Το Ωραιόκαστρο που μεγάλωσα….
27 χρόνια πριν είχα την τύχη να γεννηθώ κάτοικος Ωραιοκάστρου. Σήμερα 27 χρόνια μετά έχω την ατυχία να είμαι κάτοικος Ωραιοκάστρου. Γιατί όμως; Μεγάλωσα σε έναν τόπο που πρόλαβα να δω ανθρώπων έργα. Είδα την οδό Θεσσαλονίκης να αναπλάθεται και να μεγαλώνει. Είδα σχολεία να οικοδομούνται και το Ωραιόκαστρο από χωριό να γίνεται αξιοπρεπές προάστιο της Θεσσαλονίκης.
Είδα το Κονταξοπούλειο από λόφους με χώμα να γίνεται όμορφα γήπεδα και μέχρι και τα εφηβικά μου χρόνια ήταν το «μέρος μας» τα Σαββατοκύριακα. Εκεί κάναμε τις πρώτες μας βόλτες, στο 5×5 μαλώσαμε πρώτη φορά, στην παιδική χαρά γίναμε φίλοι και στις κερκίδες του κολυμβητηρίου ερωτευθήκαμε.
Μεταξύ 23:30 με 00:00 όμως ο επιστάτης του χώρου μας έδιωχνε όλους και οι πόρτες κλείδωναν. Μας άρεσε δεν μας άρεσε αυτό ήταν. Πίσω σπίτι.
Ένα Κονταξοπούλειο όπου τα Χριστούγεννα μεταμορφωνόταν σε έναν εορταστικό παράδεισο, με το μεγάλο δέντρο από λαμπάκια στο κέντρο του και άλλα μικρά γύρω γύρω, με την μεγάλη φάτνη του και την γιορτή «αγγέλων έλευσης» που όλοι περιμέναμε για να δούμε τους Αγιοβασίληδες να μοιράζουν δώρα στα παιδάκια. Χαιρόσουν να κάνεις βόλτα με αυτή την Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα. Το καλοκαίρι δε, όταν τελείωναν τα σχολεία το μπουγέλο στο Κονταξοπούλειο πήγαινε σύννεφο.
Μεγάλωσα επίσης σε ένα Ωραιόκαστρο όπου μαζευόμασταν τα παιδιά της γειτονιάς σε ένα σημείο και παίζαμε όλοι μαζί μπάλα, κρυφτό και άλλα παιχνίδια. Και αν μας έφευγε ποτέ η μπάλα στον δρόμο δεν φοβόμασταν να περάσουμε απέναντι να την πάρουμε και ας διασχίζαμε κάθετα την οδό Θεσσαλονίκης. Τότε βλέπεις που και που είχε και κανένα μπλόκο η τροχαία οπότε δεν έτρεχαν όλοι σαν τρελοί για να ανέβουν προς Μελισσοχώρι και τις άλλες περιοχές.
Όσο για το κέντρο του χωριού;
Όλοι γνωστοί και όλοι φίλοι μεταξύ τους.
Μπορούσες να βγεις μια βόλτα να περπατήσεις ελεύθερα νωρίς το βράδυ, να σε κεράσει ο κυρ Στέλιος με χαμόγελο ένα μελομακάρονο, να κάτσεις σε κάποιο καφέ ήσυχα να πιείς ένα κρασί, να ακούσεις από κάποιο μπαλκόνι ποντιακή λύρα, ή απλά να το διασχίσεις χωρίς να πέφτεις πάνω σε παρανόμως παρκαρισμένα οχήματα.
Ξέρεις γιατί;
Γιατί ενώ είχαμε λιγότερους κάτοικους, είμασταν πιο εξελιγμένοι απ’ ότι τώρα. Στο κέντρο υπήρχε δημοτικό πάρκινγκ στην συμβολή των οδών Κομνηνών και Λ. Δημοκρατίας. Ναι, κι όμως είχαμε δημοτικό πάρκινγκ. Τώρα ξέρεις τι έχουμε; Το κεντρικότερο κατάστημα του Ωραιοκάστρου στη θέση του πάρκινγκ κλειστό να σαπίζει γιατί πολύ απλά δεν αξίζει πλέον να επενδύσεις σε αυτόν τον τόπο. Απορώ όλοι εσείς στον εμπορικό σύλλογο Ωραιοκάστρου πως το ανέχεστε όλο αυτό. Κακώς απορώ όμως.. οι περισσότεροι είστε υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι.
Πριν αρκετά χρόνια ένα βράδυ, ενώ βρισκόμουν στο Παλαιόκαστρο και έχασα το τελευταίο αστικό λεωφορείο για να επιστρέψω σπίτι μου αποφάσισα να πάρω ένα ταξί. Τότε μόλις είχε ασφαλτοστρωθεί η οδός Κομνηνών. Τα λόγια του ταξιτζή προς έναν έφηβο εκείνης της εποχής ήταν «Να χαίρεσαι φίλε μου που ζεις εδώ. Δες ο δήμαρχος σας δρόμο που έκανε. Σαν αεροδιάδρομος είναι» και από το παράθυρό του ταξί έβλεπα μια απόλυτα καλοστρωμένη, καλοφωτισμένη ευθεία να διαγράφεται μπροστά μας από την αρχή της Κομνηνών κοντά στο δημαρχείο μέχρι την διασταύρωση στα λύκεια.
Λίγους μήνες αργότερα ήρθαν οι εκλογές. Άλλαξε η διοίκηση, ενώθηκε το Ωραιόκαστρο με τους γύρω δήμους και ο νέος δήμαρχος βρισκόταν μαζί με τους υποστηρικτές του έξω από το δημαρχείο φωνάζοντας «Το κατακτήσαμε το κάστρο». Λίγο καιρό μετά αποφάσισε να κάνει κάθετες σχάρες για τα όμβρια ίσως με τον πιο λάθος τρόπο επάνω στην ανηφόρα της Κομνηνών. Και από αεροδιάδρομος έγινε ένας καρόδρομος τον οποίο μέχρι και σήμερα οι περισσότεροι που σεβόμαστε τα οχήματά μας αποφεύγουμε να διασχίσουμε.
Σαν παιδί λοιπόν, θυμάμαι να ακούμε την λέξη ναρκωτικά και να φανταζόμαστε πως μόνο που το συζητάμε είναι παράνομο. Τότε βλέπεις στο σπίτι μας δεν έπαιζε στην διαπασών το «έχω κόκο στο τραπέζι μου». Που και που τα βράδια κυκλοφορούσε και κανένα περιπολικό στα «επικίνδυνα» στενά. Βγείτε σήμερα μια βόλτα αργά το βράδυ στο Ωραιόκαστρο. Περπατήστε στα στενά του που τότε περπατούσαμε με ασφάλεια και σιγουριά. Πηγαίνετε στο Κονταξοπούλειο, πηγαίνετε στα αλώνια, πηγαίνετε έξω από τα ΚΑΠΗ, ανεβείτε στο τέλος του δρόμου πριν το βουνό. Εκεί θα δείτε τα νέα παιδιά του Ωραιοκάστρου, εκεί θα δείτε τα μαχαίρια, εκεί θα δείτε τα κατσαβίδια εκεί θα δείτε τα ναρκωτικά. Αλλά για να τα δεις πρέπει πρώτα να πας και για να πας πρέπει να σε νοιάζει.
Όσα χρόνια ζω στο Ωραιόκαστρο δεν είδα ΠΟΤΕ τον δήμο να ενδιαφέρεται για την νεολαία του. Δεν είδα ποτέ μου να διοργανώνεται κάτι που να αξίζει πραγματικά. Δεν είδα ποτέ μου μια σωστή διοργάνωση πολιτιστικού περιεχομένου. Αντιθέτως είδα σε θέσεις αντιδημάρχου πολιτισμού ανθρώπους άσχετους από τα πολιτιστικά δρόμενα. Είδα να «ξεμπερδεύουν» με την νεολαία φέρνοντας ξεχασμένους τραγουδιστές για λίγη στάχτη στα μάτια ή καρναβαλικές παρελάσεις χαμηλού πολιτιστικού περιεχομένου και φυσικά την εκάστοτε διοίκηση αντί να βγάλει την νεολαία μπροστά, να κάθονται πρώτοι πρώτοι σε καρέκλες μπροστά στην σκηνή. Να βγάζουν φωτογραφίες μεταξύ τους και να κορδώνονται. Δήθεν νοιάζονται. Δεν είδα ποτέ μου ημερίδες πρόληψης και προστασίας δεν είδα ποτέ ενημέρωση για την ιστορία του τόπου, δεν είδα ποτέ αναβάθμιση του ορεινού όγκου, δεν είδα ποτέ ένα φεστιβάλ νεολαίας, δεν είδα ποτέ την κατασκευή ενός θεάτρου, δεν είδα ποτέ αναβάθμιση αθλητικών εγκαταστάσεων. Αντιθέτως είδα γειτονιές να ερημώνουν από παιδικές φωνές, παιδικές χαρές να ξηλώνονται με την πρόφαση της ανάπλασης και πλέον να μοιάζουν με μεταπολεμικά ερείπια, μηδενική ασφάλεια το βράδυ στους δρόμους, σβηστά φώτα, πεζοδρόμια με οχήματα πάνω τους, δυσοσμία, λακκούβες στο οδόστρωμα, φωτογραφίες του δημάρχου γεμάτος υπερηφάνεια για τις επιδόσεις του, φωτογραφίες με αθλητές και μαθητές που τα καταφέρνουν χωρίς την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας αλλά τα εύσημα τα παίρνει ο ίδιος ο δήμος και δυστυχώς υποσχέσεις…
Ρωτήστε τα παιδιά σας λοιπόν όταν κλείνουν την πόρτα από το σπίτι σας που πάνε και τι κάνουν. Μην απορήσετε αν η απάντηση τους είναι «Τίποτα». Κανένας νέος δεν αγαπάει το Ωραιόκαστρο γιατί το Ωραιόκαστρο δεν αγαπάει εκείνον πρώτα. Αντιθέτως τον πετάει μέσα σε ένα αστικό λεωφορείο και τον στέλνει σε άλλες περιοχές. Σε περιοχές που υπάρχει ζωή..γιατί κάποιοι θέλουν να εργάζονται μαζί για τον τόπο τους.
Έρχονται εκλογές όμως και οι υποψήφιοι έχουν βγάλει τα σπαθιά τους. Μας τονίζουν πως μας αξίζει να ζούμε καλύτερα. Κυκλοφορούν στους δρόμους σαν πλανόδιοι πωλητές. Δεν κοιτάνε όμως το κυκλοφοριακό έμφραγμα που υφίσταται το Ωραιόκαστρο σε ώρες αιχμής. Κάθε Κυριακή εκκλησιάζονται σαν «καλοί» Χριστιανοί, μπας και μαζέψουν καμία έξτρα ψήφο. Εδώ ο κόσμος στοιβάζεται σαν σακί με πατάτες μέσα στην εκκλησία και αντί να οικοδομήσουν μία ακόμη εκκλησία, προτείνουν τζαμί για τους λαθρομετανάστες που φιλοξενούμε, βαφτίζοντάς τους πρόσφυγες. (Ανοίξτε κανένα λεξικό, βρείτε την ετυμολογία της λέξης και ύστερα ξεστομίστε την) Φωτογραφίζονται στα εκλογικά τους κέντρα με τους ψηφοφόρους τους, τους οποίους μετά τις εκλογές δεν θα θυμούνται το όνομα τους.
Με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά κυκλοφορούν την Δευτέρα και την Πέμπτη στην λαϊκή αγορά καλοπιάνοντας και τάζοντας όνειρα στις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες, γνωρίζοντας ότι είναι πιο ευάλωτοι στο ψέμα. Το πιο τραγελαφικό της υπόθεσης είναι που η υφιστάμενη διοίκηση αναρτά τα έργα της τετραετίας αναβαθμίζοντας τα λεκτικά λες και ανακάλυψαν τον τροχό, ξεχνώντας τις παλιές υποσχέσεις και οι άλλες παρατάξεις τα εκμηδενίζουν λες και αυτοί θα διαφέρουν σε κάτι. Βλέπεις υποψήφιους που πασχίζουν να γίνουν αντιδήμαρχοι να πηδάνε από παράταξη σε παράταξη και αυτόν που έβριζαν 4 χρόνια πριν σήμερα να τον εκθειάζουν. Αυτό που λέμε «Όλα για την καρέκλα».
Σε λίγες μέρες εγώ και εσείς θα κληθούμε να επιλέξουμε ποιος θα εκπροσωπεί και διοικεί αυτόν τον τόπο για τα επόμενα 4 χρόνια. Οι περισσότεροι από εσάς έχετε σίγουρα έναν φίλο, αδερφό, συνάδελφο, σύζυγο κτλπ υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο. Πριν ρίξετε τον φάκελο κάντε μία βόλτα στον τόπο σας, περπατήστε, δείτε το Ωραιόκαστρο. Γυρίστε σπίτι και δείτε τα παιδιά σας που μεγαλώνουν σε αυτή την πόλη. Αποφασίστε με απόλυτη σιγουριά ποιος θέλετε να είναι ο καπετάνιος αυτού του καραβιού. Γιατί την επόμενη μέρα δεν θα έχετε κανένα δικαίωμα εναντίωσης.
Δυστυχώς γνωρίζω πως τα παιδικά μου χρόνια στο Ωραιόκαστρο που αγάπησα δεν θα τα ζήσουν ποτέ ούτε τα ανίψια μου αλλά ούτε τα παιδιά μου. Η φυγή από τον τόπο μου δεν είναι λύση αλλά η επιλογή του κατάλληλου ανθρώπου είναι.. Ελπίζω και εύχομαι αυτός ο τόπος κάποτε να λάμψει ξανά.
Αθανάσιος Χρήστου
