Πολιτική επικαιρότητα, με ποδοσφαιρικούς όρους, του Α. Μαλλιακούδη
«Αν ήξερα πόσο εύκολο είναι να κυβερνάς την Ελλάδα, θα το έκανα από τότε που ήμουν λοχίας». Γεώργιος Κονδύλης, 1930.
Κάπως έτσι εξηγείται γιατί τα … επίθετα κάνουν καριέρα στην Ελλάδα. Κάπως έτσι εξηγούνται και τα όσα συμβαίνουν με τον ΠΑΙΚΤΑΡΑ.
Ναι, αυτόν που μας ήρθε από την άλλη μεριά του Ατλαντικού και στάθηκε αμέσως στο κέντρο του γηπέδου.
Σαν αλεξιπτωτιστής.
Η αλήθεια πάντως είναι ότι το κασελάκι, το πακέτο δηλαδή, τα έχει όλα. Ψηλός, αθλητικός, όμορφος, επικοινωνιακός. Μιλάει με τη μπάλα! Κι αυτή τον ακούει! Πάει όπου αυτός θέλει. Παικταράς με τα όλα του. Φαίνεται από τον τρόπο που κινείται στο γήπεδο, από την άνεση που έχει, με ή χωρίς τη μπάλα. Βεβαίως κανείς δεν ξέρει σε ποιαν ομάδα έπαιζε, ποια ήταν η θέση του, αν κρατούσε άμυνα, αν οργάνωνε το παιχνίδι ή αν ήταν ικανός στο σκοράρισμα. Οι επιδόσεις του άγνωστες γενικώς. Αλλά αυτό ουδεμία σημασία έχει.
Εκείνο που μετράει είναι ότι ο παικταράς είναι εδώ. Μετά από την τελευταία μεγάλη ήττα -πανωλεθρία κανονική- η ομάδα είχε ανάγκη από κάτι καινούριο. Και ο παικταράς είναι αυτό που χρειαζόταν! Ολοκαίνουριος και λαμπερός! Μέχρι και γραβάτα φοράει εκτός γηπέδου. Χαρές μεγάλες στην ομάδα, λοιπόν. Όλοι τους πανευτυχείς. Ο προπονητής, ο μασέρ, ο γενικός διευθυντής. Κυρίως αυτός. Το ίδιο και οι άνθρωποί τους.
Μόνο η φυσιοθεραπεύτρια και οι βοηθοί της ένιωσαν άβολα, όπως και κάποιοι, που παλιά είχαν λόγο στη σύνθεση και στην οργάνωση της ομάδας. Σα να φοβήθηκαν για το μέλλον τους.
Στις κερκίδες οι φίλαθλοι ρωτούσαν ο ένας τον άλλον περί τίνος πρόκειται. Πήραν φωτιά τα κινητά και τα τάμπλετ για πληροφορίες. Ωστόσο, ουδέν περί το πόθεν έσχες του παικταρά. Τελικά, όπως κατά κανόνα, συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, οι φίλαθλοι χωρίστηκαν σε παρατάξεις. Άλλοι είπαν πως μοιάζει με τον Μέσι κι άλλοι με τον Ρονάλντο. Ορισμένοι τόλμησαν να τον συγκρίνουν με τον ίδιο τον Πελέ!
Κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι πάντως, δυο τρεις θα ήταν, είπαν πως μοιάζει με τον Πίου. Υπήρξαν και αρκετοί, ωστόσο, που έμειναν σιωπηλοί, ίσως και αποσβολωμένοι από αυτά που έβλεπαν. Εν τέλει τη λύση έδωσε ο παικταράς, αυτοπροσώπως. Πήρε τη μπάλα, την κράτησε στη δεξιά μασχάλη, στάθηκε στο κέντρο του γηπέδου, σήκωσε ψηλά το αριστερό του χέρι, έσφιξε τη γροθιά και βροντοφώναξε ν’ ακουστεί απ’ άκρη σ’ άκρη: θα τον νικήσω τον αιώνιο αντίπαλο! Και τότε σταμάτησαν οι συζητήσεις περί το πόθεν έσχες. Ξεχάστηκαν και τα κάποια φάουλ που έγιναν στη διάρκεια της παρουσίασης. Το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους κατέβηκε από τις κερκίδες -οι σιωπηλοί παρέμειναν στις θέσεις τους- και αλαλάζον όρμησε στον αγωνιστικό χώρο. Οι πρώτοι που έφτασαν κοντά στον παικταρά τον άρπαξαν, τον σήκωσαν στους ώμους και ευθύς τον έχρισαν αρχηγό.
Κάποιος φώναξε: «αυτός δεν είναι Μέσι, είναι ο Μεσίας! Μ’ αυτόν μπροστάρη είναι βέβαιο πως θα πρωταγωνιστήσουμε ξανά στην σούπερ λίγκα, θα πάρουμε και το πρωτάθλημα»!
Και ήταν όλοι ευτυχισμένοι. Και πιο πολύ απ’ όλους ο γενικός διευθυντής, που κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα, ζήτησε ένα ποτήρι ουίσκι και άναψε το πούρο για να γιορτάσει τη νίκη. Κάποιοι είπαν πως δική του ήταν η νίκη και πως τον είδαν να κλείνει πονηρά το μάτι στον προπονητή και στον μασέρ. Κάποιοι άλλοι πήραν όρκο πως τον είδαν να κρύβει μια γραβάτα κάτω από το πουκάμισο…Στην αντίπερα όχθη, η φυσιοθεραπεύτρια, αποκαμωμένη, απογοητευμένη και χωρίς ενέργεια καθώς ήταν, βγήκε από τον αγωνιστικό χώρο και κάθισε απόμερα, εκεί στα ορεινά των κερκίδων. Μαζί και οι βοηθοί της. «Επί του παρόντος μένουμε εδώ», τους είπε. «Αργότερα βλέπουμε»… Εκεί κοντά κάθισαν και οι παλαίμαχοι. Προβληματισμένοι και αναποφάσιστοι.
Επί του παρόντος τουλάχιστον…
Αντώνιος Μαλλιακούδης Δικηγόρος
