Ωραιόκαστρο: Παντελής Τσακίρης, μία κριτική προσέγγιση του Δημήτρη Παπαδοπούλου ( Σταυριώτη )
Παντελής Τσακίρης
Υπάρχει το πρόσωπο ‘’Τσακίρης’’ και η ‘’διοίκηση Τσακίρη’’. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα που εν μέρει μόνον ταυτίζονται. Εξηγούμαι:
Το πρόσωπο Τσακίρης
Τον φέρελπι νεαρό Τσακίρη αρχικά τον γνωρίσαμε (τουλάχιστον ο γράφων) μέσα από την αρθρογραφία του στη εφημερίδα «Χρόνος» όπου εμφανιζόταν τακτικά με σύντομα άρθρα πολιτικού κυρίως προσανατολισμού. Ιδού κάποιοι από τους τίτλους των άρθρων: ‘’Οι νέοι στο προσκήνιο της κοινωνίας’’,‘’Quo vadis Europa;’’ ήτοι: (Πού πάς Ευρώπη;) και αρκετά άλλα ενδιαφέροντα. Καλά τα έλεγε. Στρωτός λόγος, απλές, κατανοητές σκέψεις. Μια αξιοπρεπής πρώτη γνωριμία με τους μελλοντικούς θιασώτες του.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο μύλο της πολιτικής του πορείας. Ο νεαρός Τσακίρης ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του. Πράγμα ουδόλως μεμπτόν. Καθότι άνθρωπος που δεν έχει φιλοδοξίες, ιδιαίτερα όταν είναι νέος, είναι άδειος, στεγνός, άνευρος. Στην αρχή με μικρά βηματάκια και στη συνέχεια με άλματα, βρέθηκε σήμερα να «διοικεί» (θα εξηγηθεί παρακάτω το λόγο που βάζω τη λέξη σε παρένθεση) ένα αρκετά μεγάλο Δήμο όπως είναι το Ωραιόκαστρο.
Ας πιάσουμε το νήμα από τις δημοτικές εκλογές του 2006. Ο Τσακίρης εκλέχθηκε (με 385 ψήφους) σύμβουλος με την παράταξη του Δημητρίου Καρασαββίδη «Νέα Πορεία», απέναντι στη διοίκηση Μπάτου. Στις εθνικές εκλογές του 2009, τις οποίες κέρδισε ο άλλος περίφημος γόνος της οικογενείας Παπανδρέου (λέγοντας ανάμεσα σε πολλά άλλα κι εκείνο το αλησμόνητο ‘’λεφτά υπάρχουν’’, ίσως εννοώντας την προσφυγή στο ΔΝΤ), τότε λοιπόν, ο Παντελής Τσακίρης κατήλθε ως υποψήφιος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία, η οποία την εποχή εκείνη παράπαιε σπαρασσόμενη.
Στο ‘’Χρόνο’’ Ωραιοκάστρου της Πέμπτης 5 Οκτωβρίου 2009 διαβάζουμε:
‘’Άριστη η πρώτη εμφάνιση Τσακίρη. Κέρδισε τις εντυπώσεις ως νέος υποψήφιος βουλευτής και πραγματοποίησε μια καθ’ όλα αξιοπρεπή πρώτη εμφάνιση στην κεντρική πολιτική σκηνή ο συμπολίτης μας Παντελής Τσακίρης. Κατέλαβε την 6η θέση στο ψηφοδέλτιο της Β’ Θεσσαλονίκης με 7.558 σταυρούς. Μια καλή παρακαταθήκη για μια πιο ελπιδοφόρα συνέχεια’’.
Προς το τέλος της τετραετίας και όταν πια ο δήμος μας είχε ενωθεί με τους όμορους δήμους της Καλλιθέας και της Μυγδονίας, ο Τσακίρης επιχειρεί το μεγάλο άλμα. Σε συνέντευξή του στον δημοσιογράφο του «Χρόνου» Γιώργο Κατσιάνη (Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010), δηλώνει ότι θα είναι υποψήφιος για το δήμο Ωραιοκάστρου. Περίπου ένα μήνα μετά (Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010) στην ίδια εφημερίδα, ανακοινώνει ότι αποχωρεί από τη διεκδίκηση της δημαρχίας. Αντελήφθη εγκαίρως και ορθώς ότι το άλμα που επρόκειτο να επιχειρήσει, δεν θα ήταν απλώς άκυρο… αλλά κυριολεκτικά στο κενό…
Υπάρχει και ενδιαφέρουσα συνέχεια. Ως υποψήφιος του Νίκου Μπάτου το έτος 2010, όταν άλλαξε η διοίκηση και εκλέχθηκε ο Σαραμάντος, ο Τσακίρης δεν εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος, καθώς ήρθε τρίτος, επιλαχών με 1062 ψήφους έναντι 1105 του Ιωσηφίδη και 1221 του πρώτου σε σταυρούς Αταμιάν. Τελικά πήρε θέση στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ωραιοκάστρου όταν ο αρχηγός της παράταξης Μπάτος αποχώρησε. Δεν ολοκλήρωσε τελικά την θητεία του εκεί, καθώς αποχώρησε κι αυτός.
Στο βιογραφικό του διαβάζουμε ότι νωρίτερα, το έτος 2008, διορίστηκε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του νοσοκομείου Ειδικών Παθήσεων Θεσσαλονίκης. Τότε κυβερνούσε ο αλήστου μνήμης Κώστας Καραμανλής ο επονομαζόμενος και ‘’βραχύς,’’ εις αντιδιαστολήν με τον πρόγονό του Κωνσταντίνο Καραμανλή το αποκαλούμενο και «εθνάρχη» (γιατί άραγε;). Επρόκειτο, ξέρετε, για εκείνους τους συνηθέστατους διορισμούς κομματικών παρατρεχάμενων σε θέσεις όπου ενδείκνυνται προς εύκολη αλιεία ψήφων. Πρακτική συνηθισμένη που ακλουθούν πιστά όλα τα (απο)κόμματα που κυβέρνησαν στο παρελθόν και κυβερνούν. Βλέπετε, δοκιμασμένοι διευθύνοντες σύμβουλοι και πρόσωπα με ικανότητες δεν βρίσκονται εύκολα στην εγχώρια αγορά εργασίας, οπότε τα κόμματα εξαναγκάζονται (τι να κάμουν;) να αντλήσουν από την δική τους δεξαμενή στελεχών. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία…
Αργότερα, το έτος 2013, διαβάζουμε στο ίδιο βιογραφικό του κ. Τσακίρη ότι: υπήρξε ύψιστη τιμή του ο διορισμός του στο νοσοκομείο ‘’Άγιος Δημήτριος’’ ως αναπληρωτής διευθυντής. Ο Τσακίρης εξυπηρέτησε τότε πολύ κόσμο, υπηρετώντας ταυτόχρονα πολιτικά (ψηφοθηρικά) και τον εαυτό του.
Ο νεαρός πολιτικός, λοιπόν, είχε ήδη τότε καλές σχέσεις με πρωτοκλασάτα εξ Αθηνών στελέχη της ΝΔ και απεδείχθη ικανότητος στη εργαλειοποίησή τους. Προσφέροντας βέβαια κι αυτός με τη σειρά του αντίστοιχες εκδουλεύσεις στο κόμμα.
Εν κατακλείδι, πιστεύω λοιπόν ότι, το πρόσωπο ‘’Τσακίρης’’ είναι ένας ενδιαφέρον νέος. Έχει τη στόφα του πολιτικού ανδρός, ξέρει να κολυμπά επιδέξια στον αφρό των εσωκομματικών, ενίοτε λιμναζόντων υδάτων (σίγουρα όχι ως φελλός…) και βέβαια διαθέτει αναμφισβήτητα επικοινωνιακά χαρίσματα που είναι στοιχεία εκ των ών ουκ άνευ σήμερα στην πολιτική (βλέπε Κασελάκης). Προσωπικά πάντως, εκείνο που ενθυμούμαι από τον Τσακίρη, είναι ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο με το οποίο χαίρεται να συζητάει κανείς. Ή τουλάχιστον ήταν, καθότι από την εκλογή του και εντεύθεν, είχα μόνο μια φορά την τύχη να τον συναντήσω και να μιλήσουμε (όπως ορθότατα μού υπενθύμισε Facebook-ικώς ο Δημήτρης Καρασαββίδης). Όλα τα παραπάνω χαρίσματα λοιπόν, τα εξαργύρωσε επιτυχώς με την προσωπική του πολιτική ανέλιξη. Και είναι σίγουρο πως έπεται συνέχεια.
Αυτή σε γενικές γραμμές υπήρξε η πολιτική πορεία του απερχόμενου δημάρχου και κάπως έτσι έφθασε να διοικεί το δήμο μας. Εκλέχθηκε δήμαρχος Ωραιοκάστρου το 2019 απέναντι στη διοίκηση Γαβότση που αποχώρησε…
Θα παραμείνει στην εξουσία; Θα δούμε. Πάντως είναι γνωστό και σωστά λέγεται πώς ‘’η εξουσία είναι ένα μέσον για να μείνεις στην εξουσία’’, αλλά εδώ στον τόπο μας, αυτή η σοφή ρήση δεν επαληθεύεται εδώ και πολλές τετραετίες.
Αυτό εν τάχει και σε γενικές γραμμές είναι το πρόσωπο ‘’Τσακίρης’’…
…όπως το είδε ο γράφων…
Το διοικείν (γενικώς και αορίστως…)
Ας μιλήσουμε κατ’ αρχήν κάπως γενικά. Γι’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας (και όχι βέβαια μόνον στο Ωραιόκαστρο)
Είναι φοβερό! Το πόσο αυτός ο πολιτικός καρκίνος έχει απλωθεί και έχει προσλάβει ανθρώπους νέους, με οράματα, ιδέες και καλές προθέσεις. Είναι ασύλληπτο το πώς η προοπτική της εξουσίας και η εξουσία καθεαυτή μεταμορφώνει ανθρώπους αγνούς και τους καθυποτάσσει στην ευτέλεια, την συναλλαγή, στην ψευδορκία. Μ’ άλλα λόγια, πώς τους εκπορνεύει ηθικά. Το βλέπουμε διαρκώς γύρω μας. Βλέπουμε πως ο μέσος όρος ηλικίας ανθρώπων σε καίριες πολιτικές θέσεις έχει μειωθεί αισθητά. Οι γέροντες στην πολιτική τείνουν να εκλείψουν. Δυστυχώς όμως έχει μειωθεί δραματικά και η ποιότητα της πολιτικής που παράγεται. Αποτέλεσμα; Η πίστη των πολιτών στα νιάτα προδίδεται.
Βλέπουμε σαραντάρηδες και νεότερους ακόμη, με όψη φρέσκια άλλοτε και λόγο κάποτε μεστό, να μοιάζουν με γέροντες κουρασμένους. Να προσπαθούν με χίλια ζόρια να βγάλουν τον ρόλο τους. Το ρόλο του ηγέτη, του αδιάφθορου, του ανθρωπιστή, του τεχνοκράτη και να μην τα καταφέρνουν.
Κάποτε βρέθηκα στην Αθήνα, σε μια συνάντηση επιχειρηματιών κι είδα με τα ίδια μου τα μάτια έναν 72χρονο «γέροντα»» να μιλά για τα σχέδιά του με μια ζέση, μια πίστη, έναν ενθουσιασμό κυριολεκτικά νεανικό που θα τον εζήλευαν πολλοί νεότεροι. Σχεδίαζε το επιχειρηματικό μέλλον της επιχείρησής του, θαρρείς και επρόκειτο να ζήσει μια γενιά ακόμη. Αυτό είναι! Τίποτα άλλο! Ο άνθρωπος, αναπτύσσεται ή μαραίνεται. Τρίτη δυνατότητα δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος, η κοινότητα, το έθνος, πρέπει να είναι σε διαρκή κίνηση, ροή, εξέλιξη, να διαθέτει θέληση για δύναμη. Όταν πάψει να συμβαίνει αυτό, επέρχεται ο μαρασμός.
Τι συμβαίνει με τους πολιτικούς μας; Όσοι από αυτούς έχουν ικανότητες, πασχίζουν για την προσωπική τους ανέλιξη, (όταν δεν τις ξοδεύουν σε πάθη μοιραία). Δεν νοιάζονται να χρησιμοποιήσουν τα όποια χαρίσματά τους για τον λαό τους, αλλά για το εγώ τους. Αλήθεια, πού είναι εκείνοι, οι άλλοι άνθρωποι; Οι άνθρωποι με αίσθημα τιμής, συναίσθηση καθήκοντος, πειθαρχεία και αποφασιστικότητα; Γιατί τους απωθεί η πολιτική; Και η απάντηση ότι, η πολιτική είναι ένας χώρος ακατάλληλος, επικίνδυνος για άξιους, ικανούς ανθρώπους, διότι εκεί συνθλίβονται… είναι μια απάντηση που δεν με ικανοποιεί.
Μα αυτό ακριβώς θέλουμε. Έναν πολιτικό που να βάλει ως στόχο να καθαρίσει «την κόπρο του Αυγεία». Χρειαζόμαστε έναν πολιτικό που δεν θα φοβάται να τα βάλει με το άρρωστο πολιτικό κατεστημένο. Ακόμη και με το ίδιο του το κόμμα, ακόμα και με την ίδια την παράταξή του. Το ξέρουμε, δεν είναι διόλου εύκολο. Πώς να πολεμήσεις αυτό το καρκίνωμα; Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι για κάποιον δήμαρχο να εφαρμόσει τον νόμο, να πατάξει τη διαφθορά, να ενεργοποιήσει κοιμισμένους υπαλλήλους, ή ακατάλληλους δημοτικούς συμβούλους; Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να μην υποκύψει στις σειρήνες της ψηφοθηρίας και του προσωπικού κέρδους; Απίστευτα δύσκολο!
Παρένθεση. Ξέρετε πώς και γιατί καταστράφηκε το άλλοτε όμορφο Ωραιόκαστρο; Διότι οι δήμαρχοι που το υπηρέτησαν τα τελευταία τριάντα χρόνια (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν λιπόψυχοι, οσφυοκάμπτες και πιθανότατα παραδόπιστοι. Υπέκυπταν αδιαμαρτύρητα στο πολιτικό (ψηφοθηρικό) και εργολαβικό κατεστημένο. Ο ένας κάλυπτε τις αστοχίες και τις βρωμιές του αλλουνού. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις όπου δήμαρχοι αλληλοκατηγορούνται και σέρνονται στα δικαστήρια, αλλά υπάρχουν πάντοτε και άλλοι δήμαρχοι που σπεύδουν να υπερασπιστούν πρώην συναδέλφους τους, αρκεί βέβαια οι πρώην να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους και να μετακινήσουν τις ψήφους που επηρεάζουν στη «σωστή» κατεύθυνση. Άντε και να πάρουν και καμιά απ’ ευθείας ανάθεση κάποιου έργου… ‘’Κόρακας, κοράκου μάτι δεν βγάζει’’…
Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε μ’ αυτή την άθλια ιστορία. Και ο μόνος τρόπος είναι ο κάθε πολίτης να συμμετάσχει στο άθλημα της Δημοκρατίας, να απαιτεί, να διεκδικεί, να καταγγέλλει τη διαφθορά, και ταυτόχρονα να είναι ενεργός πολίτης, νομοταγής, να νοιάζεται για το κοινό καλό.
Ουτοπικές αοριστολογίες, θα πει κανείς. Ίσως… Μόνο έτσι όμως μπορεί αυτός ο τόπος να πάει μπροστά. Μόνον εάν συμμετέχομε όλοι στην παραγωγή πολιτικής. Η παραγωγή πολιτικής δεν είναι δουλειά μόνον των πολιτικών, είναι και δουλειά του κάθε πολίτη ξεχωριστά. Και η πολιτική είναι ένα άθλημα που απαιτεί καθημερινή άσκηση. Αυτοί που μας διοικούν είναι ο καθρέπτης μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Εάν δεν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε στον καθρέπτη κάθε πρωί που ξυπνάμε, κάτι πρέπει να κάνουμε…
Το Ωραιόκαστρό μας, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρογραφία της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ένας δήμος που νοσεί κυριολεκτικά κι αυτό καθίσταται ολοφάνερο από τις διαρκείς αλλαγές διοίκησης. Μάλλον πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε ότι η αλλαγή προς το καλύτερο δεν ημπορεί να γίνει παρά μόνον με την δική μας ενεργή συμμετοχή. Κι εδώ χρειάζεται, είναι απαραίτητος, ένας ηγέτης, ένας άνδρας ή μια γυναίκα που να μπορεί να κινητοποιήσει τον κόσμο, να τον πείσει να τον ακολουθήσει πιστά, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Και ο άνδρας ή γυναίκα που θα κινητοποιήσει τον κόσμο, που θα τον πείσει να τον(την) ακολουθήσει τυφλά, πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, μόνο μέσα από το χώρο της πολιτικής μπορεί να αναδυθεί. Διότι εκεί, στο χώρο αυτόν υπάρχουν και υγιή κύτταρα. Κύτταρα που πρέπει να τους δώσουμε χώρο να πολλαπλασιαστούν. Να γίνουμε εμείς οι πολίτες αυτά τα υγιή κύτταρα. Χάθηκαν άσκοπα πολλές τετραετίες, πρέπει τώρα να σώσουμε ότι απομένει…
Προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης (πράγμα σύνηθες), όλα όσα γράφθηκαν δεν αφορούν αποκλειστικά τον Τσακίρη. Είναι μια κατά τη γνώμη μου γενική αποτύπωση της πολιτικής πραγματικότητος στη χώρα μας. Ο Τσακίρης λοιπόν, είναι ένα καλό παιδί, αλλά η γνώμη μου είναι ότι δεν χρειαζόμαστε καλά παιδιά στην αυτοδιοίκηση. Χρειαζόμαστε βέβαια να είναι καλά παιδιά, αλλά εκτός από αυτό, να είναι και πολλά άλλα.
Και πάμε τώρα στη διοίκηση Τσακίρη…
Η αίσθηση που έχω όλα αυτά τα χρόνια της διοίκησής του, είναι μια διαρκής απουσία. Έχω την πεποίθηση ότι ο άλλοτε νεαρός Τσακίρης δεν διοικεί. Έχει εγκαταλείψει την διοίκηση (εάν την άσκησε ποτέ) σε άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός του, σε συνεργάτες του που, από το συντελεσθέν έργο, αποδείχθηκε ότι δεν ήταν οι πλέον ενδεδειγμένοι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (Ζάπρα, Δρόσου και Δημητριάδου στην αρχή της θητείας της) οι υπόλοιποι δεν τα πήγαν καθόλου καλά. Ο δήμαρχος φαίνεται να έχει κρατήσει για τον εαυτό του αποκλειστικά το επικοινωνιακό κομμάτι και για τ’ άλλα δείχνει να μην νοιάζεται. Είναι αυτός που σπεύδει πάντοτε εκ των υστέρων, να «σώσει» τις αστοχίες και τα λάθη προσώπων της παράταξής του, (που εν τέλει είναι δικά του λάθη). Να τις σώσει όμως, μόνον επικοινωνιακά. Και ενίοτε τα καταφέρνει. Γιατί ‘’το έχει’’… Ωστόσο εντύπωση προκαλεί η παθιασμένη, σχεδόν εμμονική ενασχόλησή του με το Facebook. Είναι αχρείαστο για έναν δήμαρχο να μπαίνει στη διαδικασία να απαντά και να σχολιάζει οτιδήποτε γράφεται εκεί από τον κάθε πικραμένο, βαρεμένο, γκρινιάρη και καλο(κακο)προαίρετο δημότη.
Δείχνει να είναι το πρόσωπο της διοίκησης, ωστόσο, όσοι γνωρίζουν καλά τα πράγματα, ξέρουν ότι άλλοι διοικούν. Κρυφοί και φανεροί, θεσμικοί αλλά και εξωθεσμικοί. Και δυστυχώς αυτοί οι άλλοι δεν είναι αρκετά ικανοί για τους ρόλους που επιλέχθηκαν (από ποιους άραγε;). Το ετερόκλητο συνονθύλευμα συμβούλων που περιτριγυρίζουν τον δήμαρχο και απαρτίζουν τη διοίκηση, δεν έχει συνοχή, ούτε έναν ηγέτη παρόντα που θα τους εμπνεύσει, θα τους μεταδώσει τον ενθουσιασμό του, θα τους πείσει να κάνουν δική τους υπόθεση την πρόοδο του δήμου μας.
Η διοίκηση Τσακίρη δυστυχώς βρίσκεται σε μαρασμό. Για την ακρίβεια, ήταν ήδη μαραμένη από την αρχή. Ατυχώς, η ανάληψη των ευθυνών ενός πολύπαθου δήμου όπως είναι το Ωραιόκαστρο, δεν κινητοποίησε κανέναν από αυτούς που ψηφίσαμε, που εκλέξαμε. Εργάζονται μόνον προς την κατεύθυνση της επανεκλογής τους. Εμείς όμως, σε τι τους χρειαζόμαστε τους πολιτικούς τυχοδιώκτες, τους βαθμοθήρες, τους ανθρώπους με ευλύγιστη μέση;
Συμπέρασμα: αυτό λοιπόν συμβαίνει με τη διοίκηση Τσακίρη. Μια ακόμη χαμένη τετραετία. Γιατί;
