A21; Α21 Κέντρο. Διαβιβάστε…. Οι σκέψεις ενός ΕΚΑΒίτη

A21; Α21 Κέντρο. Διαβιβάστε…. Οι σκέψεις ενός ΕΚΑΒίτη

-Το Α21;

-Το …21 κέντρο. Τέλος από Ευαγγελισμό και ..45

-Καλώς!!

-Καλή ξεκούραση παιδιά!!

-Ευχαριστούμε κέντρο, καλή συνέχεια!!

Τέλος για σήμερα. Απολύμανση, καύσιμα, όλα εδώ. Το ασθενοφόρο, έτοιμο. Για την επόμενη βάρδια..

Με τις σκέψεις στον ώμο, βαριές σα μολύβι, παίρνουν το δρόμο του γυρισμού, για μια άλλη πραγματικότητα, που έχει ξεφύγει από την συνηθισμένη. Στους δρόμους δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση. Τα φανάρια είναι πράσινα. Οι δρόμοι ελεύθεροι. Όλα  για τους πολιορκημένους. Δεν τους σταματάει κανείς. Ο χρόνος, με το μέρος τους.

Δε φοράνε πια την άσπρη στολή. Ήρθε η στιγμή για την «στολή» της απομόνωσης. Της απόστασης. Των άλλων μέτρων. Από την οικογένεια. Δεν τρώνε μαζί. Υπάρχει ένας φόβος. Στα μάτια, στα χείλη, στην ψυχή. Έχουν παιδιά. Ποιός ξέρει…Έχουν εμβολιαστεί. Γυρίζουν όμως από πόλεμο. Στα ρούχα τους η σκόνη από τις σφαίρες της πανδημίας. Ψυχολογικά δεν είναι καλά.

Χαμογελάνε., γιατί πρέπει.

Σήμερα η μέρα, ήταν δύσκολη. Ο ανθρώπινος πόνος δεν  βρήκε άκρη να κρυφτεί. Ξεχύθηκε σαν άνεμος, κι απλώθηκε παντού. Η σειρήνα μπλόκαρε. Τα δάχτυλα σφιχτά στο τιμόνι, με την ταχύτητα να “καίει” το δρόμο. Δεν έχουν όρεξη  και το στόμα από λέξεις στεγνό.

Κοιτάζουν τα παιδιά που παίζουν στο δωμάτιο. Ένας ήλιος χειμωνιάτικος, χλωμός, αντιδρά στο χρώμα του τοίχου. Το φιλί του καλωσορίσματος έγινε ζωγραφιά, κι ένα δάκρυ κυλάει αμέριμνο, χωρίς αντίσταση. Δεν το σκουπίζουν..

Ρίχνουν το βλέμμα στο χαλάκι. Άλλη μια ψυχή περιμένει το χάδι. Βάλσαμο. Όλα γίνονται με κωδικούς. Προγραμματισμένα. Με υπακοή. Σκέφτονται. Θέλουν να ξεφύγουν. Να νιώσουν ελεύθεροι. Να βγουν, να φωνάξουν, να κλάψουν, να τρέξουν, ν΄αγκαλιάσουν, να νιώσουν δυνατοί. Να ξαναγίνουν, όπως.. Στο πριν. Ζουν  στο χτες  και στο σήμερα, ταυτόχρονα..

Δεν υπάρχει ξεκούραση. Κι όμως πρέπει. Τα παιδιά έχουν ανάγκες.. Εργαζόμενοι όλοι, ή σχεδόν. Απόσταση. Όλα στο σύννεφο. Μια ζωή παράταση, στα πρέπει.

Η ώρα περνάει. Χτυπάει το τηλέφωνο. Κοινωνική συνοχή. Κάποιος μιλάει. Αισιοδοξία. Πρώτα η Υγεία!! Είμαστε φίλε τυχεροί!! Πολύς κόσμος και σήμερα. Τα νοσοκομεία ασφυκτιούν. Κάποιος φοβάται τη μοναξιά. Τα λόγια μετρημένα.

Γίναμε φίλοι εικονικοί, περιμένοντας να σπάσουν οι αλυσίδες..

Η πλατεία έχει κόσμο. Ευτυχώς υπάρχουν παιδιά. Η ζωή είναι εδώ. Για να μην το ξεχνάει κανείς.

-Προσοχή. Μην πέσεις-

Γέλια. Υπάρχει ελπίδα. Κι όμως, η σκέψη ακόμη, βαριά. Στα μάτια εικόνα ο αποχαιρετισμός. Στο ασθενοφόρο η κυρία Μαρία. Το τελευταίο ενεργό κρούσμα πριν τελειώσει η βάρδια. Δικοί τους άνθρωποι. Κι οι ξένοι, κι οι άγνωστοι. Όλοι συγγενείς. Έστω για μία διαδρομή. Μέχρι το νοσοκομείο..

Συνέρχονται. Ακούνε το όνομά τους. Αντιδρούν. Κάποιο παιδί, διψάει. Τρέχουν. Νύχτωσε. Η ώρα της επιστροφής έφτασε. Τα παιδιά πεινάνε. Είναι τυχεροί. Υπάρχει φαγητό. Κάνουν συγκρίσεις. Κάποιο γεμίζουν χάρτινα κρεβάτια τους δρόμους. Με ανεμοδαρμένα σώματα, πλάι σε γκράφιτι μιας άλλης εποχής. Σκοτεινά πρόσωπα, με ροκ εμφάνιση.. Η σύγκριση άνιση. Μηδενική. Σοφοκλής, Ευριπίδης, Αισχύλος. Τραγωδία. Πρόσωπα υπαρκτά. Με ουσία. Να η πράξη! Να η απόδειξη!!

Τα παιδιά τους τραβάνε από το χέρι. Επανέρχονται. Γελάνε.- Να σου πω ένα αστείο; Για πες..

Νύχτωσε πια. Ξεχάστηκαν. Άλλη μια εργασία. Θα προλάβουν. Σε λίγο αναλαμβάνει άλλος. Θα βουλιάξουν στον καναπέ. Δε βλέπουν ειδήσεις. Τις ζουν. Δε θέλουν να ξέρουν.

Τα μάτια πονάνε στο φως της λάμπας. Ακούγονται από το μπάνιο γέλια. Χαμογελάνε.

Θα φάνε κάτι, τελικά. Κάτι γλυκό. Να σβήσει η πίκρα. Η σκέψη. Να ευχηθούν στο καλό. Στο αύριο. Σε όσους γνώρισαν. Σε όσους μίλησαν. Σε όσους νίκησαν.

Τα μάτια κλείνουν. Υπάρχει σιωπή. Νωρίς είναι ακόμη. Δεν περιμένουν κάποιον. Κι όμως, ο ύπνος ξαγρυπνά. Δεν υπάρχει χάπι. Βγαίνουν στο μπαλκόνι. Η μυρωδιά της λεμονιάς τους επαναφέρει. Κάνει κρύο. Μπαίνουν μέσα.

Η νύχτα κυλά. Στριφογυρνάνε στο στρώμα. Ενοχλούν. Κάποιος ανασαίνει δίπλα τους. Τον κοιτάζουν. Ευτυχώς, λένε.. Ακούνε τους χτύπους της καρδιάς. Παλεύει να αντέξει. Άλλη μια στροφή, Δε χωράνε πουθενά, Σηκώνονται, Αλλη μια ματιά στα δωμάτια. Όλα είναι εδώ. Στη θέση τους. Ένα παράθυρο κλείνει με θόρυβο. Το ψέμα, στα βιβλία. Οι ώρες περνάνε.. Η αλήθεια, κι αυτή εδώ. Αμίλητη. Κανείς δεν τη λέει..

-Σκεπάσου. Θα κρυώσεις…

Άλλη μια προσπάθεια. Τα κατάφεραν.. Στα κλεφτά, το καλοκαίρι τους καλεί. Ανταποκρίνονται. Θάλασσα, αμμουδιά, ήλιος, γέλια. Όλοι μαζί. Φίλοι, συγγενείς, άγνωστοι.. Τους αρέσει. Χάνονται. Χαίρονται. Χαμογελάνε χαζά. Δεν τους νοιάζει που βρίσκονται. Αρκεί που είναι. .εκεί.

Δοκιμή. Το φεγγάρι ψηλά. Εκδρομή, στο βουνό. – Ένας-ένας.. Με προσοχή

Ξαφνικά, όλα σβήνουν. Κάτι χτυπάει, μες τη νύχτα.. ΄Η όχι; Ταράζονται . Αποστειρωμένα νάιλον. Ξημερώνει..

Α21;

Το Α21 κέντρο. Διαβιβάστε!!

Αφιερωμένο σε όλους τους διασώστες του ΕΚΑΒ!!

Της  Ιωάννας Νίτσιου ekabnews.gr

vendo

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.