Ωραιόκαστρο, Ας μιλήσουμε για πολιτική…του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Ωραιόκαστρο, Ας μιλήσουμε για πολιτική…

του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Με ποια αφορμή; Να μιλήσουμε για πολιτική, εννοώ; Όχι βέβαια για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Εκεί τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη κι αν επιτέλους απαλλαγούμε από την νοσηρή κυβέρνηση Μητσοτάκη, πάλι κάτι παρόμοιο θα προκύψει. Εδώ, ριζοσπαστική αριστερά ψηφίσαμε προ ολίγων ετών και μας προέκυψε… νεοφιλελεύθερη ‘’αριστερά’’. Ούτως ειπείν, δεξιά, με αριστερό μανδύα. Χώρια που οι έννοιες, αριστερά, δεξιά κ.λ.π. έχουν πια μπει στο χωνευτήρι της ιδεολογικής παγκοσμιοποίησης (υπάρχει κι αυτή) και έχουν γίνει άγευστος, αχώνευτος αχταρμάς.

Κι εμείς τι να λέμε τώρα; Το είπε έναν αιώνα πριν πολύ σωστά, εκείνη η σπουδαία Εβραία αναρχοκομουνίστρια από τη Λιθουανία, η Έμμα Γκόλντμαν: ‘’Εάν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα είχαν καταργηθεί’’.

Εν κατακλείδι: ό,τι κι αν ψηφήσει κανείς στις εθνικές εκλογές εν Ελλάδι, πάλι νεοφιλελεύθεροι δεξιοί θα μας κυβερνούν. Το λοιπόν, ας τις αφήσουμε αυτές κι ας μιλήσουμε για τα δικά μας, τα τοπικά, τις δημοτικές εκλογές. Εδώ, υπάρχει ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Όσον αφορά τους υποψηφίους, πέρα από τον νυν δήμαρχο Τσακίρη που ασφαλώς δεν θα αποφύγει τον πειρασμό να τζογάρει και πάλι στις επερχόμενες εκλογές, υπάρχει και ο Πολυχρονίδης (παραδοσιακά), οι Συριζαίοι και οι κομουνιστές (παραδοσιακά και γραφικά), ο Σκαρλάτος που στις προηγούμενες εκλογές πραγματοποίησε μια ομολογουμένως θυελλώδη και επιτυχημένη πρώτη εμφάνιση και άσκησε όλη την περασμένη τετραετία μια αξιοπρεπέστατη και εποικοδομητική αντιπολίτευση, καθώς και ο νεοεμφανιζόμενος Αταμιάν. Ο τελευταίος, συνιστά μια ενδιαφέρουσα (παρ)εμβολή που σίγουρα θα ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα και θα προσδώσει αυξημένο ενδιαφέρον στην εκλογική αναμέτρηση. Τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί ακόμη γι’ αυτόν, καθώς ούτε έχει ανακοινώσει επίσημα την υποψηφιότητά του, ούτε γνωρίζουμε κάτι για το πρόγραμμά του και τα πρόσωπα που θα στελεχώσουν την ομάδα του.

Για τη διοίκηση Τσακίρη ωστόσο, κάτι μπορούμε και πρέπει να πούμε. Άλλωστε, διοίκηση είναι και επιβάλλεται να της ασκείται κριτική από τους πολίτες. Που οφείλει να είναι, τόσο καλόπιστη όσο και αιχμηρή. Έτσι δεν είναι;

Πολλά μπορούν να ειπωθούν, κάποια καλά και περισσότερα προβληματικά. Και πώς αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αφού εδώ που τα λέμε, τον κόπρο του Αυγεία στην τοπική αυτοδιοίκηση πανελλαδικά (που κρατά εδώ και δεκαετίες τα σκήπτρα υποσκελίζοντας ακόμη Πολεοδομίες και Εφορίες), ούτε η ομάδα Τσακίρη, ούτε ουδείς άλλος ημπορεί εύκολα να καθαρίσει.

Θα ημπορούσε να προσπαθήσει, ίσως; Ναι, αλλά είναι κάτι που δεν είδαμε. Ο νεαρός απερχόμενος δήμαρχος επέλεξε να βαδίσει την πεπατημένη. Υπήρξε συνεπέστατος στην αποπληρωμή «γραμματίων» (κομματικών, εργολαβικών, επιχειρηματικών, φιλικών) και ελάχιστα πέραν τούτων.

Τώρα, μένει να δειχθεί εάν είναι ικανός να «κεφαλαιοποιήσει» την ψηφοθηρική πολιτική που ασκήθηκε αδειαλείπτως, επιμελώς και με άκρα συνέπεια όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ακόμη, μένει να δούμε εάν ο βαρύς μητσοτακικός μηχανισμός είναι ικανός να αντιστρέψει την τάση της διαφαινόμενης αποτυχίας, καθώς και την αναμενόμενη φθορά από την άσκηση της εξουσίας. Ούτως ειπείν, να οδηγήσει τα πρόβατα (εννοώ τους πολυπληθείς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας του Δήμου μας) ομαδόν πίσω στο μαντρί. Αμφίβολο, διότι ήδη μέσα στο μαντρί της Νέας Δημοκρατίας ενδημούν λύκοι, όχι απαραιτήτως ενδεδυμένοι με προβιά προβάτου, και δη πεινασμένοι, έχοντας μείνει άσιτοι επί μακρόν.

Τι συμβαίνει λοιπόν με τον Τσακίρη; Ποιος τελικά είναι; Τι ρόλο παίζει το περιβάλλον του; Τι περισσότερο μπορεί να κάνει εάν παραμείνει άλλη μια τετραετία; Μένει κι αυτό να το δούμε… εάν επανεκλεγεί.

Ας το ξεκαθαρίσουμε: πριν ο Τσακίρης γίνει δήμαρχος, πριν βυθιστεί έως τα μπούνια μέσα στο αυταρχικό και νοσηρό σύστημα Μητσοτάκη που κυβερνάει τη χώρα και βεβαίως πριν ενστερνιστεί τον κατινισμό του Facebook, ήταν ένας λαμπρός, φέρελπις, μορφωμένος νέος που χαιρόταν κανείς να συζητά μαζί του… Σήμερα είναι πολύ διαφορετικός.

Έχει ειπωθεί και είναι αλήθεια, ότι η εξουσία αλλάζει τον άνθρωπο. Δώσε δύναμη και εξουσία σε κάποιον και τότε θα αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο η αξία, το ήθος και οι ικανότητες κάθε ανθρώπου. Εμείς οι πολίτες που του δώσαμε εξουσία πρέπει να σταθούμε σ’ αυτά και με βάση αυτά να τον κρίνουμε.

Εν πάση περιπτώσει, οι «Πρωταγωνιστές Ξανά», όπως είναι η ονομασία της παράταξης Τσακίρη, είναι σίγουρο πως θα παίξουν το ρόλο τους στις επερχόμενες εκλογές. Προσωπικά, το «πρωταγωνιστές» δεν με απασχολεί ιδιαίτερα, εκείνο που με φοβίζει είναι το «ξανά». Θα το αντέξουμε;

Υστερόγραφον 1ον:

Πληροφορήθηκα ότι ο αγαπητός μας δήμαρχος ανήρτησε στη σελίδα του στο Facebook, το εξής συγκλονιστικό απόφθεγμα: ‘’ενός λεπτού σιγή γι’ αυτούς που μας θάβουν, ενώ οι ίδιοι μέσα τους είναι νεκροί…’’. Δεν είμαι σίγουρος εάν η μακάβρια ρήση αυτή είναι δικής του επινόησης, ούτε μπορώ να ξέρω σε ποιούς ακριβώς απευθύνεται, αλλά με προβλημάτισε κάπως, καθώς προσωπικά έχω την διαστροφή να συνδιαλέγομαι διαρκώς με αποθαμένους. Ένας από αυτούς είναι και ο ποιητής Έζρα Πάουντ. Δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει (εσείς θα το κρίνετε), αλλά ιδού τι εξόρυξα προχθές μέσα από ‘’τα δύο αποσιωπημένα Cantos, LXXXII-LXXIII’’, διαβάζοντάς τον:

Ίσοι, κατά το νόμο, οι πάντες,

απαλλαγμένοι από τον Πεισίστρατο,

επιλέγουμε έναν απατεώνα ή έναν ευνούχο

να μας κυβερνήσει…

 

Υστερόγραφον 2ον:

Το άρθρο αυτό γράφτηκε ανήμερα της εορτής των Φώτων. Με αφορμή την ημέρα αυτή, θυμήθηκα όσα διάβασα για την εορτή των Φώτων στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ του Νίκου Καπετανίδη που εκδιδόταν στην Τραπεζούντα εκατό χρόνια πριν. Έχει σημασία να αναγνώσουμε, ή μάλλον μελετήσουμε, το σχετικό ρεπορτάζ του, καθώς η ημέρα αυτή εορταζόταν με μέγιστη λαμπρότητα στον Πόντο. Καθώς έχει αναρτηθεί σε αρκετές ιστοσελίδες και είναι ήδη γνωστό, το παραλείπω. Αντ’ αυτού επέλεξα να παρουσιάσω κάτι άλλο. Πώς εόρτασαν οι ομόδοξοί μας Ρώσοι την εορτή των Θεοφανείων του 1917 στην Τραπεζούντα, την οποία είχαν καταλάβει κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Συγγραφεύς είναι κάποιος ονόματι Μιντσλόβ και πηγή το σπουδαίο  βιβλίο ‘’Ρωσοκρατία στον Πόντο 1916-1918’’ των Τσατσανίδη – Φωτιάδη.

Ιδού:

‘’Με ασυνήθιστη επισημότητα εορτάσαμε εμείς, οι Ρώσοι, τη γιορτή των Θεοφανίων στην ξενιτιά! Θυμόμασταν τους άγριους παγετούς των Θεοφανίων, όταν το χιόνι τρίζει κάτω από τα πόδια και τα παγωμένα δέντρα κροταλίζουν, σαν ένα ευλογημένο, μακρινό όνειρο, πολύ περισσότερο που ο ήλιος, σαν να ήθελε να δηλώσει τη μεγάλη αντίθεση, έλαμπε ολούθε καταφώτεινος, σαν να ήταν άνοιξη και έδινε σε όλα μια ακόμα πιο γιορτινή εμφάνιση.

Από νωρίς το πρωί ανεξάντλητες σειρές πιστών κατευθύνονταν στον καθεδρικό ναό: η ημέρα των Θεοφανίων είναι για τους ντόπιους το ίδιο μεγάλη γιορτή, όπως και τα Χριστούγεννα. Ακολουθούσαν προς τον ναό οι στρατιωτικές μας μονάδες, η μια μετά την άλλη. Σαν ουράνιο τόξο φάνηκαν σε μια στιγμή οι κόκκινοι τσόχινοι μανδύες των Κοζάκων, οι οποίοι γέμισαν τον αέρα με τους ήχους της μουσικής. Ο σχετικά μικρός καθεδρικός ναός δεν χωρούσε όλους τους πιστούς και τα στενά δρομάκια που οδηγούσαν σε αυτόν ήταν γεμάτα κόσμο. Εκατοντάδες κεφάλια άσκεπων, περίεργων γυναικών έσκυβαν έξω από τα παράθυρα και παρακολουθούσαν ανυπόμονα τα τεκταινόμενα: πρώτη φορά μετά την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους, η πόλη είδε μια τέτοια συγκέντρωση ανθρώπων και έναν τόσο επίσημο εκκλησιαστικό εορτασμό. Είναι αλήθεια ότι οι Τούρκοι δεν απαγόρευαν στους Έλληνες να τελέσουν τον αγιασμό των υδάτων, αλλά και δεν τον ενθάρρυναν, πράγμα που ανάγκαζε ακούσια τους ομόθρησκούς μας να αποφεύγουν τις μεγαλοπρέπειες. Τώρα όμως οι ρωσικές αρχές έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να δώσουν σ’ αυτήν την ημέρα του φανερού και ελεύθερου εορτασμού της Ορθοδοξίας τη μεγαλύτερη δυνατή μεγαλοπρέπεια. Γι’ αυτό και σε όλη τη διαδρομή της πομπής είχαν παραταχθεί όλα τα στρατεύματα της φρουράς. Μπροστά και στο τέλος της πομπής ήταν οι έφιπποι χωροφύλακες. Δύο ορχήστρες έπαιζαν συνεχώς τον θρησκευτικό ύμνο “Δόξα σοι, Κύριε”.

Ο κόσμος παντού τηρούσε υποδειγματικά την τάξη. Δεν υπήρχε φασαρία, ούτε δυνατές συνομιλίες, ούτε άπρεπα γι’ αυτή την περίσταση γέλια, έτσι που οι πανταχού παρόντες αστυνομικοί έστεκαν ήρεμοι και χαίρονταν τον ήλιο. Στο τέλος της λειτουργίας, ο κόσμος ξεχύθηκε από την εκκλησία. Σχηματίστηκε η πομπή της Βαπτίσεως και προχώρησε προς την οδό Τουρκενστάνσκαγια, και στη συνέχεια προς τα κάτω, στη θάλασσα. Προπορευόταν η ρωσική χορωδία, ψάλλοντας το “Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε”. Οι δυνατοί, προσφιλείς στον κάθε Ρώσο ήχοι, διείσδυαν βαθιά στην ψυχή και ένα πικρό, ζεστό συναίσθημα μετέφερε πολλούς με τη φαντασία τους μακριά στην πατρίδα, όπου ήταν οι κοντινοί κι αγαπημένοι μας άνθρωποι. Πίσω από τη χορωδία ακολουθούσαν τα λάβαρα και οι εικόνες, τα λαμπρά άμφια των κληρικών, που βάδιζαν ανά δύο σε πέντε ή έξι σειρές έλαμπαν όμορφα στον ήλιο και πίσω τους ο Μητροπολίτης, ενδεδυμένος την αρχιερατική ενδυμασία, με τον ξύλινο σταυρό στο χέρι του. Ακολουθούσε ο διοικητής της οχυρωμένης περιοχής, Σβαρτς, ο αρχηγός του Επιτελείου και οι λοιποί αξιωματούχοι της φρουράς. Πίσω τους ως μακρά ποικιλόχρωμη ουρά βάδιζαν οι εκπρόσωποι της τοπικής διανόησης και οι κάτοικοι της πόλης.

Διαμέσου ενός εκ των στενότερων σοκακιών της Τραπεζούντας όλο αυτό το ανθρώπινο ποτάμι ξεχύθηκε στην παραλία και πάγωσε για ένα δευτερόλεπτο από την εικόνα που ξεδιπλώθηκε μπροστά του. Ολόκληρη η ακτή, μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι, ήταν γεμάτη από κόσμο. Δεκάδες χιλιάδες κεφάλια με περιέργεια στρέφονταν για να δουν μια μικρή αψίδα από έλατα που οδηγούσε σε ένα πλούσια στολισμένο σκάφος, που λικνιζόταν ήρεμα, πάνω στο οποίο είχε στηθεί ένα ευρύχωρο περίπτερο, καλλιτεχνικά σχεδιασμένο και όμορφα διακοσμημένο με τα εθνικά χρώματα και δάφνες και τον δικέφαλο αετό. Εννιά φελούκες σε ημικύκλιο γύρω του λικνίζονταν στη θάλασσα, γεμάτες σαν μυρμηγκοφωλιές από μελαχρινούς Έλληνες. Ο Μητροπολίτης εισήλθε κάτω από το στέγαστρο του περιπτέρου, είπε τις καθιερωμένες προσευχές, έψαλε “εις πολλά έτη” στον τσάρο και την τσαρική οικογένεια κι ο αέρας αντήχησε από τα “Ζήτω, Ζήτω!”, που μεταφέρονταν με την ηχώ κι επαναλαμβάνονταν όλο και πιο μακριά. Ο Μητροπολίτης έρανε με αγιασμό τα λάβαρα των στρατευμάτων και μπήκε στο σκάφος, ακολουθούμενος από τον διοικητή της οχυρωμένης περιοχής Τραπεζούντος. Οι κωπηλάτες έσκυψαν πάνω στα κουπιά και σχεδόν αμέσως μετέφεραν το σκάφος στη γραμμή που σχημάτιζαν οι φελούκες. Με μια πλατιά κίνηση του χεριού του, ο Μητροπολίτης έριξε τότε τον ξύλινο σταυρό, δεμένο με κορδέλες στα εθνικά χρώματα, στη θάλασσα, και αμέσως εννέα κολυμβητές έπεσαν στο νερό, να πιάσουν τον σταυρό. Ένας τον έπιασε, κρατήθηκε από την άκρη της φελούκας και τον ανέβασαν αμέσως πάνω. Οι υπόλοιποι κολυμβητές, που δεν ήθελαν να κολυμπήσουν προς τα πίσω, μάταια προσπαθούσαν ν’ ανεβούν στις φελούκες: τους έσπρωχναν με δύναμη, τους αποσπούσαν τα χέρια από τις φελούκες, και σαν να μου φάνηκε ότι σηκώθηκαν και μερικά ραβδιά. Απόρησα με μια τέτοια αντιμετώπιση και ζήτησα από έναν γνωστό μου Έλληνα να μου εξηγήσει. Αποδείχθηκε ότι οι κολυμβητές ήταν εννιά, όσες και οι συνοικίες της πόλης, όσες και οι φελούκες, που ήταν γεμάτες με κατοίκους των αντίστοιχων συνοικιών. Τον νικητή τον υποδέχονταν με δυνατές κραυγές, ενώ τους ηττημένους τούς μέμφονταν τόσο οι δικοί τους, όσο και οι άλλοι. Αυτός που έπιασε τον σταυρό, λαμβάνει χρηματική ανταμοιβή και απολαμβάνει το δικαίωμα να πίνει και να τρώει εκείνη την ημέρα δωρεάν σε όλα τα εστιατόρια.

Στο τέλος της τελετής, το σκάφος του Μητροπολίτη επέστρεψε στην ακτή, κι ο κόσμος σε πομπή κατευθύνθηκε και πάλι προς τον καθεδρικό ναό. Κατόπιν, κάλεσε τον διοικητή της περιφέρειας, ανώτερους αξιωματούχους και εκπροσώπους των πληθυσμού στον χώρο του. Εδώ, κατά τα ήθη της Ανατολής, σερβίρονται καφές και λικέρ. Ο Μητροπολίτης έκανε πρόποση για την οριστική νίκη των Ρώσων κατά των εχθρών. Ανταπαντώντας, ο διοικητής αναφέρθηκε στον θρίαμβο της Ορθοδοξίας και ήπιε εις υγείαν του Μητροπολίτου και του ποιμνίου του’’.

 

vendo

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.