικά τους ψηφοφόρους της ‘’Νίκης’’ ως μουτζαχεντίν, εδώ στη Μακεδονία (την νότια), χάριν της υπουργοποίησής του. Τα κατάφερε εν τέλει ο μπαγάσας. Άλλωστε διέθετε τα απαραίτητα σημιτικά διαπιστευτήρια. Αθάνατο ΠΑΣΟΚ! Ακόμη κυβερνά κι αφήνει το αποτύπωμά του δεκάδες χρόνια μετά το θάνατο του πρώτου διδάξαντος της διαπλοκής και της διαφθοράς. Ναι, στον Ανδρέα αναφέρομαι και φυσικά στην εκσυγχρονισμένη αηδιαστική σημιτική εκδοχή του.
Και για να τελειώνουμε με τη Δικαιοσύνη. Θα βρεθεί κάποτε ένας άνδρας ή μια γυναίκα με αρχ…α ανάμεσα στους λειτουργούς αυτού του πυλώνα της Δημοκρατίας μας (τη Δικαιοσύνη εννοώ), να αντιδράσει απέναντι στο ξεδιάντροπο τρόπο με τον οποίο η Πολιτική εξουσία εργαλειοποιεί την Δικαστική εξουσία; Πού διάολο είναι η ανεξαρτησία τους, η αξιοπρέπειά τους; Παρένθεση: μη σας ξενίζει η πρότερη επίκληση ανδρικών οργάνων αναφορικά με τις γυναίκες. Πιστέψτε με στο μακρόχονο βίο μου (και ως εκδότης εφημερίδος) συνάντησα πολλές γυναίκες που τα διέθεταν και δεν δίστασαν να τα χρησιμοποιήσουν ενάντια στην αδικία (κυρίως πολιτική). Και μια παρένθεση στην παρένθεση: όπως υπάρχουν και πολλοί ομοφυλόφιλοι που τα διαθέτουν επίσης εν επαρκεία, το λέει η καρδιά τους δηλαδή και παλεύουν για τα δίκαιά μας, αντίθετα με κάποιους «άνδρες» που πηδάν κάθε βράδυ τη γυναικούλα τους ανελλιπώς, αλλά όταν έρχεται η ώρα να διεκδικήσουν, να πολεμήσουν την αδικία, την παρανομία, σφυρίζουν αδιάφορα. Κλείνει η παρένθεση.
Εν κατακλείδι: σε τούτη την κοινωνία την ελληνική, υπάρχει έναν υγιές κομμάτι που αντέχει και αντιδρά. Κι είναι πολύ μεγάλο! Είναι όλοι αυτοί που κατέβηκαν στους δρόμους προχθές και θα κατεβούν πάλι μεθαύριο. Που δεν ανήκουν σε κανένα (από)κόμμα. Αντιπροσωπεύουν μάλλον το κόμμα της ‘’Αποχής’’, που έχει ως αρχηγό τον ‘’Κανένα’’. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν πολλά. Ακόμη κι αν φύγει ο Μητσοτάκης, θα μείνουν τα καρκινώματά του, τα οποία καθώς ξέρουμε είναι άκρως επιθετικά. Πιθανόν θα έρθει στη θέση του κάποιος άλλος, μπορεί και να είναι κάποιος δικηγόρος της οικογενείας των Ρότσιλντ (Δένδιας ίσως;) και… όλα καλά. ‘’Θ’ αλλάξει ο Μανωλιός και θα φορέσει τα ρούχα του αλλιώς’’. Με τις ευλογίες πάντοτε του κυρίου με το πορτοκαλί μαλλί που καπνίζοντας το πούρο του αραχτός σε κάποια πολυθρόνα, ίσως επιτρέψει στον Έλληνα πρωθυπουργό να γονατίσει και να του δέσει τα κορδόνια…
Και μια τελευταία παρατήρηση: η Ιστορία, έχει ένα παράξενο βίτσιο. Είναι απρόβλεπτη η άτιμη. Κάποιες φορές δεν σου κάνει τα χατίρια. Το λέω καθώς θυμήθηκα το πώς ξεκίνησε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, που παρόλο το άδοξο τέλος της υπήρξε το σπουδαιότερο γεγονός του αιώνα που αφήσαμε πίσω. Το λοιπόν άρχισε κάπως έτσι. Ήταν Κυριακή του Πάσχα του 1917. Στις 9 Απριλίου το τραίνο ξεκίνησε από τη Ζυρίχη (κείνη τη φορά δίχως ξυλόλιο και Τριαντόπουλο), αλλά με κάποιον άγνωστο τότες τύπο ονόματι Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ (τον Λένιν δηλαδή), την γυναίκα του Ναντιέζντα Κρούπσκαγια κι άλλους τριάντα στενούς συνεργάτες του. Πέρασε μέσα από την εχθρική Γερμανία (θυμίζω ότι τότε μαινόταν ο Μεγάλος Πόλεμος), φορτωμένο με σεβαστά γερμανικά κονδύλια και με γερμανική προστασία. Σκοπός των Γερμανών ήταν να αποσταθεροποιήσουν το ρωσικό καθεστώς και να ελευθερώσουν δυνάμεις για το Δυτικό μέτωπο όπου είχαν ζόρια με τους Αγγλογάλους. Ο Λένιν τα κατάφερε αρκετά καλά. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Που είχε όμως κι άλλη συνέχεια. Στον επόμενο πόλεμο, ήταν τελικά οι Σοβιετικοί του Λένιν (δια του Στάλιν) κυρίως, εκείνοι που νίκησαν τους Γερμανούς. Που να ‘ξεραν!
Λέτε άραγε τούτο το τραίνο με τον Τριαντόπουλο και το ξυλόλειο να σταθεί αιτία της ήττας του Μητσοτάκη; Μάλλον όχι, ίσως ναι. Το σίγουρο είναι ότι οι ψυχές εκείνων των παιδιών που χάθηκαν, θα κυνηγούν ωσάν Ερινύες όλους εκείνους τους άθλιους πολιτικούς όλων των κυβερνήσεων (και όσους τους ψήφησαν, γιατί όχι;) που κατασπατάλησαν τα χρήματα εκείνα που προορίζονταν για την ασφάλεια στους σιδηρόδρομους.
Αυτά…
Υποσημείωση: Αυτά… και αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη όσων γράφω. Και τούτη η πολιτική ευθύνη δεν είναι σαν κι εκείνη του Καραμανλή που ξέρει πως ό,τι κι αν συμβεί, αυτός δεν έχει τίποτα να φοβηθεί καθότι απολαμβάνει της βουλευτικής ασυλίας και της λατρείας των πολυπληθών Σερραίων (διορισμένων) ψηφοφόρων του. Που άμα λάχει του φιλούν και το χέρι! Πού ‘σαι ρε Κόπολα να κάνεις και για μας εδώ στην Ελλάδα μια ταινία. Κι εκεί να δεις επιτυχία. Τι ‘’Νονός’’ και κουραφέξαλα! Τέλος πάντων εγώ βουλευτική ασυλία δεν έχω, αφού ο καλός Θεούλης με φύλαξε και δεν κατάντησα βουλευτής. Οπότε, αναλαμβάνω την ευθύνη μόνον ως ‘’ζώον πολιτικόν’’. Με την αριστοτελική έννοια όπως αντιληφθήκατε. Καθότι ο μέγας Αριστοτέλης το είπε (master dixit) ξεκάθαρα: ‘’ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ζώον πολιτικόν’’. Ίσως εν τέλει δεν μπορέσω να αποφύγω τον εξοστρακισμό, εκτός εάν ψηφιστεί και κάποια άλλη βουλευτική πατέντα περί ευθύνης αθυρόστομων αντικυβερνητικών αρθρογράφων και την βγάλω καθαρή. Είθε…
