Ο πόλεμος στην εξώθυρά μας…
Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις από κάποιον που ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε διεθνολόγος είναι. Τίποτα από αυτά. Μόνον ένας απλός πολίτης που προσπαθεί να καταλάβει τι γίνεται επάνω εκεί στην Ουκρανία. Ίσως με λίγη περισσότερη κατάρτιση σε θέματα ιστορικά και μακροχρόνια εκπαιδευμένος ώστε να μην καταπίνει αμάσητα τα νέα των έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων. Που εκτός από αηδία, προκαλούν ενίοτε και σοβαρές στομαχικές διαταραχές. (Ναι, αναφέρομαι στο σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ της χώρας μας).
Κάποιες σκέψεις λοιπόν.
Κατ’ αρχήν, ας αφήσουμε πίσω τα συμπαθητικά και δακρύβρεχτα σχόλια περί απρόκλητης βάρβαρης εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία, καθότι ακόμη και ο πιο αβαθής γνώστης της Ιστορίας γνωρίζει ότι στις διακρατικές σχέσεις (των διαπροσωπικών μη εξαιρουμένων), ισχύει πάντοτε το δίκαιο του ισχυροτέρου. Κι ας μην επαναλάβουμε εκείνο το αυτονόητο που τείνει να καταντήσει πλέον γραφικό: το ότι όλοι καταδικάζουμε τους πολέμους. Ωστόσο αυτοί που βροντοφωνάζουν ξελαρυγγιζόμενοι τα αναθέματα και τις καταδίκες κατά των πολέμων, συνήθως είναι ακριβώς αυτοί που δεν χάνουν ευκαιρία να τους κάμουν…
‘’Όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια’’. Όλοι έχουμε ακούσει τούτη την ταιριαστή για την περίσταση έκφραση και ξέρουμε τι σημαίνει. Όταν οι μεγάλες δυνάμεις σαν τη Ρωσία και την Αμερική έχουν διαφορές να λύσουν και στήνουν πόλεμο, είναι κάποιες μικρές χώρες που την πληρώσουν πρωτίστως. Αλήθεια! Πόσες φορές η άμοιρη Ελλαδίτσα μας βρέθηκε στη θέση της Ουκρανίας; Πολλές φορές. Όλοι ξέρουμε.
Εμείς οι Έλληνες, βέβαια, έχουμε αρκετά σφιχτούς δεσμούς με τους Ουκρανούς. Ας τους θυμηθούμε, δεν βλάπτει. Εκατό χρόνια πριν (1919), ο «εθνάρχης» μας Βενιζέλος, έστειλε 25.000 Έλληνες στρατιώτες για να σώσει τους Ουκρανούς από τους εαυτούς τους. Ήταν τότε που πολεμούσαν οι Λευκοί (τσαρικοί), με τους Κόκκινους (μπολσεβίκους). Οι μπολσεβίκοι κυριάρχησαν κι οι Έλληνες, που ήταν με το μέρος των τσαρικών κατ’ εντολήν των «συμμάχων» τους Αγγλογάλλων, έβαλαν την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια και γύρισαν πίσω αφήνοντας πλειάδα νεκρών στα ουκρανικά πεδία των μαχών. Πάντως, πολέμησαν γενναία. Όπως πολέμησαν γενναία και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αναγκάζοντας τον πρωθυπουργό της Αγγλίας Τσώρτσιλ (αυτόν που πολύ εύστοχα ο ποιητής Έζρα Πάουντ αποκάλεσε αιμοδιψή μαϊμού), να αναφωνήσει με κραυγή ουρανομήκη: ‘’Από εδώ και στο εξής, δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!’’. Κάτι τέτοια ακούμε, το παίρνουμε επάνω μας και καβαλάμε το καλάμι μέχρι να γκρεμοτσακιστούμε…
Έτσι λοιπόν κι «εθνάρχης» μας Βενιζέλος, που καμαρώνουμε εμείς οι Σαλονικοί το μεγαλειώδες άγαλμά του στη πλατεία Αριστοτέλους, έστειλε τους φαντάρους μας στην Ουκρανία να σφαχτούν, σε ξένη γης, για τα συμφέροντα των Αγγλογάλλων. Και φεύγοντας (ο παιδαριωδώς αφελής Βενιζέλος) άφησε πίσω του συντρίμμια. Συντρίμμια ενός ακμαιότατου ποντιακού ελληνισμού της Ρωσίας (βασιλιάδες τους σταριού αποκαλούσαν τους Έλληνες τότε εκεί, με τράπεζες, εργολάβους μεγάλων έργων, προμηθευτές του ρώσικου στρατού και των μεγάλων πόλεων, κλπ), ενός ελληνισμού που μεγαλουργούσε εκεί στα παράλια και στα ενδότερα του Ευξείνου Πόντου κι ένοιωσε εν τέλει την εκδικητική μανία των μπολσεβίκων. Χάθηκαν όλα!
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα. Αμερική και Ρωσία μαλώνουν. Η Ουκρανία στη μέση. Με τον Πούτιν, όμως, στην προεδρία της Ρωσίας, δεν τους «βγαίνει» τους Αμερικάνους. Το «γλυκό» δεν μπορεί να «δέσει». Θα προτιμούσαν σίγουρα να έχουν να κάνουν με κάποιον σαν τον μεθύστακα Γιέλτσιν, που οι Δυτικοί έσπαγαν πλάκα μαζί του όταν εμφανιζόταν παραπατώντας ή υποβασταζόμενος από τους μπράβους του στις υψηλού επιπέδου συναντήσεις τους. Θα ήθελαν στα σίγουρα για πρόεδρο της Ρωσίας κάποιον σαν τον Ζελέφσκι, υπάκουο, προβλέψιμο και φοβισμένο.
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας είναι κυριολεκτικά μια κωμικοτραγική φιγούρα. Η τραγικότητά του έγκειται στους νεκρούς συμπολίτες του που ήδη μετρά η χώρα του εξ αιτίας της στάσης του, η δε κωμικότητά του προκύπτει αυτονοήτως εκ του επαγγέλματός του. Καθότι κωμικός αστέρας που προέκυψε πρωθυπουργός, εκλεγμένος προφανώς εκ δημοφιλίας και αναγνωρισιμότητος. (Αχ, αυτή η Δημοκρατία, πότε επιτέλους θα ενηλικιωθεί;) Για φανταστείτε το; Βέβαια κι εμείς στην Ελλάδα δεν πάμε πίσω. Η βουλή μας βρίθει από διάττοντες τηλεοπτικούς αστέρες, συνταξιούχους αθλητές, θλιβερούς αργυρώνητους δημοσιογραφίσκους και πάει λέγοντας.
Άραγε τι θα ημπορούσε να κάμει ο κωμικός πρωθυπουργός της Ουκρανίας, τη στιγμή όλοι ήξεραν ότι ο Ρώσικος γίγας, εδώ και μήνες συγκέντρωνε στρατεύματα κι ήταν έτοιμος να επιτεθεί στη χώρα του;
Λέω εγώ τώρα…
Μπορούσε να σηκώσει το τηλέφωνο, να πληκτρολογήσει το νούμερο τηλεφώνου του συμμάχου του προέδρου των ΗΠΑ κυρίου Μπάϊντεν και να του ειπεί ευθαρσώς:
«Δεν έχω την παραμικρή πρόθεση να θυσιάσω ούτε μια ζωή Ουκρανού συμπολίτη μου. Ή στέλνεις τα τσιράκια σου από το ΝΑΤΟ να πολεμήσουν μαζί μας τον βάρβαρο Ρώσο εισβολέα, ή ετοιμάζεις ένα αξιοπρεπές διαμερισματάκι στη Νέα Υόρκη (με θέα στο Σέντραλ Πάρκ κατά προτίμηση) για να έρθω με την οικογένειά μου να εγκατασταθώ εκεί και αφήνω την διακυβέρνηση της χώρας σε κάποιον εκλεκτό του Πούτιν».
Όλοι ξέρουμε ότι δεν το έκανε. Κι όμως ήταν απλό!
Ο Μπάιντεν, λοιπόν… οποία περίπτωση κι αυτή! Φαντάζει λείψανο που το σήκωσαν από το νεκροκρέβατο και του ‘δωκαν να παίξει το ρόλο του προέδρου των Η.Π.Α. Σε ομιλία του προχθές προέβη σε βαρυσήμαντο διάγγελμα προς τους Αμερικανούς και στην ανθρωπότητα. Είπε:
«Ο Πούτιν μπορεί να περικυκλώσει το Κίεβο με τανκς, αλλά ποτέ δεν θα κερδίσει τις καρδιές και τις ψυχές του ιρανικού λαού…»
Δεν αρκούσε η άκρως συναισθηματική μπούδρα που εκστόμισε, μπέρδεψε ο άμοιρος και την Ουκρανία με το Ιράν.
Βέβαια όλοι γνωρίζουμε (ή θα έπρεπε τουλάχιστον) ότι ο «λαμπρός» αυτός γέρων, δεν αποφασίζει για τίποτα. Ουδείς πρόεδρος των Η.Π.Α. ημπορεί. Υπάρχει πίσω τους ένα βαθύ «δημοκρατικό» κράτος, δηλαδή, ένα στρατιωτικό κυρίως κατεστημένο (βιομηχανίες όπλων στις οποίες πρόσφατα προστέθηκαν κι οι φαρμακοβιομηχανίες) που δίνει τις εντολές.
Το λοιπόν, έτσι είναι. Οι μεγάλοι της γης βάζουν τους άλλους να μάχονται για πάρτη τους. Θα μού πείτε τώρα: μα πως; Οι Ρώσοι πολεμούν οι ίδιοι τώρα στην Ουκρανία. Αμ δε! Πόσα απ’ αυτά τα άμοιρα φανταράκια που φορούν την ένδοξη στολή του «καθαρόαιμου» Ρώσου στρατιώτη είναι Τσετσένοι, Μογγόλοι, Τσερκέζοι, Καυκάσιοι; Το ξέρουμε; Ή μήπως να θυμηθούμε τη μάχη του Στάλινγκραντ, όπου κοντά σ’ άλλες σοβιετικές εθνότητες, χιλιάδες Ρωμιοί της Γεωργίας χάθηκαν και τα κορμιά τους σάπισαν και ποδοπατήθηκαν μέσα στις λάσπες. Έπεφταν στη μάχη κάτω από τις ριπές των γερμανικών πολυβόλων και εάν «λιγοψυχούσαν» και οπισθοχωρούσαν, πίσω τους περίμεναν τα πολυβόλα των Σοβιετικών και τους θέριζαν. Βλέπετε, ο δρόμος προς τη «δόξα» (διάβ. θάνατο), για τον απλό φαντάρο είναι μονόδρομος και αδιέξοδος. Εάν κάποτε σας αξιώσει ο θεός και ταξιδέψετε μέχρι την Ντάγκβα (ένα σχεδόν αμιγές ποντιακό χωριό λίγο μακριά από το Βατούμ), θα δείτε στην πλατεία το ηρώον με τα ονόματα των Ελλήνων πεσόντων στην μάχη του Στάλινγκραντ. Διαβάζει κανείς και πέντε και δέκα ονόματα με το ίδιο επίθετο. Προφανώς από το ίδιο σόι. Αδέλφια, ξαδέλφια, συγγενείς… Δεκάδες, από ένα μόνο μικρό χωριό. Και πόσα άλλα ακόμη ρωμαίικα χωριά!
Η εγγονή του Σοβιετικού ηγέτη Νικήτα Χρουστώφ, Νίνα Χρούστεβα, μάλλον ξέρει τι λέει κι έχει δίκαιο: ‘’Ρωσία και ΗΠΑ είναι δυό χώρες που έχουν μεσσιανική ιδέα για τον εαυτό τους. Μαλώνουν για το ποιος είναι ο Μεσσίας;’’ Και συνεχίζει:
‘’Αυτά που απαιτεί ο Πούτιν, είναι αυτά που απαιτούσαν πολλοί άλλοι Ρώσοι ηγέτες. Και απορεί λέγοντας το εξής: «γιατί αρνείστε σε μένα πράγματα που εσείς κάνετε;». Οι Ρώσοι ηγέτες πιστεύουν ότι η Ρωσία είναι μια σπουδαία χώρα. Αλλά η Δύση διαφωνεί και λέει στη Ρωσία: «όχι, εσύ είσαι απλώς ένα βενζινάδικο ή κάτι τέτοιο. Και γι’ αυτό θα καθίσεις στο παιδικό τραπέζι δίπλα στην τουαλέτα»’’.
Μπορεί η Ελλάδα, η Ουκρανία και μια πλειάδα άλλων χωρών να κάθονται σε τραπέζια δίπλα στις τουαλέτες, αλλά φαίνεται πως δεν ισχύει το ίδιο για τη Ρωσία του Πούτιν. Θέλει, απαιτεί πρώτο τραπέζι πλάι στους Αμερικάνους.
Ο πολύ καλός αμερικάνος σκηνοθέτης Όλιβερ Στόουν τόλμησε να πει για τον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία: ‘’Πριν βγάλετε συμπεράσματα, διαβάστε τα γεγονότα’’. Είπε το αυτονόητο δηλαδή, κι έπεσαν πάνω του όλοι οι συμπατριώτες του να τον φάνε.
Και στο μεταξύ, η Δύση σπάει με εκπληκτική συνέπεια και ακατάσχετη ορμή κάθε ρεκόρ βλακείας. Η Φιλαρμονική του Μονάχου, απέλυσε τον εξαιρετικό Ρώσο μαέστρο Βαλερί Γκέργκιεφ διότι αρνήθηκε να αποκηρύξει την εισβολή στην Ουκρανία. Το ίδιο έπραξε και η Σκάλα του Μιλάνου διακόπτοντας κάθε συνεργασία μαζί του. Κάτι ανάλογο συνέβη και στη σπουδαία Ρωσίδα σοπράνο Άννα Νετρέμκο, διότι, λέει, είναι φίλη με το Πούτιν. Τι κι αν ισχυρίστηκε πως: ‘’δεν είναι σωστό να αναγκάζουμε καλλιτέχνες να παίρνουν θέση’’. Ιδού λοιπόν που η «δημοκρατική» Δύση αποφασίζει και διατάσσει να μπει η Τέχνη στην υπηρεσία του πολιτικοστρατιωτικού καταστημένου. Με άλλα λόγια: ‘’εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Στάλιν… και ο Γκαίμπελς!’’
Υπάρχει και συνέχεια: ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποφάσισε τον αποκλεισμό των ρωσόφωνων δικτύων RΤ και Sputnic. Μαύρο στην ενημέρωση της άλλης πλευράς. Η Ελλάδα μας, ο τόπος όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, ακολουθεί.
Τα καλάσνικοφ που έστειλε η χώρα μας στην Ουκρανία ως «ανθρωπιστική» βοήθεια (κατασχεμένα λένε πως ήταν), είναι τόσα πολλά που αρκούν να εξοπλιστεί ένας ολάκερος στρατός. Κι εμάς μάλλον μας περισσεύουν. Άλλωστε είμαστε μέλη στο ΝΑΤΟ, άρα δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Εάν μας κηρύξουν τον πόλεμο οι Τούρκοι, θα πλακώσουν σύσσωμοι οι Αμερικανοευρωπαίοι να υπερασπιστούν μαζί μας το Καστελόριζο κι ας είναι οι Τούρκοι συνεταίροι μας στο ΝΑΤΟ Α.Ε (Ανώνυμος Εταιρία με μεγαλομετόχους κεφαλαιούχους της Δύσης).
Ως γνωστόν η Ελλάς ανήκει στον «Ελεύθερο Κόσμου» (sic), όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται γενικώς και αορίστως η Δύση και βέβαια ως σύμμαχος της Ατλαντικής Αμυντικής Συμμαχίας (γνωστή και ως ΝΑΤΟ) η χώρα μας υποχρεώθηκε μάλλον να στείλει τη σχετική βοήθεια. Ίσως αύριο χρειαστεί να στείλει και στρατό εκεί. Εδώ μέχρι την Κορέα στείλαμε τους στρατιώτες μας και πολέμησαν κάποτε. Όσο να πεις, είναι μια παρηγοριά, καθότι η Ουκρανία πέφτει πιο κοντά.
Είμαστε το λοιπόν τα βατράχια δίπλα στους ελέφαντες που φιλονικούν. Η Ελλάδα είναι μια μικρή χρεοκοπημένη χώρα. Για την ακρίβεια, είναι μια αποικία χρέους. Ελάχιστα περιθώρια αντίδρασης έχει. Και ελάχιστη δύναμη. Έχει όμως κάποια δύναμη, καθώς βρίσκεται εδώ που είναι. Σ’ αυτό το γωνιακό μαγαζί της Μεσογείου, που διαθέτει υπέροχη γεωπολιτική θέα στην Ανατολική Μεσόγειο κι ακόμη πιο μακριά. Δυστυχώς, σπάνια είχε ικανούς διαχειριστές. Και τώρα! Αλίμονο! Έχουμε τον κ. Μητσοτάκη (παιδί κι αυτό)! Από γενιά παλιά με εξαίρετα πατρικά (και προγονικά) πρωθυπουργικά διαπιστευτήρια και εις του οποίου τις αρτηρίες λέγεται πως κυλά το αίμα του «εθνάρχου» μας Βενιζέλου… καθότι συγγενείς…
Ευτυχώς όμως, Ελλάδα δεν είναι οι πρωθυπουργοί και οι πολιτικοί της άρχοντες. Όπως και η Ορθοδοξία μας δεν είναι οι παπάδες κι οι δεσποτάδες. Τούτες οι δυό λέξεις, Ελλάς και Ορθοδοξία, διαθέτουν τεράστιο συμβολισμό και έχουν περάσει δια πυρός και σιδήρου μέσα απ’ τους ατραπούς της Ιστορίας. Επιμένουν να υπάρχουν όσο κι αν βγήκαν λαβωμένες, ακρωτηριασμένες.
Υπάρχουν σε πείσμα των καιρών.
Το ίδιο θα συμβεί και τώρα…
Τώρα που το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο, ζοφερό…
