Γράμμα προς τους κατοίκους των Διαβατών,απο συμπολίτισσα

Σήμερα οι λέξεις μου θα σας πονέσουν. Θα σας ενοχλήσουν. Σας είδα να φωνάζετε με πάθος, να γκρεμίζετε φράχτες, να ουρλιάζετε και να ωρύεστε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Ολα αυτά, γιατί δεν μπορείτε να μοιραστείτε τον «πανέμορφο» και «ανεπτυγμένο» τόπο σας, τον τόπο που ποτέ δεν αγαπήσατε και για τον οποίο ποτέ πραγματικά δεν κάνατε τίποτα.

Τώρα, προσπαθείτε δήθεν να τον προστατέψετε, από τι ακριβώς όμως;

Συνειδητοποιώ για μια ακόμη φορά πως η ανθρωπιά δεν είναι δεδομένη. Κατάλαβα πως τελικά δεν είναι περίεργο το γεγονός ότι ο τόπος σας ποτέ δεν γνώρισε ανάπτυξη.

Ενας τόπος ανέκαθεν υποβαθμισμένος και λερωμένος με βρόμικο χρήμα, συγκεντρωμένο στις τσέπες 5-10 ατόμων.

Δεν σας είδα ποτέ να ξεσηκώνεστε με το ίδιο σθένος για άλλα θέματα που σας αφορούν.

Για τον καρκίνο που σπέρνεται καθημερινά από τις βιομηχανίες γύρω σας. Κανέναν αγώνα δεν είδα εκεί.

Για την ποιότητα ζωής των Αθιγγάνων, που απλά δέχεστε ότι αυτοί έτσι είναι και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτε, για να τους εντάξουμε.

Για τους απαραδέκτους δρόμους, τα σχεδόν ανύπαρκτα πάρκα για τα παιδιά σας και την εγκληματικότητα. O καθένας το σπιτάκι του, το αμαξάκι του και να είναι πιο καλά από τον γείτονα.

Λέτε πως θα σας βιάσουν και θα σας κλέψουν; Και αναρωτιέμαι, πολύ εύλογα, έχοντας περάσει ένα κομμάτι της ζωής μου σε αυτό τον τόπο: «Ολοι αυτοί που τόσα χρόνια κλέβουν την ποιότητα του τόπου σας;».

Γιατί ποτέ δεν λέτε κάτι γι’ αυτούς; Γιατί δεν διαμαρτύρεστε; Μπορώ να γράφω λίστες ατελείωτες με τέτοιου είδους ερωτήματα.

Τόσα χρόνια σωπαίνετε για τη διαφθορά, καταδικάζοντας την περιοχή. Mέρος καταραμένο. Γιατί άραγε; Ενας τόπος είναι και οι πολίτες του. «Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω» έλεγε η Γαλάτεια Καζαντζάκη.

Ο ρόλος όλων αυτών των υψηλά ιστάμενων εξετάστηκε ποτέ; Μήπως με άλλους πρέπει επιτέλους να τα βάλουμε;

Μήπως είναι η ώρα να ρίξουμε εκείνους τους νοητικούς φράχτες της δυστυχίας μας που μας μετατρέπουν σε ανθρωποειδή; Θλίβομαι βλέποντας την έλλειψη ανθρωπιάς.

Οι πρόσφυγες δεν είναι το πρόβλημά σας, αγαπητοί συμπολίτες, αλλά το ότι ποτέ δεν νοιαστήκατε πραγματικά για την περιοχή σας.

Αν είχατε νοιαστεί θα σήμαινε ότι είσαστε άνθρωποι και ενεργείτε ως τέτοιοι, ότι νοιάζεστε για τον τόπο σας και άρα θα νοιαζόσασταν για τον πόνο των ξεριζωμένων ανθρώπων που αύριο θα μπορούσατε να είστε εσείς.

Σας εύχομαι ειλικρινά να μη δείτε ποτέ παιδιά πνιγμένα, οικογένειες να ξεκληρίζονται. Σας εύχομαι να μη συμβεί ποτέ να εκδιωχθείτε από τα σπίτια σας που με τόσο κόπο φτιάξατε.

Να μη χρειαστεί να περπατάτε στα χιόνια για μέρες, να μη σας συμβεί να βλέπετε τη μάνα σας με γάγγραινα σε κάποιο ξένο νοσοκομείο στον 21ο αιώνα, να μη σας συμβεί ποτέ να σας περιφρονούνε για την καταγωγή σας.

Σας εύχομαι να μη δείτε ποτέ τα παιδιά σας πεινασμένα και εσείς ανήμποροι να τα ταΐσετε.

Σας υπενθυμίζω ότι οι Ελληνες ζουν στο εξωτερικό και για την ώρα βιώνουν μεμονωμένα ρατσιστικά σχόλια και περιστατικά, αλλά ίσως αύριο να μην είναι μόνο αυτό.

Δεν κάνω μάθημα ανθρωπιάς, γιατί προφανώς άνθρωπος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι. Ωστόσο, σε μια κλειστόμυαλη κοινωνία καταλαβαίνω ότι κάποιοι φοβούνται. Δεν είναι ώρα όμως για δισταγμούς.

Προσέξτε γιατί δεν υπάρχει δικαιολογία όταν μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές. Κλείνω τα μάτια τα βράδια και βλέπω ροές πόνου. Ανθρώπους που είμαστε εμείς και θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, τα παιδιά μας, οι μανάδες μας, οι παππούδες μας.

Σήμερα απευθύνομαι σε εκείνους που τους έχει απομείνει ένα ίχνος ανθρωπιάς. Οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι που ζούσαν όπως εσείς, με τις οικογένειές τους, στα σπίτια τους, με τις δουλειές τους.

Η βία μόνο με βία θα απαντηθεί συμπολίτες, η αγάπη και η αποδοχή μόνο με αγάπη. Αν θέλουμε ακόμη να λεγόμαστε άνθρωποι.

Της Αναστασίας Γκοντή,ψυχολόγου
πηγή efsyn.gr