Σκέψεις περί του πολέμου στην Ουκρανία
Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Όταν άρχισε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, υπήρχε διάχυτη η αίσθηση ότι επρόκειτο για
μια σύγκρουση που επρόκειτο να τελειώσει σε μερικές εβδομάδες. Πριν περάσουν
όμως αυτές οι λίγες εβδομάδες, ο πόλεμος εξαπλώθηκε αστραπιαία παντού. Και
κράτησε τέσσερα ολάκερα χρόνια. Ευρώπη, Ασία, Αφρική, πήραν φωτιά!
Ακολούθησαν οι Η.Π.Α. Ακόμη και η Αυστραλιανή ήπειρος με τη Νέα Ζηλανδία δεν
έμειναν αμέτοχες. Γνωρίζουμε λίγο πολύ όλοι, για τις 500.000 στρατό της Αντάντ που
το έτος 1915 κατέκλυσε την περιοχή της Θεσσαλονίκης και τα περίχωρά της, (από
Σταυρούπολη, Ωραιόκαστρο μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια κι ακόμη παραπέρα). Ήταν το
λεγόμενο Δυτικό μέτωπο, όπου μπορούσε κανείς να συναντήσει μεταξύ άλλων και
στρατιώτες από το Βιετνάμ, Βεδουίνους, Σενεγαλέζους, Ινδούς, Ιρλανδούς,
Αυστραλούς και πάει λέγοντας. Τώρα, πως βρέθηκαν όλες τούτες οι φυλές του
Ισραήλ να στρατοπεδεύουν στα μέρη μας, η απάντηση εύκολα μπορεί να βρεθεί στο
αποικιοκρατικό μεγαλείο των Αγγλογάλλων και λοιπών χριστεπωνύμων εθνών.
Μέχρις εκείνα τα χρόνια, αρχές τους περασμένου αιώνα, η Ευρώπη, με εξαίρεση
κάποιους σύντομους τοπικούς πολέμους, είχε ζήσει μια εκατοντάχρονη ειρηνική
περίοδο. Ώσπου ξέσπασε η τρόμος, η καταστροφή. Και η έκπληξη όσων πίστευαν
πως μετά τον Διαφωτισμό, η βαρβαρότητα σταδιακά θα εκλείψει, πλανήθηκαν
οικτρά. Ενέσκηψε μεγαλειωδέστερη. Συντηρητικές εκτιμήσεις μιλούν για 75.000.000
νεκρούς. Μόνο στο Βερντέν, περίπου μισό εκατομμύριο πτώματα Γαλλογερμανών
στρατιωτών σάπισαν και γίνηκαν πηχτή μάζα μέσα στις λάσπες. Ήταν εκείνα τα
χρόνια που η Ελλάδα μας ακρωτηριάστηκε. Τότε, εθνοτικά μίση και ο θρησκευτικός
φονταμενταλισμός γνώρισαν απίστευτη έκταση σε όλη την Ευρώπη και τη Μικρασία.
Μια γενιά μετά, άρχιζε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Που τελείωσε με την Χιροσίμα και
το Ναγκασάκι. Μια φονική ενέργεια απίστευτης βαρβαρότητας που εκπορεύθηκε από
την ηγέτιδα δύναμη του λεγόμενου «ελευθέρου κόσμου»(sic) και που μόνον με το
Άουσβιτς και τις γενοκτονίες των Εβραίων, των Αρμενίων (και σε μικρότερο βαθμό
των Ελλήνων) μπορεί να συγκριθεί.
Υπήρχε κάποτε ένας Εγγλέζος αεροπόρος που είχε κατακτήσει δικαίως την
προσωνυμία «βρόμικος Χάρη» (ουδεμία σχέση με τον Κλιντ Ήστγουντ και την ταινία)
που έκανε την εξής απλή, πρακτική και αρκούντως «θεάρεστη» σκέψη: ‘’αντί να
ψάχνουμε μέσα στη νύχτα να βομβαρδίζουμε εργοστάσια και στρατιωτικές
εγκαταστάσεις πάνω από τη Γερμανία, γιατί δεν κάνουμε κάτι άλλο; Να
βομβαρδίσουμε τις πόλεις όπου ζουν οι εργάτες των εργοστασίων αυτών, πράγμα
που είναι ευκολότερο και πιο σίγουρο;’’ Ο Τσώρτσιλ επικρότησε βέβαια την
καταπληκτική αυτή ιδέα, αλλά πονηρός καθώς ήταν και νοιαζόταν για την
υστεροφημία του, δεν επέτρεψε να φανεί πουθενά το όνομά του στις σχετικές
διαταγές. Διαβάστε το βιβλίο: «Η Γερμανία στις φλόγες» του Γιοργκ Φρίντριχ,
εκδόσεις Σοκόλη, και θα φρίξετε!
Συμπέρασμα: η βαρβαρότητα διαρκούντος του περασμένου αιώνος, ουδόλως
τιθασεύτηκε και κυρίως ουδόλως φέρει σύνηθες εθνικό πρόσημο. Υπήρξε «προνόμιο» πάντων των εμπλεκομένων. Και η βαρβαρότητα γίνηκε περισσότερο μαζική, αποτελεσματική και εξεζητημένη!
Εκδίκηση…
Κι ύστερα… ακολούθησε εκείνος ο άλλος άγνωστος πόλεμος… μετά τον πόλεμο…
Η εκδίκηση των νικητών! Το θύμα μετατράπηκε αίφνης σε θύτη. Ήταν τότε που ο
«μαθητής» ξεπέρασε τον «δάσκαλο». Η κατεστραμμένη Ευρώπη, ανακάλυψε δύο
πράγματα: πρώτον ότι ο ηττημένος έπρεπε να πληρώσει ακριβότερο τίμημα και
δεύτερον, για ακόμη μια φορά, πως η συμβίωση με αλλοεθνείς, ήταν αδύνατη.
Διωγμοί, εθνοκαθάρσεις, παντού, σε πανευρωπαϊκή σχεδόν κλίμακα! Τότε, την
επαύριον του πολέμου, το φρικωδέστερο τίμημα το επλήρωσαν οι Γερμανοί, οι
πρώην θύτες. Εκατομμύρια από αυτούς διώχθησαν από τους τόπους όπου ζούσαν
από αιώνες (Τσεχοσκαβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Ουκρανία, Εσθονία και αλλού) και
πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Τούτη δω είναι μια ιστορία ελάχιστα γνωστή.
Καθότι, την Ιστορία είθισται να την γράφουν οι νικητές, που συνήθως παραβλέπουν
τα δικά τους εγκλήματα.
Όμως, ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει πια; Ο πόλεμος αποκτηνώνει. Σε μια
τραγική ανθρώπινη (ή μήπως απάνθρωπη;) συνθήκη, στο τέλος κάθε πολέμου, είναι
όλοι θύματα. Όλοι!
Σωστά το έθεσε κάποτε ο Σλοβένος Ζάρκο Πετάν: ‘’έθαψαν δυό στρατιώτες, ο ένας
ήταν νικητής και ο άλλος ηττημένος, και οι δυό τους ήταν το ίδιο νεκροί…’’
Στην πολύπαθη από τους ναζιστές Πολωνία, υπήρξε κάποτε ένας Εβραίος διοικητής
στρατοπέδου συγκέντρωσης ονόματι Σάλομον Μορέλ, όπου εκεί οι Γερμανοί
κρατούμενοι (όχι μόνον στρατιώτες αλλά και άμαχοι, γέροντες και γυναικόπαιδα)
εξοντώνονταν κατά χιλιάδες. Τους υποδεχόταν λέγοντας: ‘’Τώρα θα μάθετε τι σήμαινε Άουσβιτς. Οι γονείς μου και τα αδέλφια μου πέθαναν με αέρια από τους Γερμανούς στο Άουσβιτς και δεν θα ησυχάσω έως ότου όλοι οι Γερμανοί τιμωρηθούν κατά πως πρέπει…’’
Εκδίκηση λοιπόν! Ιδού το έδαφος στο οποίο οικοδομήθηκε η μεταπολεμική Ευρώπη.
Σήμερα γνωρίζουμε πια ότι τις περισσότερες βόμβες στην Γερμανία τις έριξε ο
«πατέρας της νίκης»(sic) (Τσώρτσιλ) όταν ο πόλεμος είχε τελειώσει (διαβάστε τα
απομνημονεύματα του Τσώρτσιλ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και θα απορήσετε με το πόσο λίγα θυμάται). Κι οι Αμερικάνοι μάς είπαν ότι έριξαν τις ατομικές βόμβες στην Ιαπωνία, για να επισπεύσουν το τέλος (ενός ήδη τελειωμένου) πολέμου, ώστε να σωθούν ανθρώπινες ζωές (ζωές Αμερικανών κυρίως).
Το λοιπόν, την επαύριον του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες
άνθρωποι τράβηξαν το δρόμο της προσφυγιάς. Έλληνες σκορπίστηκαν στις
ανατολικοευρωπαϊκές χώρες μέχρι τα βάθη της Σοβιετικής Ασίας, ως αποτέλεσμα
του εμφυλίου (και της ιδεολογικής κάθαρσης). Πολωνοί και Ουκρανοί άλλαξαν
τόπους στο όνομα της εθνοτικής καθαρότητας. Οι Εβραίοι διώχθηκαν σχεδόν από
παντού. Ο κατάλογος μακρύς, ατέλειωτος…
Η φρίκη εκείνου του πολέμου, όμως, έχει ταυτιστεί σχεδόν με το μαρτύριο και τον
αφανισμό εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων. Η Σοά, το Ολοκαύτωμα!
Ο Εβραίος διανοητής Τζώρτζ Στάινερ, ωστόσο, γράφει πολύ σωστά στο βιβλίο του
‘’Errata’’: «Έχω θέσει επίμονα το ερώτημα εάν το κεντρικό νόημα του ιουδαϊσμού μπορεί να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα ενός εξοπλισμένου κράτους-έθνους που περιβάλλεται από ανελέητους εχθρούς. Έχω πει ότι το Ισραήλ, όπως και όλα τα άλλα έθνη, πρέπει να βασανίσει για να επιβιώσει. Αλλά, ακόμα και η επιβίωση μπορεί να είναι δικαιολογία; Μπορεί να αναρρώσει ο ιουδαϊσμός και ο ηθικός σκοπός της αποστολής του;’’
Ας σταθούμε στην έκφραση ‘’το Ισραήλ, όπως και όλα τα άλλα έθνη, πρέπει να βασανίσει για να επιβιώσει’’. Πράγματι, ποιο κράτος δεν βασάνισε, δεν εγκλημάτησε;
Αναρωτηθήκαμε άραγε εμείς οι Έλληνες, πως βίωσαν οι Τούρκοι την απόβαση των
ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη εκατό χρόνια πριν; Δυστυχώς η σχετική
βιβλιογραφία στα ελληνικά είναι από πτωχή έως ανύπαρκτη. Έχει όμως ενδιαφέρον
να δούμε πως προσέλαβε τα γεγονότα του ελληνοτουρκικού πολέμου ένας πολύ
γνωστός Βρετανός λογοτέχνης, ο Eric Ampler. Αντιγράφω ένα εκτενές απόσπασμα
από το βιβλίο: ‘’Η μάσκα του Δημητρίου’’, εκδόσεις Άγρα, σελ. 41,41, το οποίο
πιστέψτε με, έχει την αξία του για εμάς τους Έλληνες:
«Τις πρώτες πρωινές ώρες ενός αυγουστιάτικου πρωινού του 1922, ο Τουρκικός Εθνικιστικός Στρατός υπό τον Μουσταφά Κεμάλ Πασά επιτέθηκε κατά της βάσεως του ελληνικού στρατού το Ντουμλού Πουνάρ, στο οροπέδιο διακόσια μίλια έξω από τη Σμύρνη. Το επόμενο πρωινό, οι ελληνικές γραμμές είχαν διασπαστεί και άρχισε η υποχώρηση προς τη Σμύρνη και τη θάλασσα, που μετατράπηκε σύντομα σε άτακτη φυγή. Ανίκανοι να καταβάλουν τον τούρκικο στρατό, οι Έλληνες βάλθηκαν με λυσσασμένη αγριότητα να καταστρέψουν τον τούρκικο πληθυσμό απ’ όπου περνούσαν. Από το Αλασεχίρ (Φιλαδέλφεια) μέχρι τη Σμύρνη έκαιγαν κι
έσφαζαν. Δεν άφησαν χωριό όρθιο. Ο προελαύνων τουρκικός στρατός εύρισκε ερείπια να καπνίζουν και πτώματα χωρικών. Βοηθούμενος από τους λίγους χωρικούς της Ανατολίας που επέζησαν μισότρελοι, εκδικήθηκε τους Έλληνες με το παραπάνω… στα πτώματα των γυναικών και των παιδιών τους, προστέθηκαν και τα ακρωτηριασμένα λείψανα όσων Ελλήνων είχαν βραδυπορήσει. Ο κύριος όγκος όμως του ελληνικού στρατού διέφυγε από τη θάλασσα. Διψώντας για αίμα και εκδίκηση οι Τούρκοι στις 9 Σεπτεμβρίου κατάλαβαν τη Σμύρνη.
»Την προηγούμενη, οι πρόσφυγες που δημιούργησε η προέλαση των Τούρκων, προστέθηκαν στον ήδη μεγάλο ελληνικό και αρμένικο πληθυσμό. Πίστευαν ότι ο ελληνικός στρατός θα προασπιζόταν τη Σμύρνη. Αυτός όμως είχε διαφύγει σύσσωμος. Βρέθηκαν πιασμένοι σε παγίδα. Το ολοκαύτωμα ξεκινούσε…»
Η λέξη κλειδί, εδώ, είναι και πάλι η εκδίκηση!
Το αφήγημα του επιτιθέμενου…
Όλοι οι πόλεμοι ξεκινούν με κάποιον επιτιθέμενο. Τώρα είναι η Ρωσία. Επί του
παρόντος ο λαός της Ουκρανίας είναι το θύμα. Η φρίκη του πολέμου τρώει τη σάρκα
του. Όπως και να ‘χει, κάθε στρατός που εισβάλει σε κάποια χώρα, αισθάνεται την
ανάγκη να επινοήσει κάποιο αφήγημα που να εδράζεται στην ηθική και στην
απόδοση δικαιοσύνης. Εδώ, αξία δεν έχουν οι δικαιολογίες για οποιαδήποτε εισβολή.
Υπάρχουν μεγάλα, πάνοπλα, πανίσχυρα έθνη που επιχειρούν να επιβάλλουν τη
θέλησή τους και αντίστοιχα, μικρά κράτη που οφείλουν να γνωρίζουν (δυστυχώς) τα
όρια της εθνικής τους κυριαρχίας. Και τα όρια αυτά δεν ταυτίζονται απαραιτήτως με
τα σύνορά τους. Θέλω να πω πως, η εθνική κυριαρχία της Ουκρανίας (όπως και της
Ελλάδος και πολλών άλλων μικρών κρατών) τελειώνει κάπου εκεί όπου αρχίζουν να
θίγονται τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών. Θλιβερό, αλλά ισχύει…
Ένα είναι σίγουρο, το ότι οι παράμετροι της εξίσωσης μιας πολεμικής σύρραξης
(αιτίες, αφορμές, συμβάντα, κλπ.) θα παραμένουν άγνωστες για πολλά χρόνια, ίσως
για πάντα. Κάποιες αλήθειες-γεγονότα κάποτε αποκαλύπτονται. Άλλα συμβάντα όχι.
Κι έτσι, μόνον υποθέσεις ημπορούμε να κάνουμε. Για παράδειγμα, σήμερα ξέρουμε
ότι οι αιτίες που υποτίθεται πως ώθησαν τους Αγγλοαμερικάνους και όχι μόνον
(συμπεριλαμβάνονται και οι Έλληνες στο πλαίσιο των συμμαχικών «καθηκόντων»
τους) στην εισβολή στο Ιράκ, περί παράνομων οπλικών συστημάτων, ήταν ψεύτικες. Ένα ψεύτικο αφήγημα της Δύσης. Τότε δεν το γνωρίζαμε. Υποψιαζόμασταν μόνον ότι
ο λόγος της εισβολής στο Ιράκ, ήταν το πετρέλαιο. Οι υποψίες επιβεβαιώθηκαν.
Ας σκεφθούμε μόνον πως η ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται τώρα στην
Ουκρανία, ωχριά εμπρός σε όσα γίνηκαν εκεί, όπως και πιο πρόσφατα στη Συρία.
Πιθανότατα να ισχύει το ίδιο με το αφήγημα των Ρώσων σήμερα. Πόσο στέκει ο
κατάλογος των επιχειρημάτων που αραδιάζει ο Πούτιν; Πιθανότατα κι εδώ
υποκρύπτονται ψεύδη και υπερβολές. Ο χρόνος θα δείξει, εάν δείξει. Στο μεταξύ
χάνονται ζωές.
Τι συμβαίνει τότε; Τι κάνει ο Πούτιν; Μα ακριβώς αυτό που έκαμαν οι Σοβιετικοί
προκάτοχοί του και βέβαια ό,τι κάμουν οι Δυτικοί ανταγωνιστές του. Παραμένοντας
ατιμώρητοι. Απλούστατα, το φέρουν βαρέως οι Ρώσοι να διαθέτουν οι
Αμερικανο-νατοϊκοί, αποκλειστικότητα στο μονοπώλιο της εισβολής σε αλλότριες
επικράτειες, ούτως ειπείν, της απάτης. Της τόσο προσοδοφόρας απάτης.
Συμπέρασμα: η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται, αλλά ποτέ δεν διδάσκει.
Περί εγκληματιών πολέμου…
Ακούσαμε στις ειδήσεις ότι συλλέγονται ήδη στοιχεία προκειμένου να προσαχθεί σε
δίκη ο Πούτιν ως εγκληματίας πολέμου. Ο ίδιος ο πρόεδρος των Η.Π.Α. τον
αποκάλεσε έτσι. Ας θυμηθούμε και πάλι τον υπέροχο Σλοβένο Ζάρκο Πετάν:
‘’Το πιο μεγάλο έγκλημα ενός εγκληματία πολέμου, είναι πως έχασε τον πόλεμο’’.
Μ’ άλλα λόγια, μόνον οι ηγέτες που χάνουν έναν πόλεμο προσάγονται σε δίκη και
καταδικάζονται ως εγκληματίες πολέμου. Όσο εξαιρετικά απίθανο είναι να χάσει ο
Πούτιν αυτόν πόλεμο, άλλο τόσο απίθανο είναι να καταδικαστεί ως εγκληματίας
πολέμου. Μπορεί να έχει καταδικαστεί ήδη ως τέτοιος στη συνείδηση εκατομμυρίων
ανθρώπων, (όπως άλλοτε οι Χίτλερ, Μπους, Στάλιν, Κλίντον, Τσώρτσιλ, κ.α.)
αλλά, μέχρις εκεί. Κι όχι μόνον αυτό! Εάν ανατρέξει κανείς στην σχετικά πρόσφατη
Ιστορία, θα δει ότι ηγέτες με αίμα αθώων στα χέρια τους, προτάθηκαν, και κάποιοι
από αυτούς τιμήθηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης. Εδώ ο ημέτερος Βενιζέλος, ο
«εθνάρχης» μας, επρότεινε ο αθεόφοβος(!) στη Σουηδική Ακαδημία κάποτε, τον
σφαγέα των λαών της Μικρασίας, τον Κεμάλ Ατατούρκ (τον δάσκαλο του Χίτλερ), να
του απονεμηθεί το Νόμπελ Ειρήνης. Γιατί πρέπει να φοβάται ο Πούτιν ότι θα
χαρακτηριστεί ως εγκληματίας πολέμου;
Στο όχι και τόσο απώτερο (δυστοπικό ασφαλώς) μέλλον, ο Ζελένσκι και ο Πούτιν θα
παραλαμβάνουν περιχαρείς το Νόμπελ Ειρήνης της Σουηδικής Ακαδημίας. Όταν πια
τα πτώματα των Ρώσων και Ουκρανών θυμάτων θα έχουν γίνει λίπασμα για τα
σιτηρά του σιτοβολώνος της Ευρώπης.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν, κι ας αφήσουμε στην άκρη τη συζήτηση αυτή, διότι, και
πρόωρη είναι και δεν οδηγεί πουθενά. Η ιστορία βρίθει από πολεμικές συρράξεις. Και
πάντοτε υπήρξαν πίσω από τους πολέμους αυτούς, ονόματα ηγετών που
ευθύνονταν γι’ αυτούς. Ας περιμένουμε να δούμε ποιος θα είναι ο χαμένος και μετά
τον καταδικάζουμε (sic). Όμως, ο ηττημένος, θα έχει χάσει τόσα πολλά, που η
καταδίκη του ως εγκληματία πολέμου, μάλλον θα είναι το ελάχιστο που θα μπορούσε
να πάθει.
Συμπέρασμα: ας είμαστε σκεπτικιστές σε όσους απονέμονται βραβεία ειρήνης, σε
όσους αναγείρονται αγάλματα και σε όσους κηδεύονται… δημοσία δαπάνη, που
συνήθως έχουν ζήσει δημοσία δαπάνη. (Τούτο το τελευταίο είναι και πάλι δάνειο εκ
του Ζάρκο Πετάν).
Και τώρα;
Ίσως να μην λέγεται και τόσο ξεκάθαρα, αλλά φαίνεται. Εδώ μιλούμε για μια σύρραξη
μεταξύ Ρωσίας και Δύσης για λόγους που είναι αρκούντως γνωστοί, έχουν
καταγραφεί, συζητηθεί και αναλυθεί επαρκώς. Η Ουκρανία είναι το θύμα που
βρέθηκε ανάμεσα στον καυγά και «πληρώνει τη νύφη». Όπως θύμα υπήρξε κάποτε
και η Ελλάδα σε ανάλογες περιπτώσεις κι όπως μπορεί και πάλι να βρεθεί στην ίδια
θέση. Είναι τόσο απίθανο, λέτε, να ανοίξει η όρεξη του ομοτράπεζου του Πούτιν, του Ερτογάν;
Το λοιπόν; Άραγε τι μας επιφυλάσσει ο 21ος αιώνας; Είναι η εισβολή των Ρώσων
στην Ουκρανία η αρχή μιας ακόμη παγκόσμιας σύρραξης; Κάθε μέρα που περνά ο
δρόμος για την ειρήνη μακραίνει, κι ίσως χαθεί στον ορίζοντα. Είναι ποτέ δυνατόν η
ρώσικη αρκούδα να δεχθεί να ταπεινωθεί σ’ έναν πόλεμο; Και η Δύση; Θα ανεχθεί
τους βρυχηθμούς της; Ο έλεγχος είναι πολύ εύκολο να χαθεί. Ας μην τρέφουμε
αυταπάτες. Τούτη η σύρραξη στην αυλή της Ευρώπης, μπορεί να αποβεί μοιραία. Διότι, ούτε κι αυτοί που υποτίθεται ότι αποφασίζουν και οδηγούν τις εξελίξεις, δεν γνωρίζουν τι πρόκειται να συμβεί. Δεν γνωρίζουν τι δυνάμεις απελευθερώνουν οι μοιραίες αποφάσεις τους και ποιες θα είναι οι συνέπειές τους. Η ίδια η Ιστορία τους κοροϊδεύει, τους βγάζει τη γλώσσα.
Οι απέλπιδες κραυγές του παραπλανημένου Ρωσοεβραίου Ζελένσκι (που κάποια Δυτικά ΜΜΕ βλακωδώς τον αποκαλούν Τσώρτσιλ του Instagram και των Social Media), δεν εισακούονται από τη Δύση. Όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να τον στηρίξει στέλνοντας στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό των Ουκρανών, ούτε θα κηρύξει πόλεμο με τη Ρωσία για χάρη του. Το περισσότερο που θα κάνει η Δύση είναι, όταν λήξει ο πόλεμος, να στείλει εργολάβους να ξαναχτίσουν τη χώρα (με το αζημίωτο), να διαθέσει φάρμακα, να πουλήσει παλιό στρατιωτικό εξοπλισμό (επί του παρόντος και διαρκούντος του πολέμου, το στέλνει δωρεάν) και, μέχρις εκεί. Καθότι: war is business.
Πιθανότατα ο πόλεμος σύντομα θα λήξει και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές θα έχουν
αμφότεροι λόγους για να πανηγυρίζουν τη νίκη τους. Οι μεν Ρώσοι θα κρατήσουν
αρκετά από αυτά που κέρδισαν με τη δύναμη των όπλων και οι Ουκρανοί θα
γλιτώσουν αρκετά από εκείνα θα έχαναν εάν ο πόλεμος συνεχιζόταν. Μ’ άλλα λόγια,
θα έχουμε μια διχοτομημένη Ουκρανία. Πώς λέμε: Βόρεια και Νότια Κορέα,
Ανατολική και Δυτική Γερμανία, Βόρειο και Νότιο Βιετνάμ; Κάτι τέτοιο. Αυτή είναι
μοίρα των μικρών που είχαν την ατυχία να βρεθούν ανάμεσα στους καυγάδες των
μεγάλων. Και που είχαν έναν σπιθαμιαίο ηγέτη (Ζελένσκι) που κλήθηκε να λάβει σημαντικές αποφάσεις. Ο μεγάλος ηττημένος, το θύμα, θα είναι όπως πάντα οι πολίτες της Ουκρανίας, που ήδη πληρώνουν δίχως να φταίνε ένα βαρύ τίμημα. Δυστυχώς πάντοτε έτσι γινόταν…
Ποιοι θα είναι οι χαμένοι και οι κερδισμένοι της υπόθεσης;
Χαμένος είναι ήδη ο λαός της Ουκρανίας. Χαμένοι και σε κάποιο βαθμό κι Ρώσοι,
καθότι θρηνούν κι αυτοί θύματα ως εμπόλεμοι, και επιπλέον θα εξέλθουν
βραχυπρόθεσμα οικονομικά ζημιωμένοι (και εξ αιτίας των οικονομικών κυρώσεων).
Και βεβαίως θα έχουν απολέσει οποιοδήποτε ηθικό πλεονέκτημα διέθεταν απέναντι
στην αρπακτικότητα της Δύσης. Ζημιωμένη και η Ευρώπη που ανακάλυψε αίφνης ότι
δεν φθάνει να υπερασπίζεται στα λόγια, γενικώς και αορίστως την Ειρήνη και το
Διεθνές Δίκαιο, αλλά θα πρέπει κι αυτή να αποκτήσει επιτέλους μια «αστυνομία»
ώστε να έχει οποιοδήποτε λόγο στην εφαρμογή όσων διακηρύσσει. Ίσως εν τέλει
αυτή η κρίση της βγει σε καλό… και ενηλικιωθεί έστω και οδυνηρά…
Κερδισμένοι οι Αμερικανοί, φυσικά που θα κάνουν τρελές δουλειές την επαύριον του
πολέμου, ωστόσο, το μέλλον γι’ αυτούς είναι δυσοίωνο. Δείχνει μια δύναμη γερασμένη που ρέπει προς τον απομονωτισμό, ενώ αντίθετα η Κίνα ανυπομονεί να έλθει και πάλι στο προσκήνιο της Ιστορίας μετά από κάποιες δεκάδες εκατονταετιών άγριας αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης και καταπιεστικού κουμουνιστικού (διαβ. Μαοϊκού) παρελθόντος. Επί του παρόντος διδάσκεται τους κανόνες του καπιταλιστικού παιχνιδιού και είναι άριστη μαθήτρια. Το λοιπόν, η προσέγγιση Κίνας και Ρωσίας είναι πλέον δεδομένη. Και ο νέος Ψυχρός Πόλεμος που τίκτεται τώρα, εμπρός στα μάτια μας, θα είναι υπόθεση μεταξύ της Κίνας και των Η.Π.Α.
Κερδισμένοι βέβαια και οι Τούρκοι! Αυτοί οι φερόμενοι ως τρομοκράτες της
Ανατολικής Μεσογείου, οι επιτήδειοι ουδέτεροι, και ο αναθεωρητής ηγέτης τους, που
από ταραξίας και αναξιόπιστος, γίνηκε αίφνης προνομιούχος διαμεσολαβητής μεταξύ
των εμπολέμων. Τα Mac Donald’s και τα Starbucks που έκλεισαν στη Ρωσία, θα
έχουν πιθανόν στα επόμενα χρόνια τούρκικες επωνυμίες. Και πιθανόν πίσω από τις
τούρκικες ονομασίες τους να κρύβονται και πάλι δυτικά συμφέροντα. Καθότι, το
κεφάλαιο πατρίδα δεν έχει, καθώς μας εδίδαξε ο μέγας και τρανός Γερμανοεβραίος
Καρλ Μαρξ, που μάλλον είχε σ’ αυτό δίκαιο…
Αυτά… με κάθε επιφύλαξη…
Υστερόγραφο 1ον: Τούτες τις ημέρες, γινήκαμε όλοι διεθνολόγοι, πολιτικοικονομικοί αναλυτές και
πολλά άλλα. Γράφουμε και λέμε ό,τι μας καπνίσει! Όσα γράφθηκαν λοιπόν, τελούν υπό την παραπάνω
(θεριακλίδικη) αίρεση. Το μόνο εφόδιο του γράφοντος είναι μια σχετική επάρκεια στη γνώση της Ιστορίας,
και αμφίβολη ικανότητα στην κρίση της. Ο χρόνος θα δείξει.
Υστερόγραφο 2ον: Εμείς εδώ βέβαια στην Ελλάδα δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος να ανησυχούμε.
Έχουμε ένα πρωθυπουργό που επέλεξε σοφά να βρεθούμε «με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας», καθώς
λέει…
Μόνο που η Ιστορία, δεν έχει πει ακόμα την τελευταία της λέξη…
