Τα Τέμπη δεν είναι ‘’ένα’’… είναι πολλά!
Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
30 Ιανουαρίου 2025
Ο Αριστοτέλης έλεγε πως ουδέποτε πρέπει να αντιδρούμε εν θερμώ…
Ο θυμός όμως που αισθανόμαστε και θαρρώ πως μοιραζόμαστε οι περισσότεροι Έλληνες, δεν λέει να καταλαγιάσει. Οπότε τι νόημα έχει να περιμένει κανείς;
Το τι γίνηκε με τις συγκεντρώσεις για την υπόθεση των Τεμπών, είναι περιττό να το επαναλάβουμε. Για τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που ύψωσαν την φωνή τους απέναντι στο διεφθαρμένο, εγκληματικό πολιτικό σύστημα, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Ούτε για τα γλοιώδη συστημικά ΜΜΕ και φυσικά τα κρατικά κανάλια. Ευτυχώς υπάρχουν και κάτι κινέζικες πλατφόρμες ενημέρωσης και μαθαίνουμε τι συμβαίνει. (Για φανταστείτε, οι Κινέζοι να μας ανοίγουν τα μάτια!) Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Για να μην μιλήσουμε για τους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο που έχουν καταντήσει γατάκια, κοτούλες των κομμάτων και κακαρίζουν όταν ο Μητσοτάκης και λοιποί αρχηγίσκοι το επιτρέψουν. Πρόσφατα αποκτήσαμε έναν πρόεδρο της δημοκρατίας που βέβαια κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ρητορικές ικανότητες και την επιστημονική του επάρκεια, μπορεί όμως να δει ο καθένας ξεκάθαρα ότι επίσης διαθέτει εκπληκτικά ευλύγιστη μέση απέναντι στο μεγαλείο της πολιτικής διαπλοκής. Με ό, τι σημαίνει αυτό… με εννοείτε φαντάζομαι…
Παρένθεση: στα δικά μας, ή μάλλον «σας»… τα νεοδημοκρατικά. Θα επιλέξω να «επιτεθώ» σε ένα πρόσωπο που εκτιμώ ιδιαίτερα. Γιατί τον γνωρίζω παλαιόθεν και παρακολουθώ την πολιτική του πορεία. Το κ. Θεόδωρο Καράογλου. Πρωτίστως διότι τον εκτιμώ καθώς είπα και γνωρίζοντας πόσο επαρκής είναι στην γνώση της ιστορίας και την επίσης κοφτερή κρίση του. Στις τελευταίες εκλογές φάνηκε πως υποσκελίστηκε από άλλους «ικανότερους» ανθυποψηφίους του, προφανέστατα οσφυοκάμπτες απέναντι στο αδιαμφισβήτητο μητσοτακικό μεγαλείο. Ωστόσο συνεχίζει να είναι πρώτος στη Β’ Περιφέρεια Θεσσαλονίκης. Το λοιπόν, πιστεύω πως θα πρέπει, οι τίμιοι και ικανοί κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι, σαν τον κ. Καράογλου, οφείλουν να αντιδράσουν. Διότι, εάν όχι αυτοί, τότε ποιοι; Δεν βλέπουν το συμβαίνει; Ασφαλώς και βλέπουν, όσο κι αν οι θυσίες (πολιτικές και προσωπικές) που πρέπει να κάνουν εγκαταλείποντας το «μαντρί», μπορεί να τους στοιχίσουν. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το διαρκές και ακατάσχετο λιβάνισμα της παράταξής τους δεν ωφελεί πια κανέναν. Όπως επίσης κι εκείνη η διαρκής υπόμνηση σε κάθε ευκαιρία του ονόματος του «εθνάρχου» Καραμανλή, καταντά γελοιωδώς γραφική. Έχει πολλά ράμματα για τη γούνα του η Ιστορία για τον άνδρα και όταν κάποτε θα ανοίξουν οι μυστικοί φάκελοι των πεπραγμένων του, θα τα μάθουμε. (Ως φιλίστωρ ο κ. Καράογλου ασφαλώς κάτι θα έχει υπ’ όψιν του). Ακούστε, θα πρέπει κάποτε να αντιδράσουμε σ’ αυτήν την πολιτική παρωδία. Να καταδικάσουμε αυτούς τους πολιτικάντηδες που δεν τιμούν την εμπιστοσύνη, την ψήφο μας. Ωσάν κι εκείνον τον γραφικό τύπο που περιφέρεται στα συστημικά κανάλια και ισχυρίζεται πως αυτό που γίνηκε στα Τέμπη δεν είναι έγκλημα αλλά ατύχημα. Και ότι όλη η ιστορία έχει να κάνει να με τα ποσά που θα «κερδίσουν» οι συγγενείς των θυμάτων και οι δικηγόροι τους. Ένας υπουργός καρτούν, που έχει αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του βορθροκαθαριστή των λυμάτων της παράταξής του και που φαίνεται πως του αρέσει… Αλλά ας κλείσουμε εδώ την παρένθεση. Κι ας υπομνήσουμε ότι οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό για τα Τέμπη, έδειξαν ότι οι Έλληνες καταλαβαίνουν πολύ καλά τι συμβαίνει (μένουν να το καταλάβουν και οι πολιτικοί) και πως δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν. Τα Τέμπη θα έρχονται και θα ξαναέρχονται στην επικαιρότητα μέχρι να αλλάξει κάτι. Τα Τέμπη δεν είναι ένα… είναι πολλά!
Θα μου πείτε τώρα: δηλαδή εάν ψηφίσουμε άλλο κόμμα, θα αλλάξουν τα πράγματα; Απαντώ: το πιθανότερο είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα, όχι οι πολιτικές. Και θα συμπληρώσω με αυτό που είπε η σπουδαία αναρχική Έμα Γκόλντμαν: ‘’Εάν οι εκλογές άλλαζαν κάτι, θα είχαν απαγορευτεί’’… Και τι να κάνουμε λοιπόν; Να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στη Λατινοπούλου και τον Βελόπουλο; Όσο για την Αριστερά, αυτή ζει το δικό της υπαρξιακό δράμα και καλά είναι να την αφήσουμε να αναρρώσει εν ηρεμία. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνουμε… ή μάλλον υποψιάζομαι…
Ας το απλώσουμε λίγο, ας δούμε ολόκληρο τον πίνακα αφήνοντας πίσω εκείνη την αχνή γαλάζια πινελιά. Την λεπτομέρεια της ελλαδίτσας… εννοώ…
Η Δύση είναι μια αυτοκρατορία σε παρακμή. Γερασμένη, κουρασμένη. Όχι, δεν θα εκπνεύσει σύντομα, ο επιθανάτιος ρόχθος της ίσως κρατήσει μια ή δυο γενιές ακόμα. Οι Ρώσοι μέσα σε μια γενιά ξύπνησαν και διεκδικούν μεγάλο μέρος απ’ το αλλοτινό σοβιετικό και τσαρικό μεγαλείο τους. Η Κίνα και η Ινδία, αποκτούν σημαντικό ρόλο στο παγκόσμιο γίγνεσθαι με αιχμή την εκπληκτική τεχνολογική και δημογραφική τους ανάπτυξη. Παρένθεση: εδώ στην Ελλάδα εκείνου του γραφικού υπουργού, του Χατζηδάκη, επιδοτούμε με 8000 ευρώ την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου και με 2000 ευρώ την απόκτηση τέκνου. Κλείνει η παρένθεση.
Ο μουσουλμανικός κόσμος έχει ήδη κατακλύσει τη Δύση (κυρίως την γερασμένη Ευρώπη). Πού είναι το περίεργο; Ψάχνουν ζωτικό χώρο. Οι λαοί πάντοτε μετανάστευαν. Και τούτοι δω, έχουν ένα σφρίγος, μια νεανικότητα που δεν πολεμιέται. Μπορεί ο Νετανιάχου υποκλέπτοντας κεμαλικές και χιτλερικές μεθόδους να προβαίνει σε γενοκτονίες, αλλά οι Παλαιστίνιοι είναι και θα είναι πάλι εκεί, στα εδάφη που ζούσαν από αιώνες. Η ιστορία, η ζωή, τους έμαθε να υπομένουν και να επιμένουν…
Η Αμερική που υπήρξε η φιλόστοργη μήτηρ μας (του Δυτικού κόσμου εννοώ) με το αζημίωτο, εξέλεξε μια αλλόκοτη μορφή για πρόεδρό της. Εκεί κάτι αλλάζει. Θα γίνουν καλύτερα ή θα χειροτερέψουν τα πράγματα; Ας μην είμαστε αφελείς. Η πραγματική αλλαγή εκεί, πρόκειται να συντελεστεί μόνον μεταξύ εταιριών που κυβερνούν. Μάλλον οι πολεμικές βιομηχανίες μαζί με τις φαρμακευτικές και το Χόλυγουντ, θα δώσουν σταδιακά τη θέση τους σε τεχνολογικές εταιρίες. Διότι δεν είναι ο Τραμπ που θα κυβερνήσει αλλά εκείνα τα σκοτεινά πρόσωπα πίσω τις εταιρίες. Πάντα έτσι ήταν. Ποτέ εκεί δεν κυβερνούσαν οι πρόεδροι. Κουμάντο έκαμαν αυτοί που τους πλήρωναν (διαβ. εξαγόραζαν).
Λένε πως όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα βατράχια. Βατράχια είμαστε κι εμείς εδώ στη μικρή Ελλάδα. Στα χρόνια που έρχονται μπορούμε μόνο να ελπίζουμε πως θα βρεθούμε σε μια απόμερη γωνιά του βάλτου όπου γίνεται η σύγκρουση των γιγάντων. Δεν είμαστε όμως. Είμαστε το γωνιακό μαγαζάκι της Μεσογείου στο κέντρο της πολυσύχναστης αγοράς. Φιλέτο πρώτης τάξης, περιζήτητο που όλοι οι μεγάλοι θέλουν να το αποκτήσουν. Να πατήσουν πόδι… πόσο μάλλον τώρα που ξέρουμε πως διαθέτει αρκετούς φυσικούς πόρους προς εκμετάλλευση. Όμως, ξέρετε ότι τα μικρά έθνη που έχουν πλούσιο υπέδαφός, συνήθως δεν ευτυχούν. Συνήθως υποφέρουν.
Έϊ… ζωή μου… πού είσαι; Νιάτα μου πού είστε;
Αγαπημένη μου, πού είσαι; Έϊ, πείτε γεια στην αγάπη μου.
Ζώ ανάμεσα σε ανθρώπους ξένους και με χαμένη την αίσθηση του χρόνου
Έϊ… ξέρω πως είμαι απών για πάρα πολύ καιρό. Οι μέρες που πέρασαν γκρίζαραν τα μαλλιά μου. Κανείς δεν εκτίμησε την ευγένειά μου. Κάποιοι περιμένουν την πτώση μου
Κι ο λαγός γίνηκε λύκος…
Τούτοι δω είναι οι στίχοι από ένα αράβικο(;) τραγούδι. Μού άρεσε η μουσική του και για τούτο στάθηκα. Η μετάφραση γίνηκε απ’ τα αγγλικά. Προφανέστατα ελλιπής καθότι στερούμαι παντελώς ποιητικού ταλέντου. Ένας πρόσφυγας είναι που μιλά. Κάποιος πρόσφυγας από αυτούς που έχουν καταφύγει στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, σ’ όλη τη Δύση… Κάποιος από εκείνες τις ψυχές που βλέπουμε να εκβράζονται στις παραλίες των νησιών μας. Σαν κι αυτούς που βλέπουμε, νέους κυρίως και κάποιες γυναίκες με μαντίλες, να περιφέρονται στους δρόμους μας. Άλλοτε μας προκαλούν οίκτο κι άλλοτε φόβο. Μπορεί να είναι αξιολύπητοι, όσο και επικίνδυνοι. Όμως τούτα δω δεν τα γράφω, ούτε για να τους υπερασπιστώ, ούτε για να τους πολεμήσω. Διαπίστωση κάνω και θέλω να επισημάνω: Όλοι φιλοξενούμενοι είμαστε σε τούτη τη γης, και οι περισσότεροι από εμάς είχαμε προγόνους πρόσφυγες μια, δυο, τρεις γενιές πίσω. Και πρώτοι απ’ όλους οι αμερικάνοι στη χώρα τους, αφού μόλις δυό αιώνες πριν, φρόντισαν να εξαφανίσουν τους γηγενείς κατοίκους της ηπείρου και να πάρουν τη θέση τους. Ώσπου κατακλύστηκε κι η ίδια η Αμερική από άλλους πρόσφυγες. Νοτιοαμερικάνους και ασιάτες. Λίγες μέρες πριν, όμως, ο νέος αμερικανός πρόεδρος έστειλε δεμένους πίσω στη Βενεζουέλα αεροπορικώς, κάποιες δεκάδες παράνομους μετανάστες. Τήρησε (επικοινωνιακά μόνον), την προεκλογική υπόσχεσή του. Εκείνο που θέλω να πω είναι άλλο. Ό,τι και να κάνουμε εμείς, οι πολιτισμένοι, οι βολεμένοι, οι χριστιανικότατοι λαοί της Δύσης, δεν πρόκειται να απαλλαγούμε απ’ την «μάστιγα» της μετανάστευσης. Το είπαμε και πριν, είμαστε γερασμένοι και κουρασμένοι. Αυτοί, οι άλλοι, οι ξένοι, είναι μιλιούνια. Κι έρχονται από χώρες με εκπληκτικά νεανικό μέσο όρο κατοίκων. Έρχονται να πάρουν τη θέση ημών των γηρασμένων συνταξιούχων της Δύσης. Προέρχονται από χώρες που έχουν στενάξει υπό το ζυγό της Δυτικής αποικιοκρατίας αιώνες πριν. Μια αποικιοκρατία που υφίσταται ακόμη αλλά πνέει τα λοίσθια. Και πιστέψτε με! Όταν κάποτε κυριαρχήσουν, όλοι εμείς δεν θα περάσουμε καθόλου καλά. Τι να κάνουμε λοιπόν; Να τους πολεμήσουμε; Να τους εξαλείψουμε; Μα αυτό δεν κάνουμε; Αλλά δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το ρεύμα της Ιστορίας. Είναι πιο πολλοί και μας πολεμούν ήδη με τα δικά μας όπλα. Σε μια, δυο γενιές θα έρθουν αυτοί στη θέση μας και θα μας πουν χαμογελώντας ειρωνικά: ‘’εκεί που είσαι ήμουνα, κι εκεί που είμαι θα ‘ρθεις’’…
Υστερόγραφο 1ον: Παρέτεινα την αποστολή του άρθρου μια μέρα, καθώς είπα να περιμένω να ακούσω τι θα πει ο Μητσοτάκης στην συνέντευξή του για τα Τέμπη. Μην φανταστείτε ότι στήθηκα στην τηλεόραση να τον ακούσω. Όχι! Η εικόνα του δυστυχώς μού προκαλεί στομαχικές διαταραχές. Διάβασα απλώς όσα είπε. Τι κατάλαβα; Ότι ο άνθρωπος παραπλανήθηκε όπως όλοι εμείς. Τι άλλο είδα ξεκάθαρα; Μια κυβίστηση που θα την εζήλευε ακόμη κι ο προκάτοχός του ο Τσίπρας. Και μένει το ερώτημα: Ως πότε πια σ’ αυτόν τον τόπο θα ντρεπόμαστε για τους ανθρώπους που μας εκπροσωπούν;
Υστερόγραφο 2ον: Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που κατέβηκαν προχθές στους δρόμους, δεν ανήκουν σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Ή μάλλον ανήκουν… ανήκουν σε κάποιο πολιτικό σχηματισμό που δεν υπάρχει ακόμη. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτούς που μας κυβερνούν. Και είναι πάρα πολλοί! Εν τέλει, τι άλλο πρέπει να γίνει ώστε οι πολιτικοί μας να καταλάβουν ότι πρέπει πια να φύγουν και να ‘ρθουν άλλοι στη θέσης τους; Γιατί έστω και αυτήν την ύστατη αυτή ώρα, δεν προσπαθούν να σώσουν κάτι από την καταρρακωμένη αξιοπρέπειά τους;