Ξημερώματα Τρίτης 10 Μαρτίου, ένοπλοι ανοίγουν πυρ προς την κατεύθυνση ελληνικών περιπόλων στην περιοχή του Έβρου. Την επόμενη μέρα (ξημερώματα Τετάρτης 11 Μαρτίου) τουρκική ακταιωρός προβαίνει σε «σκοπούμενη σύγκρουση» με περιπολικό σκάφος του ελληνικού Λιμενικού, επιδιώκοντας τον εμβολισμό του εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων, κοντά στην Κω.

«Αυτοί διαφεύγουν και εμείς τους κυνηγάμε. Από δω και πέρα έτσι θα γίνεται» δήλωνε ο Ερντογάν αργότερα, προσδίδοντας στην τουρκική πρόκληση χαρακτήρα κεντρικά ενορχηστρωμένης στρατηγικής, ενώ παρόμοιο περιστατικό, με τουρκική ακταιωρό να παρενοχλεί σκάφος του ελληνικού Λιμενικού, είχε λάβει χώρα και την Παρασκευή, 6 Μαρτίου, κοντά στη Λέσβο. Μεσημέρι Πέμπτης, 12 Μαρτίου, ζεύγος τουρκικών F-16 πραγματοποιεί υπερπτήση για πρώτη φορά στα χρονικά πάνω από τον Εβρο και όχι από κάποιο ελληνικό νησί, και μάλιστα σε χαμηλό ύψος… κοντά σε ελληνικό ελικόπτερο.

Η εβδομάδα που φεύγει κλείνει με τρία παρ’ ολίγον θερμά επεισόδια σε διάστημα μόλις τριών ημερών, από τα ξημερώματα της Τρίτης έως και το μεσημέρι της Πέμπτης. Και όλα αυτά με την κατάσταση στον Εβρο να έχει παράλληλα προσλάβει χαρακτηριστικά… μόνιμης πολιορκίας. Τα καθημερινά επεισόδια στον Εβρο, με τις μολότοφ, τις πέτρες και τα δακρυγόνα να πέφτουν βροχή προς την ελληνική πλευρά από τους απέναντι, είναι προφανές ότι λαμβάνουν χώρα με την υλικοτεχνική υποστήριξη του τουρκικού καθεστώτος.

Εκτός και αν πιστεύει πραγματικά κανείς ότι υπάρχουν πρόσφυγες από τη Συρία ή οπουδήποτε αλλού που θα αποφάσιζαν ξαφνικά μόνοι τους, χωρίς ενθάρρυνση ή καθοδήγηση, να κατευθυνθούν μαζικά προς ένα συγκεκριμένο σημείο των συνόρων και να αρχίσουν να τα πολιορκούν με πολεμοφόδια (μολότοφ, δακρυγόνα), τα οποία προφανώς και δεν θα μπορούσε να έχει ένας πρόσφυγας στην κατοχή του ενώ ταξιδεύει.

Κλιμακώνεται παράλληλα και ο πόλεμος προπαγάνδας

Η τουρκική πολιορκία συνοδεύεται, ωστόσο, και από έναν παράλληλο πόλεμο προπαγάνδας, με το καθεστώς Ερντογάν να καταφεύγει σε μια σειρά από γνώριμες επικοινωνιακές τακτικές, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, δαιμονοποιώντας την άλλη πλευρά, επιστρατεύοντας fake news κ.ά. Μέσα σε ακριβώς αυτό το πλαίσιο ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έσπευσε την περασμένη Τετάρτη, 11 Μαρτίου, από το βήμα ομιλίας του ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ισλαμοεθνικιστικού Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP) να παρομοιάσει «αυτά που κάνουν οι Ελληνες (σ.σ.: στα σύνορα) με αυτά που έκαναν οι ναζί».

Λίγες ώρες αργότερα, την ίδια ημέρα (11 Μαρτίου), το καθεστώς Ερντογάν θα καλούσε στο τουρκικό ΥΠΕΞ στην Αγκυρα και τον Ελληνα πρέσβη Μιχαήλ-Χρήστο Διάμεση για να διαμαρτυρηθεί, παρουσιάζοντας μια αντεστραμμένη πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία οι Ελληνες παραβιάζουν τουρκικά χωρικά ύδατα και ανθρώπινα δικαιώματα. Στο πλαίσιο μιας οργανωμένης εκστρατείας δυσφήμησης της Ελλάδας, ο τουρκικός προπαγανδιστικός μηχανισμός θα προχωρούσε και στη διοχέτευση ψευδών πληροφοριών στον Τύπο, παραπλανώντας ακόμη και έγκριτα ξένα ΜΜΕ της Δύσης (ενδεικτικό το δημοσίευμα της 10ης Μαρτίου των New York Times περί δήθεν «μυστικών σημείων κράτησης» στην Ελλάδα, χρήσης πραγματικών πυρών από την ελληνική πλευρά και άλλων ψευδών ειδήσεων).

Είναι προφανές ότι η τουρκική ηγεσία «ψάχνεται» για θερμό επεισόδιο, με την προοπτική εν συνεχεία να το «φορτώσει» στην «κακή» Ελλάδα, ενώ παράλληλα αναζητά και τρόπους να… κάμψει τη θωράκιση των ελληνικών συνόρων. Ο Ερντογάν είναι πολλαπλώς πιεσμένος σε εσωτερικό και εξωτερικό, γεγονός που τον κάνει όμως αυτομάτως και περισσότερο επικίνδυνο. Ο ίδιος έχει αποδείξει, άλλωστε, μέσα από όσα έχει πράξει στο πρόσφατο παρελθόν ότι όποτε πιέζεται… ρισκάρει (καταρρίπτοντας ρωσικό μαχητικό, τερματίζοντας την ειρηνευτική διαδικασία με τους Κούρδους, εισβάλλοντας στρατιωτικά στη Συρία, στέλνοντας γεωτρύπανα και πολεμικά πλοία στην κυπριακή ΑΟΖ κ.ά.), πράγμα που θα μπορούσε να επιχειρήσει το προσεχές διάστημα και έναντι της Ελλάδας.

Πιεσμένος και… επικίνδυνος ο Ερντογάν σε εσωτερικό και εξωτερικό

Εν τοις πράγμασι, πάντως, ο κλοιός δείχνει πλέον να σφίγγει επικίνδυνα για τον Τούρκο πρόεδρο, καθώς οι καιροσκοπικές μεθοδεύσεις του γυρνούν μπούμερανγκ μέσα σε ένα πλαίσιο ευρύτερα επιδεινούμενων συνθηκών. Ο Ερντογάν δεν κατάφερε να «πάρει» όσα θα ήθελε ούτε από τη συνάντηση που είχε με τον Ρώσο πρόεδρο στη Μόσχα (για τις εξελίξεις στη βορειοδυτική Συρία), ούτε από τη συνάντηση που είχε με τους Ευρωπαίους στις Βρυξέλλες (για το Προσφυγικό), ούτε από τους Αμερικανούς για τους Patriot (ενδεικτική και η πρόσφατη έκθεση-κόλαφος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στην Τουρκία), ενώ και οι εξελίξεις στη Λιβύη φαίνεται να λειτουργούν σε βάρος των τουρκικών συμφερόντων (η αποκάλυψη για τον άνδρα των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών που έπεσε νεκρός στη Λιβύη και ο θάνατός του κρατήθηκε μυστικός έμελλε να προκαλέσει αίσθηση στο εσωτερικό).

Παράλληλα, η τουρκική οικονομία εξακολουθεί να κινείται πάνω σε μια λεπτή και εύθραυστη κόκκινη γραμμή, με το σενάριο μιας νέας προσφυγής στο ΔΝΤ να παραμένει και το Προσφυγικό να επιτείνει τη δυσφορία κυρίως μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων που αποτελούν και την κυρία δεξαμενή ψήφων για το ερντογανικό AKP. Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε και ο Αλί Μπαμπατζάν (ο αγαπητός στη Δύση άλλοτε τσάρος της τουρκικής οικονομίας και υπουργός στις κυβερνήσεις του Ερντογάν) να παρουσιάσει μόλις την περασμένη εβδομάδα το πολυαναμενόμενο δικό του πολιτικό «Κόμμα της Δημοκρατίας και της Προόδου» (το ακρωνύμιο DEVA, του οποίου σημαίνει και «φάρμακο» στα τουρκικά), ένα κόμμα το οποίο εκτιμάται ότι θα μπορούσε και να στερήσει ψήφους από τη δεξαμενή του AKP.

Ο κορονοϊός απειλεί την τουρκική οικονομία

Όσο για την απειλή του κορονοϊού που ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω από την υφήλιο, εκείνη το τουρκικό καθεστώς προσπάθησε μεν να την υποβαθμίσει (υποστηρίζοντας ότι τα κρούσματα στη χώρα είναι ελάχιστα) χωρίς όμως να τα καταφέρει. Εάν μάλιστα τα πράγματα εξελιχθούν όπως και στις υπόλοιπες χώρες (με το λουκέτο να περνάει σταδιακά από τα σχολεία στα μαγαζιά), τότε η τουρκική οικονομία μόλις εισήλθε σε μια περίοδο ακραίων κλυδωνισμών με ό,τι θα μπορούσε να συνεπάγεται κάτι τέτοιο και για το πολιτικό μέλλον του ιδίου του Ερντογάν.

Έθνος