Συναίσθημα VS Λογικής
Ποιος θα είναι ο νικητής;
Ας ξεκινήσουμε σιγά, σιγά να δούμε αυτό το πολύ περίπλοκο και δύσκολο θέμα…
Τότε,
Ο διαιτητής «το μυαλό», έρχεται και σου λέει, “φύγε μακριά μη φας τα μούτρα σου”, αλλά το συναίσθημα δεν σταματά να σκαρφίζεται συνεχώς νέους τρόπους, οι οποίοι πάλι δεν θα εκτιμηθούν από το βαθύτερο εγώ μας, και πάλι η λογική θα αρχίσει να σου φωνάζει, – δεν βγάζει πουθενά, το βλέπεις, αρκετά προσπάθησες, αρκετά πληγώθηκες “εγώ σου τα έλεγα” δεν με άκουγες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Τι δίλλημα και αυτό, πόσο κόσμο έχει ταλανίσει και ταλανίζει ακόμα…
Εδώ είναι που μπαίνει η λογική που μπορεί να σε τρελάνει.
Ας προσδιορίσουμε πρώτα όμως την έννοια της “Λογικής” και του “Συναισθήματος”.
Λογική
α) Η λογική εξετάζει γενικές μορφές οι οποίες μπορούν να επιχειρηματολογούν.
Παράδειγμα:
Τα μαθηματικά, είναι η μελέτη έγκυρων συμπερασμάτων μέσα από μια τυπική γλώσσα.
β) Γνωρίζουμε πως η λογική χωρίζεται σε τρία μέρη.
3) – τον παραγωγικό συλλογισμό.
O “Αριστοτέλης” για πρώτη φορά στην ιστορία καθιέρωσε στην “Ελλάδα” την “Λογική” ως επίσημο κλάδο, δίδοντας της παράλληλα, θεμελιώδη θέση στην ανάπτυξη της φιλοσοφίας.
Τα συναισθήματα είναι αποτέλεσμα ενός κράματος νοητικών καταστάσεων, ψυχοσωματικών εκφράσεων, βιολογικών αντιδράσεων και του μυαλού, είναι κάτι πολύ βαθύ που αναταράσσει όλο τον βαθύτερο εαυτό του ατόμου, – και αποτελεί βασικό συστατικό για την ύπαρξη της περιβόητης «χημείας» που οι περισσότεροι από εμάς αναζητάμε.
Είναι αυτό που “αισθανόμαστε”… όχι όμως ως απλή αίσθηση, αλλά ως κάτι πιο βαθύ, πιο εσωτερικό, που επιδρά στο σώμα, στον καρδιακό ρυθμό, στο στομάχι, την “ψυχή” μας, και σχεδόν πάντα εκφράζεται στο πρόσωπο, τη φωνή, τη στάση του σώματος και που όταν είναι σε έξαρση πολύ δύσκολα ελέγχεται από την δύναμη της λογικής.
Τα συναισθήματα κάτι θέλουν να μας πουν,- δεν είναι ασθένεια που πρέπει να την ξεπεράσουμε… κάποιες φορές μας δείχνουν τον λογικό δρόμο μιας «άλλης λογικής» που δεν την βρίσκουμε συχνά.
Και ο διαιτητής «το μυαλό» μπερδεύεται, και σκέφτεται, «φύγε μακριά μη φας τα μούτρα σου» και το συναίσθημα σε τραβάει απ’ την άλλη, και ο Φαύλος κύκλος της μάχης μεταξύ “συναισθημάτων και λογικής” αρχίζει να μας ταλαιπωρεί πολύ.
Τα συναισθήματα, είναι ένας τρόπος επικοινωνίας είτε με τον ίδιο μας τον εαυτό!, είτε με τους άλλους.
Εκεί που συνήθως όμως τα χαλάμε, είναι στην συμπεριφορά μας.
Όταν χρησιμοποιούμε τα συναισθήματα μας ως δικαιολογία μιας κακής συμπεριφοράς μας ή όταν αποποιούμαστε τις ευθύνες που μας αναλογούν και θεωρούμε τους άλλους υπεύθυνους για τη συμπεριφορά μας.
Στις ερωτικές σχέσεις δε, – και ειδικά στις απορρίψεις, η κατάσταση γίνεται ιδιαίτερα περίπλοκη έως και πολύ επικίνδυνη (βλέπετε εγκλήματα πάθους).
Τι κάνεις όταν λογική σου λέει ότι, τέλος η ιστορία αλλά το συναίσθημα είναι εκεί και σε κάνει να σκέφτεσαι συνεχώς τρόπους να γυρίσεις, – τι κάνεις όταν το συναίσθημα σε έχει οδηγήσει ήδη πολλές φορές να κάνεις κινήσεις επαναπροσέγγισης που δεν εκτιμήθηκαν και πληγώθηκες αφόρητα?
Έρχεται η λογική και σου λέει… δεν βγάζει πουθενά, το βλέπεις, αρκετά προσπάθησες, αρκετά πληγώθηκες, – μα το συναίσθημα δεν σταματά να σκαρφίζεται συνεχώς νέους τρόπους, οι οποίοι πάλι δεν θα εκτιμηθούν και πάλι θα έρθει η λογική να σου πει “εγώ σου τα έλεγα“ δεν με άκουσες.., με αποτέλεσμα, η αξιοπρέπεια σου να πηγαίνει στα τάρταρα.
– αφήνουμε τον εαυτό μας να κάνει αβίαστα τις αλλαγές που επιθυμεί, προκειμένου να προσαρμοστεί στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει.
Το κλειδί για το σπάσιμο του “φαύλου κύκλου” είναι, η συνεργασία μεταξύ “λογικής και συναισθήματος”, – η συνεργασία αυτή έχει τη δυναμική να δημιουργήσει μέσα μας θαύματα!!!
Με την συνεργασία αυτή!, ενεργοποιούμε την πολυπόθητη «συναισθηματική μας νοημοσύνη».
Μια από τις βασικές ιδιότητες της “συναισθηματικής νοημοσύνης” είναι, – η συνεργασία μεταξύ του μυαλού και της καρδιάς… αυτό γίνεται χωρίς να υπερισχύει το ένα εις βάρος του άλλου.
Διότι, εκεί το συναίσθημα λειτουργεί ως ένστικτο για να παίρνουμε σωστές αποφάσεις.
Ας δούμε όμως λίγο πρώτα, πως η “Λογική” μπορεί να τρελάνει κάποιον που δεν έχει ξανά-περιέλθει σε τέτοιου τύπου “φαύλο κύκλο” ή είναι ανυποψίαστος.
Η λογική «κατά την άποψή της φυσικά» μας λέει πάντα το σωστό, και δεν μας το λέει απλά, κάποιες φορές το ουρλιάζει μέχρι να μας ξεκουφάνει.
Η καρδιά μας από την άλλη, παραμένει σιωπηλή και λυπημένη.
Λυπημένη, γιατί νιώθει πως δεν είμαστε εκατό τοις εκατό εκεί… και ενίοτε κάνει κανένα χτύπο λίγο πιο έντονο για να μας θυμίσει την παρουσία της αλλά δεν μας πιέζει πάρα πολύ… καταλαβαίνει το διχασμό μας και προσπαθεί να μας δώσει λίγο από το χρόνο της μήπως μας βοηθήσει.
Οι δε, συναισθηματικά άπειροι, συχνά αισθάνονται χωρίς να το καταλάβουν “σαν να κάθονται στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου τους και να οδηγεί κάποιος άλλος”, ο οποίος τους πηγαίνει όπου θέλει αυτός… με αποτέλεσμα να αισθάνονται ότι, κοντεύουν να τρελαθούν.
Υπάρχουν αρκετές κατηγορίες συναισθηματικών προβλημάτων που συμπιέζουν αφόρητα την “Λογική” ή και την παραγκωνίζουν προσωρινά
Σφοδροί έρωτες, απαγορευμένοι έρωτες, ερωτικές απογοητεύσεις, απορρίψεις, ανεκπλήρωτοι έρωτες… με αποτέλεσμα να οδηγούν το άτομο, άλλα να σκέφτεται, άλλα να λέει και άλλα να κάνει.
Τρείς βιβλιογραφικές αναφορές
1) Η Pearl Buck (1892-1973) Αμερικανίδα συγγραφέας, (Νόμπελ 1938), μας άφησε παρακαταθήκη το εξής συμπέρασμα:
“Δεν μπορείς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να αισθανθεί κάτι που δεν αισθάνεσαι, αλλά μπορείς να τον αναγκάσεις να κάνει το σωστό παρά τα αισθήματά σου”.
2) Ο Βολταίρος (1694-1778) Γάλλος “φιλόσοφος & συγγραφέας” έλεγε πως, “η κοινή λογική δεν είναι τελικά και τόσο κοινή”.
3) Ο ποιητής Νίκος Καρούζος (1926-1990) έλεγε πως, “η λογική είναι η έμμονη ιδέα των ψυχιάτρων”.
Από τις παραπάνω αναφορές και την γενικότερη βιβλιογραφία, προκύπτει πως το συγκεκριμένο θέμα απασχολεί την ανθρωπότητα εδώ και πολλούς αιώνες.
Υπάρχει κύριε μου κατά τη γνώμη σας, προδιαγεγραμμένος νικητής σε μια τέτοια μάχη?
Είναι η “λογική” και ο λόγος είναι, πως έχει υπέρ της το υπέρ όπλο που λέγεται «Χρόνος!».Ενώ από την άλλη, έχουμε το δεδομένο, πως τα συναισθήματα μεταβάλλονται μέσα στο «Χρόνο!», – αλλά ενδέχεται στο πέρασμα τους, να αφήσουν τραυματικές εμπειρίες στο άτομο, να επηρεάσουν τη μελλοντική συμπεριφορά του ή και να αφήσουν συντρίμμια πίσω τους.