Ωραιόκαστρο Μετεκλογικά …., του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
‘’Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται’’. Πρόκειται για μια φράση που λανθασμένα αποδίδεται στον επίσης λανθασμένα αποκαλούμενο «εθνάρχη» Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ανήκει σε Γερμανό πολιτικό ή στρατιωτικό (δεν θυμάμαι) του προπερασμένου αιώνα. Σοφή ρήση. Διαχρονική. Για σκεφθείτε το; Μπορούμε να πούμε και κάτι ανάλογο για την πολιτική αρθρογραφία ‘’υπάρχουν πράγματα που έγιναν και δεν γράφονται, και πράγματα που γράφθηκαν και δεν γίνηκαν’’… οι τελευταίες αποστροφές, σίγουρα θα σας θυμίζουν εκείνο το γνωστό: ‘’όποιος τάζει δεν χάνει’’, ή όπως το λέμε εμείς οι Πόντιοι ‘’πι ταζ κι χαν’’…
Έτσι λοιπόν, δεν μπορεί να γράψει κανείς ανοιχτά για πράγματα που έγιναν (διότι δεν λέγονται), καθότι υπάρχει κίνδυνος, όχι μόνον να συρθεί στις αίθουσες δικαστηρίων (αυτό είναι το λιγότερο) αλλά να του συμβούν πράγματα που διόλου δεν θα ήθελε να πάθει. Θα πει κανείς ότι τα πράγματα αυτά μπορεί να ειπωθούν με έναν συγκεκαλυμμένο, ακόμη και σατιρικό τρόπο ώστε να αποφευχθούν οι κακοτοπιές. Αυτό όμως μπορεί να προστατεύσει κάποιον από το να διωχθεί δικαστικώς, δεν τον προστατεύει όμως από άλλες «ατυχείς», «συμπτώσεις».
Προεκλογικά άρχισα να γράφω ένα άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο ‘’Χρηματιστήριο Αξιών Εκλογών Δήμου Ωραιοκάστρου’’, καθότι έχοντας σπουδάσει Νομικές και Οικονομικές Επιστήμες στο Α.Π.Θ. κατέχω λίγα πράγματα περί τα οικονομικά. Ξέρετε τώρα. Αντί για εταιρίες, εγγράφονται στο Χρηματιστήριο παρατάξεις, υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι και ψηφοφόροι και κατά τη διάρκεια της διενέργειας των συναλλαγών, ο δείκτης τρελαίνεται και γίνεται ‘’το έλα να δεις’’…
Σατυρικό βέβαια. Και κοφτερό. Αλλά μετά θυμήθηκα εκείνο που έγραψε ο Ζάρκο Πετάν στους ‘’Αφορισμούς’’ του. Το ξανασκέφθηκα κι έκανα πίσω. Τι έγραψε ο Ζάρκο; Ιδού: ‘’όποιος γράφει πολύ κοφτερές σάτιρες, μπορεί και να κοπεί’’.
Γιατί τώρα τα αναφέρουμε όλα αυτά; Γιατί κάνουμε αυτή την κουβέντα; Διότι στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τα φράγκα είναι πολλά. Και όπως είναι γνωστό, με βάση επίσημες έρευνες, η διαφθορά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση εν Ελλάδι, βρίσκεται στην επίζηλη κορυφαία θέση ακολουθούμενη από τα ΜΜΕ, την Πολεοδομία, την Πολιτική, την Δικαιοσύνη, την Υγεία, κ.ο.κ. Συγκεκριμένα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση οι περιπτώσεις αφορούν αδιαφανείς διαδικασίες διαγωνισμών, προμηθειών και προσλήψεων, χαμηλή ποιότητα υπηρεσιών, ευνοιοκρατία και κακοδιαχείριση. Κι όλα αυτά έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Τα φράγκα… που είναι πάρα πολλά… Επιπλέον, το χρήμα πρέπει να κυκλοφορεί. Να αλλάζει χέρια, να ρέει. Λογικό άλλωστε. Και οι συνειδήσεις, ρευστές, όσο και ελαστικές την σήμερον ημέρα, έχουν ακριβύνει πολύ και θέλει φράγκα πολλά για να τις εξαγοράσει κανείς.
Ας αφήσουμε όμως τις φιλοσοφίες και όλα όσα τραγικά συμβαίνουν αλλού και όχι στο Ωραιόκαστρο κι ας έρθουμε στο θέμα μας. Στις εκλογές που αφήσαμε πίσω μας, εξ αρχής δύο ήταν οι πρωταγωνιστές. Τσακίρης και Αταμιάν. Όπως άλλωστε αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος. Ο πρώτος έλαβε ποσοστό 44,35% και ο δεύτερος 37,42% η διαφορά τους σε ψήφους ήταν μόνον 1350. Υπάρχει και τρίτος πρωταγωνιστής με ανάλογο ποσοστό και αυτός είναι η αποχή. Αδιαφορία ή αηδία των πολιτών; Ή μήπως βλακεία; Διαλέγετε και παίρνετε…
Τα αίτια της νίκης του ενός και την της ήττας του άλλου είναι πολλά εκατέρωθεν. Είναι μάταιος κόπος να τα απαριθμήσει και να τα αναλύσει κανείς. Αυτό είναι δουλειά των επιτελείων των Τσακίρη και Αταμιάν. Υπάρχουμε βέβαια κι όλοι εμείς που έχουμε το μικρόβιο της μικροπολιτικής και σχολιάζουμε τα πάντα σε καφενειακό επίπεδο, την ίδια στιγμή που άλλοι ήδη σιδερώνουν τα τραπεζομάντηλα για το τραπέζι που θα στρωθεί για το επικείμενο πενταετές φαγοπότι.
Ωστόσο κάποιες παρατηρήσεις ίσως έχουν τη σημασία τους.
Ο αστικός ιστός της πόλης του Ωραιοκάστρου στήριξε τον χαμένο Αταμιάν. Η περιφέρεια (Μυγδονία και Καλλιθέα) ήταν που έκανε τη διαφορά και εξέλεξε Δήμαρχο (για ακόμη μια φορά). Λίγο πολύ ξέρουμε όλοι πώς και γιατί (το πόσο δεν ξέρουμε), αλλά τι να λέμε τώρα… Ο πρώην Δήμαρχος Γαβότσης ειδικά, παρά τη προσπάθειά του, δεν μπόρεσε να «κρατήσει» σε κρίσιμο βαθμό τους ψηφοφόρους της Μυγδονίας ευνοώντας τον Αταμιάν. Ειδικά στο Μελισσοχώρι η υπόθεση αποδείχθηκε χαμένη για τον Αταμιάν, ίσως και λόγω της ιστορικής πλατείας που ανακαινίστηκε πρόσφατα. Βέβαια με τα λεφτά που ξοδεύτηκαν στην πλατεία της Μπάλτζας, (ακούστηκε κάτι για 800.000 ευρώ) περίμενα να δω μια μικρή Disneyland (ξέρετε, σαν κι αυτήν που υπάρχει στο Παρίσι) αλλά διαπίστωσα ότι οι χρηματοδότες (εμείς δηλαδή), οι δημοτικοί μας άρχοντες, οι κατασκευαστές της και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, ήταν μάλλον μινιμαλιστικής αισθητικής και προτίμησαν την απλότητα. Πώς να μην συμφωνήσω;
Αντίστοιχα ο πρώην Δήμαρχος Σαραμάντος τα κατάφερε περίφημα στη μισή δημοτική ενότητα της Καλλιθέας (Νεοχωρούδα, Πεντάλοφο και Φιλαδέλφεια) και βοήθησε ή μάλλον ανταπέδωσε τη βοήθεια που έλαβε (ξέρουμε όλοι ποια) από τον Τσακίρη. Παρένθεση: ο Σαραμάντος θα μπορούσε άνετα να διδάσκει την (παρασκηνιακή) τέχνη διενέργειας των εκλογών σε οποιοδήποτε από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της υφηλίου.
Κρίσιμες ομάδες ψηφοφόρων μετακινήθηκαν από την μια παράταξη στην άλλη κυριολεκτικά τις τελευταίες ημέρες. Πώς και γιατί και πόσο, δεν μπορούμε να ξέρουμε επακριβώς κι οι υποθέσεις όσο και τα σενάρια, δεν έχει νόημα να καταγραφούν. Άλλωστε είναι πολύ πιθανόν τα περισσότερα να υφίστανται στην σφαίρα του Μύθου (ή να έχουν φωλιάσει στη νοσηρή φαντασία του γράφοντος), καθότι το σεπτόν εκλογικό σώμα του Δήμου Ωραιοκάστρου, ουδόλως είναι επιρρεπές στις μπαγαποντιές, όπως όλοι πολύ καλά γνωρίζουμε. Λέμε τώρα…
Το λοιπόν, έχουμε το αποτέλεσμα και νικητή από την πρώτη Κυριακή.
Θέλω όμως να γράψω κάποια πράγματα για τον Αταμιάν. Κυρίως γι’ αυτόν.
Του βγάζω το καπέλο διότι κατέβηκε για πρώτη φορά στις εκλογές και χτύπησε στα ίσα έναν δήμαρχο που είχε όλα τα ατού στα χέρια του. Κι ακόμα διότι τα έβαλε με ένα πολιτικό (και όχι μόνον, τονίζω το όχι μόνον) κατεστημένο που δεν φημίζεται για αυτό που λέμε στο ποδόσφαιρο fair play (και λίγα λέω, αλλά τέλος πάντων).
Το ξαναβάζω όμως το καπέλο, διότι ο Αταμιάν έχασε τις εκλογές κι ο χαμένος είναι χαμένος. Και εδώ ισχύει το αμερικάνικο the winner takes it all. Που πάει να πει: ο νικητής τα παίρνει όλα. Εν προκειμένω, απευθείας αναθέσεις, ρουσφέτια, διορισμοί (και πάλι λίγα λέω).
Για την περίπτωση Τσακίρη – Καρασαββίδη δεν έχουμε να πούμε πολλά, καθότι τους έχουμε ζήσει τέσσερα χρόνια και θα τους υπομείνουμε άλλα πέντε. Θέλω να σταθώ στην περίπτωση Αταμιάν, τον οποίο στήριξα με την ψήφο και το λόγο μου στις εκλογές. Και να σκεφθεί κανείς ότι ουδέποτε στο παρελθόν εψήφισα τον Αταμιάν, καθότι βρισκόταν πάντα σε «λάθος» παράταξη (κατά την κρίση μου). Δεν ξέρω πως τα καταφέρνω, αλλά συμβαίνει συνήθως να επιλέγω παρατάξεις που χάνουν τις εκλογές. Γι’ αυτό και σε τούτες τις τελευταίες, σκέφθηκα να μην τον ψηφίσω. Δυστυχώς τελικά έκανα το «λάθος» και τον ψήφισα.
Ξεκάθαρα. Ο Αταμιάν με έπεισε. Μού έδωσε την εντύπωση ότι μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, αλλά και τώρα μού δίνει την εντύπωση ότι μπορεί από τα έδρανα της αντιπολίτευσης να περισώσει κάτι από την απολεσθείσα αξιοπρέπειά μας ως πολιτών του Δήμου Ωραιοκάστρου.
Ναι, ασφαλώς έπεσα έξω. Δεν κέρδισε τις εκλογές. Είμαι σε θέση να ξέρω σε κάποιο βαθμό γιατί τις έχασε και ειλικρινά δεν έχω να του καταλογίσω τίποτα άλλο πέρα από λάθη μερικώς αναπόφευκτα που προέρχονταν πιθανόν από απειρία διενέργειας εκλογών παρόμοιας έκτασης. Μεγάλο ίσως μερίδιο ευθύνης μοιράζεται και το επικοινωνιακό του επιτελείο. Επίσης έχω την αίσθηση ότι σε κάποιο βαθμό έχασε τις εκλογές… μία ώρα πριν, όσο και μετά το κλείσιμο της κάλπης… (εάν με αντιλαμβάνεστε…). Επί πλέον ας μην λησμονούμε ότι ήταν η πρώτη φορά που έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος.
Τον στήριξα με τις μικρές δυνάμεις μου…
Τι με εντυπωσίασε σφόδρα στην περίπτωση του Αταμιάν; Το σύνθημά του, που από τα πράγματα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ένα απλό παραταξιακό λογότυπο. ΜΑΖΙ, είπε. Μαζί για τον τόπο μας. Και το εντυπωσιακό είναι ότι το απέδειξε. Είναι απίστευτο το πώς κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του έναν ικανό αριθμό από άξιους άνδρες και γυναίκες και πώς τους κινητοποίησε για το σκοπό του. Ξέρετε, η αίσθηση που αποπνέει ο Αταμιάν, δεν είναι μόνον εκείνη του ικανού ισορροπιστή που μπορεί να συνδυάζει, να ενώνει και να συμφιλιώνει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν. Είναι η εντύπωση που δίνει πως διαθέτει μια ασφαλή αίσθηση της πραγματικότητος. Διαθέτει εκείνη τη σπάνια «ματιά» που χωρίς δισταγμό αγκαλιάζει τον κύκλο του εφικτού. Ξέρει καλά δηλαδή πως, πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των συνεργατών και των συμβούλων του και, παρά τις κάποιες φυγόκεντρες τάσεις τους, τούς κράτησε σε ικανό βαθμό ενωμένους. Από την άλλη, ως ένα βαθμό και η διοίκηση Τσακίρη έδειξε πως είναι ενωμένη, με τη διαφορά ότι η συγκολλητική ουσία εκεί, δεν ήταν η ηγετική μορφή του αρχηγού (αυτή έχει τρωθεί ανεπανόρθωτα), αλλά η εξουσία.
Ασφαλώς και παρατηρήθηκαν «παρατράγουδα» στην παράταξη Αταμιάν όσον αφορά τις μεταξύ των υποψηφίων σχέσεις. Βεντετισμοί, παραγκωνισμοί, προσωπικοί αγώνες εις βάρος του συλλογικού, κόντρες, συμμαχίες (ιερές και ανίερες) και πάει λέγοντας. Και εάν κάποιος πει ότι αυτά δεν ισχύουν σε κάθε παράταξη (πλην του ΚΚΕ), μάλλον δεν ξέρει τι του γίνεται. Ελέγχθηκαν όμως σε ικανοποιητικό βαθμό. Ίσως όμως όχι τόσο ώστε να κάνουν την διαφορά.
Πώς εξάγονται τα συμπεράσματα αυτά για τις όποιες ικανότητες του Αταμιάν; Για έναν γνώστη του ανθρώπινου χαρακτήρα, για κάποιον που έχει εμπειρία στο να ζυγιάζει, να αξιολογεί τους ανθρώπους, αρκεί μόνον να μιλήσει μαζί του, να τον ακούσει και να τον κοιτάξει στα μάτια. Ο ενθουσιασμός του είναι συγκρατημένος, διόλου νεανικός. Η σκέψη του και η εκφορά του λόγου του συγκροτημένη, σύντομη και μεστή. Εκείνη η θεατρική, απλόχερη, ενίοτε υπερβολική οικειότητα που έδειχνε στο παρελθόν στις συναντήσεις με συμπολίτες του, παραχώρησε τη θέση της σε μια κυρίαρχη αυτοπεποίθηση. Ο Αταμιάν δεν παρακαλά πλέον αλλά απαιτεί. Και δείχνει να ξέρει ότι αυτό που ζητά θα του δοθεί. Δείχνει πως έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του. Την κέρδισε. Δεν την αγόρασε, την κέρδισε!
Και μια και αναφερθήκαμε στο χρήμα… ξέρετε, στις εκλογικές μάχες το χρήμα βοά. Κάποιοι, πιθανόν όχι αδίκως, το θεωρούν ‘’βαρύ πυροβολικό’’. Δεν φθάνει πάντα όμως το χρήμα. Χρειάζεται να ‘χεις και ψυχή, ‘’να το λέει η καρδιά σου’’ για να κερδίσεις εκλογές.
Ερώτημα: τελικά στις εκλογές που γίνηκαν στις 8 Οκτωβρίου, ήταν το ‘’βαρύ πυροβολικό’’ που έκαμε τη διαφορά; Ήταν η «δύναμη πυρός» του χρήματος; Ανενδοίαστα θα πω ναι!
Οι Γιαπωνέζοι λένε: ‘’καλή είναι η εμπιστοσύνη, αλλά καλύτερος είναι ο έλεγχος’’… Τι θέλω να πω;
Οι εκλογές πέρασαν. Οι Ωραιοκαστρίτες έδωσαν εντολή στους Καρασαββίδη – Τσακίρη να διοικήσουν. Είπαν όμως και κάτι άλλο. Ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών, ισχυρότερο από κάθε άλλη φορά, είπαν στον Αταμιάν: ‘’έλεγξε τη διοίκηση’’. Αυτό είπαν! Ξέρετε, σκέφτομαι πως το μεγάλο πρόβλημά εδώ στον πολύπαθο δήμο μας ήταν ότι ποτέ δεν είχαμε ισχυρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Θεσμικά και ουσιαστικά, αυτή κυρίως μπορεί να ελέγξει τη διοίκηση και να την προστατεύσει από την αλαζονεία, τα λάθη και τα πολιτικά της «εγκλήματα»… και από τα φαγοπότια που ενίοτε προκαλούν και στομαχικές διαταραχές (εδώ η Σουρωτή δεν βοηθά).
Παρένθεση και πάλι: στομαχικές διαταραχές προκαλούν και κάποιες εμετικές Facebook-ικές αναρτήσεις προσώπου του στενότατου περιβάλλοντος του Δημάρχου, αρχόμενες ήδη από τη νύχτα της εκλογικής νίκης Τσακίρη, αλλά αυτές, πίνοντας μια Σουρωτή, περνούν. Πάντως είμαι σίγουρος ότι ο Δήμαρχος δεν τις επικροτεί. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι ισχύει αυτό και δεν ειρωνεύομαι. Κλείνει η παρένθεση.
Για τον Αταμιάν λέγαμε. Το λοιπόν ο Πέτρος οφείλει να αντιπολιτευθεί θεμιτά, σύννομα, εμπεριστατωμένα, βελτιώνοντας την απόδοση της διοίκησης, αλλά και να ικανοποιήσει όλους εμάς που τον στηρίξαμε και τον πιστέψαμε. Για εμάς δεν είναι ο χαμένος των εκλογών. Χαμένος θα είναι εάν εγκαταλείψει, όπως έκαμαν άλλοι δήμαρχοι και κομματάρχες, τους συμπολίτες τους που τους ψήφισαν, αφήνοντάς τους έρμαια μιας ανεξέλεγκτης διοίκησης.
Φυσικά πρέπει να κρατήσει την παράταξή του ενωμένη. Δύσκολο κι αυτό. Καθότι η ήττα φέρνει γκρίνια. Αν και, έχοντας γνώση, περισσότερο γκρίνια και απογοήτευση βλέπω στην παράταξη Καρασαββίδη – Τσακίρη, από συμβούλους που θεωρούν ότι «πουλήθηκαν». Λέγαμε όμως για την παράταξη Αταμιάν. Ξέρετε, ανέκαθεν υπήρξαν και θα υπάρχουν δημοτικοί σύμβουλοι ‘’γατούλες’’ που αναζητούν χάδια και θαλπωρή σε πολιτικές αγκαλιές περισσότερο εύφορες οικονομικώς και ψηφοθηρικώς. Βλέπετε, το δέλεαρ είναι ισχυρό. Θέλει κότσια, αυτοσεβασμό, αξιοπρέπεια για να ‘’μείνεις στην απ’ έξω’’, να μην υποκύψεις στις Σειρήνες του κέρδους και της εξουσίας. Κι άλλα τόσα κότσια για να παλέψεις για το καλό του τόπου σου κόντρα στο κατεστημένο. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση αυτοί που υποκύπτουν, ανήκουν στο πιο απεχθές, το πιο σιχαμερό είδος των συνανθρώπων μας. Και εν τέλει των πιο επικίνδυνων.
Δυο τρεις ακόμη παρατηρήσεις και κλείνω. Ο Αταμιάν είχε απέναντί του, ως ελληνικής καταγωγής Αρμένιος το εκκλησιαστικό – θρησκευτικό κατεστημένο (ναι, για κατεστημένο πρόκειται) το οποίο στήριξε τους Τσακίρη – Καρασαββίδη. Γίνηκε μάλιστα με έναν τρόπο άκομψο, που διόλου δεν τιμά, ούτε κάποιους εκ των ιερωμένων μας, ούτε το «Χριστεπώνυμον» πλήρωμα της Εκκλησίας μας. Αλλά περί αυτού αναφερθήκαμε εξ απαλών ονύχων, σε παλαιότερο άρθρο υπό τον τίτλον: ‘’Ρατσισμός με φερετζέ’’…
Ως ελληνικής καταγωγής Αρμένης επίσης, είχε πιθανόν απέναντί του και την πλειονότητα, όπως αποδείχθηκε και του ποντιακού στοιχείου της πόλης μας. Τόσο τινών ημών των παλαιών κατοίκων, όσο και αρκετών νεοπροσφύγων ελληνοποντίων. Πρόκειται απλώς για διαπίστωση και όχι κατηγορία, ούτε καν παράπονο. Πάντως, ό,τι και να λέμε, σε τούτο δω το άλλοτε προσφυγοχώρι το Ωραιόκαστρο, Αρμένης (και όχι Πόντιος) έλαχε να είναι ο «μάγκας» που τα έβαλε με το κομματικό και το τοπικό κατεστημένο και τους υποχρέωσε να τρέχουν πανικόβλητοι νυχτιάτικα μέχρι την αυγούλα, (ωσάν Αγιοβασίληδες… με εννοείτε…) να μαζέψουν από διάφορους οικισμούς τις ψήφους που έλειπαν.
Τρίτη και τελευταία διαπίστωση. Υπήρξε ηλίου φαεινότερον ότι το Μητσοτακικό κατεστημένο της Νέας Δημοκρατίας (των Αθηνών, της Περιφέρειάς μας και της Β’ Θεσσαλονίκης) στάθηκε σύσσωμο στο πλευρό των εκλεκτού της Τσακίρη. Πρόκειται και εδώ απλώς για διαπίστωση και όχι κατηγορία. Παράπονο ναι. Θα μπορούσαν τουλάχιστον να κρατήσουν ίσες αποστάσεις. Εκλεκτικές συγγένειες, συναδελφικά τραπεζώματα; Ποιος ξέρει;
Αυτά…
