Οι δυο λέξεις που αρχίζουν απο Κ για έναν ΕΚΑβίτη

Πες μου δυο λέξεις, που αρχίζουν από …Κ

Γράφει η Ιωάννα Νίτσιου

Αν ήμουν , ο Ευγένιος Τριβιζάς, θα έλεγα “Καππαδοκία” και “Κολοκυθάκια” από την frutopia.. Επειδή όμως, δεν είμαι, θα πω: ΚΑΘΗΚΟΝ και ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.. Απαισιόδοξο; Βεβαίως.

Ωστόσο, κάθε μέρα, χτες, σήμερα, πιθανόν και αύριο, αυτό που στο μυαλό μου, εικόνα γίνεται, είναι όσα συμβαίνουν γύρω μας, μέσα μας, κι αγριεύουν τα εντός μας, τα κάνουν θηρίο, ή μια χούφτα ανύμπορο σώμα, τυλιγμένο σαν κουβάρι, στων συναισθημάτων μας τον ιστό..

ΚΑΘΗΚΟΝ. Με ένα ποτάμι από λέξεις, θα μπορούσα να περιγράψω τη λέξη καθήκον. Υπάρχει σύνδεση απόλυτη, με τη συνείδηση, τη θρησκεία, την οικογένεια, την κοινωνία, την ηθική, το σεβασμό προς τον άνθρωπο. Όλα συνδεδεμένα, με τον άνθρωπο.

Ξέρετε κάποιον που ταιριάζει στην περιγραφή;  -Εγώ , ναι

Τους Διασώστες του ΕΚΑΒ. Όλους εκείνους, που έχουν βάλει στην άκρη τις προσωπικές τους επιθυμίες στον κρίσιμο και ταυτόχρονα επικίνδυνο καιρό που ζούμε.. Εκείνους, που ανέδειξαν το “εσείς” , ξεχνώντας το “εγώ και το θέλω”.

Τους ξέρετε. Τους γνωρίζετε, τους μιλάτε, αλλά δεν τους ακούτε. Δεν τους στηρίζετε. Τα μεγάλα σας λόγια, δεν τους προσφέρουν λύσεις.. Οι υποσχέσεις σας ανέξοδες και άυλες, χωρίς πατήματα σιγουριάς , κι ελπίδας…Ένας αέρας που χτυπάει το τζάμι στο ασθενοφόρο.. Ένα χέρι, που ασκεί τα δάχτυλά του, με το χειροκρότημα.

Ποιοί είστε και γιατί;

Ένα διότι, σε άδειες λέξεις.. Ένας μηχανισμός, που δεν είναι των Αντικυθήρων…

Δεν πρωτοτυπείτε.. Δεν πείθετε.. Δεν αναρωτιέστε.. Κάποιοι από εσάς, δήθεν ενδιαφέρεστε, δήθεν μάχεστε γι αυτούς, χαμηλώνοντας τα μάτια, λέτε πως  αντιλαμβάνεστε, ενώ η σκέψη σας “τρέχει” αδιάφορα, αλλού.

ΚΑΘΗΚΟΝ. Ποιός από σας, γνωρίζει;Ποιός από σας ξέρει τι κρύβεται πίσω από αυτήν τη λέξη; Ποιός νοιάστηκε; Ποιός νοιάζεται πραγματικά;

όλα στο ράφι. Υποσχέσεις, λέξεις, τηλέφωνα, συναντήσεις, πορείες, απεργίες, όλα στον αυτόματο.. Λείπετε όλοι. Για την εικόνα, Για τη βιτρίνα. Για τα παραμύθια του Τριβιζά Τρέμουν τα λόγια. Είναι ψεύτικα Σας πιστεύουν λίγοι.. Σας ξέρουν πολλοί.. Θα σας ξεχάσουν όλοι; Όλοι; Μπορεί.. Μπορεί και όχι.. Ο καθένας σας για τον εαυτό του. Σε μια θεσούλα. Βιδωμένοι.

Κι εκείνοι; Με τη σειρήνα στο τέρμα, να καίνε με ταχύτητα τους δρόμους. Ανάσα κοφτή. Οξυγόνο, μηδέν. Κι ένα εγώ μισοπεθαμένο στα κατάβαθα μιας καταρρακωμένης , χωρίς αέρα ψυχής.

Αμερικανοί στρατιώτες, στο Βιετνάμ. Με κατάθλιψη σήμερα, σε έναν πόλεμο covid. Με έναν αντίπαλο που κρύβεται πίσω από τις φτέρες. Που μεταλλάσσεται…Που χτυπάει στην καρδιά και στους πνεύμονες. Στα κύρια σημεία. Κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Με ψυχικά προβλήματα, Προσωπικά, οικογενειακά, με απώλειες, με συνέπειες, με θυσίες..

Κι εσείς, αόρατοι, σε έναν κόσμο που κοιτάζει τ΄αστέρια..Με χαμόγελα στο φακό της αυταρέσκειας και του ψευτοανθρωπισμού σας. Φιλεύσπλαχνοι και φιλόζωοι, αλλά όχι φιλάνθρωποι.. Κι απέναντί σας, οι διασώστες.

Κοιμάστε ήσυχοι. Δε βλέπετε όνειρα. Ονειρεύεστε ξύπνιοι.

Κι όμως αυτοί, δεν κοιμούνται τα βράδια. Υποφέρουν από βαριά ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.. Δεν ονειρεύονται. Δεν γελάνε, Δε ζουν. Διαλύθηκαν σπίτια, οικογένειες.. Έμειναν παιδιά χωρίς γονείς..

Οι ανθρώπινες σχέσεις κουρέλια σε ανοιχτές πόρτες.. Με το δάκρυ να “τρέχει” ποτάμι..Με τσέπες άδειες. Να πρέπει να δώσει και να μην έχει.. Υποχρεώσεις ανεκπλήρωτες.. Με παιδιά κολλημένα σε οθόνες μιας εικονικής πραγματικότητας.. Με αντίδραση. Με θυμό.

Δεν υπάρχουν χάρες. Δεν υπάρχει χάπι. Δεν υπάρχει χρόνος. Κι εσείς χαιρετάτε τα πλήθη, ατάραχα..Χαλαρά και αμέριμνα…Υπάρχει κίνδυνος. Τον γνωρίζετε. Δε σας νοιάζει..

Οι Διασώστες του ΕΚΑΒ. ζουν στο κόκκινο. Με άγχος, με στρες, με φόβο, με αγάπη, με πείσμα, σε πείσμα, για το καθήκον. Ναι, με ΚΑΘΗΚΟΝ. Προσφέρουν, φροντίζουν, αγαπάνε, ελπίζουν..Για όλους. Χωρίς χρώματα, χωρίς διακρίσεις, χωρίς διαχωριστικές,

Είστε απόντες. Κόλλες λευκές και σεντόνια λευκά, με σκιές..Παραμύθια του Άντερσεν ή του Τριβιζά .

Πείτε μου μια λέξη από…Κ

ΚΡΥΦΤΟ…

EKABNews

vendo

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.